Σε μια χρονιά που το τηλεοπτικό One Day έχει κάψει καρδιές, με τον απρόβλεπτο τρόπο με τον οποίο συστήνει μια ερωτική ιστορία που είναι προδιαγραμμένη να σε κάνει κομμάτια, η επαναφορά του The Last Five Years στην Ενναλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, που βασίζει την ψυχή του σε ένα επίσης «παράξενο» τρικ έτοιμο να το κάνει επίσης άξιο θέμα για ψυχανάλυση, αποτελεί ένα ωραίο timing. Για όσους, όσες και όσα αγαπούν, βεβαίως, τις ερωτικές ιστορίες. Αλλιώς!
To The Last Five Years αφηγείται τη γλυκόπικρη ιστορία δύο νέων καλλιτεχνών, από το πρώτο ραντεβού μέχρι το τελευταίο αντίο. Η Κάθυ, μια νέα, φιλόδοξη ηθοποιός, και ο Τζέιμι, ένας φέρελπις, ανερχόμενος συγγραφέας, γνωρίζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και χωρίζουν. Το ιδιαίτερο αφηγηματικό σχήμα που στήνει ο συνθέτης και δραματουργός Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν ξεκινά με την Κάθυ να αφηγείται την παραπάνω πορεία από το τέλος της προς την αρχή, ενώ ο Τζέιμι ακολουθεί μια ευθεία γραμμική αφήγηση, από την αρχή προς το τέλος. Διαμέσου μιας σειράς υπέροχων τραγουδιών, οι θεατές παρακολουθούν την πορεία αυτής της σχέσης μέσα σε ένα περιβάλλον όπου το παρελθόν και το παρόν μπερδεύονται σε έναν ιστό αναμνήσεων και πράξεων, με το ζευγάρι να συναντιέται στον ίδιο χώρο και χρόνο μόνο τη στιγμή του γάμου τους που λαμβάνει χώρα στη μέση της παράστασης.
«Η sold out επιτυχία που δεν την είδε κανένας» σύμφωνα με αστεϊσμό του σκηνοθέτη της, Δημήτρη Δημόπουλου, αφού μετά τις δύο πρώτες πετυχημένες παραστάσεις πέρσι το Μάιο ο κορονοϊός προσγειώθηκε ανάμεσα στα φιλιά των πρωταγωνιστών και σταμάτησε την καλπάζουσα πορεία της, επανέρχεται χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος και το ίδιο λαμπερό πρωταγωνιστικό ζευγάρι –Βάσια Ζαχαροπούλου και Πάρις Παρασκευάδης-, έτοιμη να προσφέρει μια αξέχαστη μουσικοθεατρική εμπειρία.
Ο Πάρις, ερμηνευτής με γνώση και πείρα στο είδος, που επιλέχτηκε μετά από ανοικτή ακρόαση ανάμεσα σε πάνω από 160 ερμηνευτές, έζησε και αυτός the last five years τις δικές του ξεχωριστές στιγμές, που θυμίζουν ή και όχι την παράσταση που μας τον σύστησε. Του ζητήσαμε να μοιραστεί κάποιες από αυτές. Δέχτηκε. Και κάπως έτσι τις καταγράψαμε.
Μετά από μια ακρόαση στο Λονδίνο για μια παραγωγή του The Phantom of the Opera σε σκηνοθεσία Stephen Barlow, που δεν γνωρίζω ακόμα σε ποια χώρα θα είναι, μαθαίνω πως ο σκηνοθέτης με έχει επιλέξει ως αντικαταστάτη του Ραούλ (έναν ρόλο που πραγματικά λατρεύω!). Φυσικά, η χαρά μου είναι μεγάλη καθώς πρόκειται για την πρώτη μου δουλειά σε μιούζικαλ μετά την αποφοίτησή μου από τη Βασιλική Ακαδημία της Μουσικής του Λονδίνου. Λίγο αργότερα μαθαίνω πως αυτή η παραγωγή θα είναι στην Ελλάδα! Η χαρά μου είναι διπλή, αφού θα γύριζα για λίγο, θα έβλεπα την οικογένειά μου και τους φίλους μου και παράλληλα θα ήμουν με ένα θίασο από το Λονδίνο στη χώρα μου. Οι παραστάσεις ξεκινάνε στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια συνεχίζονται στην Αθήνα όπου και παίζω την πρώτη μου προγραμματισμένη παράσταση ως Ραούλ, πλάι στον Ben Forster και την Amy Manford, ίσως μια από τις πιο όμορφες και γεμάτες αδρεναλίνη στιγμές μου πάνω στη σκηνή. Δυστυχώς την επόμενη μέρα όλα τα θέατρα της χώρας με μεγάλη χωρητικότητα κλείνουν λόγω της πανδημίας που τότε φάνταζε σαν ένα κακόγουστο αστείο και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. Η συγκεκριμένη παραγωγή ματαιώνει οριστικά τις επόμενες παραστάσεις και αποφασίζω να μείνω στην Ελλάδα μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει. Περνάω τον υπόλοιπο χρόνο πολύ δύσκολα, καθώς την ίδια στιγμή χρειαζόταν να βρίσκομαι σε σχέση από απόσταση μιας και το να ταξιδέψει κανείς τότε ήταν αδύνατο.
Μια χρόνια με πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και πολλές βόλτες στη φύση. Είναι η χρονιά που με βοήθησε να καταλάβω πολλά για τον εαυτό μου, για το πού βρίσκομαι, και να καταλήξω στους επόμενους στόχους μου. Επιστρέφω πίσω στο Λονδίνο αλλά, λόγω των αυστηρών μέτρων που συνέχιζαν να υπάρχουν στα θέατρα, οι νέες ακροάσεις ήταν πολύ λίγες. Οπότε γυρίζω ξανά στην Ελλάδα. Λόγω της κατάστασης με τη πανδημία και τα κλειστά θέατρα, προκύπτουν και οι πρώτες μου δουλειές στη μεταγλώττιση.
Ακόμα περισσότερα ταξίδια και πολύτιμος χρόνος με την οικογένεια μου. Τη χρονιά αυτή, όμως, έρχεται και ένας σημαντικός χωρισμός για μένα. Στην προσπάθεια μου να βρω ξανά τον εαυτό μου και να ξεχαστώ, ταξιδεύω πολύ με την καλύτερη μου φίλη σε όλη την Ελλάδα. Εδώ έρχεται και η ακρόαση του The Last Five Years. Αποφασίζω να μείνω στην Ελλάδα αν επιλεχθώ για τον ρόλο του Τζέιμι, αλλιώς να γυρίσω πίσω στο Λονδίνο για πάντα. Πρόκειται για ένα πολύ αγαπημένο μου μιούζικαλ – και ρόλο. Μετά από μια μεγάλη ακρόαση, τελικά πήρα τον ρόλο κι έμεινα στην Ελλάδα! Και κάπου πριν εκπνεύσει εντελώς και αυτή η χρονιά, χωρίς να το περιμένω, ξεκινάει και μια καινούρια σχέση για μένα.
Τη χρονιά αυτή ξεκινάμε πρόβες για τo The Last Five Years, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δημήτρη Δημόπουλου και μουσική διεύθυνση Μιχάλη Παπαπέτρου. Ένα δύσκολο ταξίδι, μιας και δεν είχα ξανακάνει ποτέ κάτι παρόμοιο, δηλαδή ένα μιούζικαλ με μόνον δύο άτομα επί σκηνής. Με τη Βάσια Ζαχαροπούλου όμως για Κάθι, σίγουρα το κλίμα στις πρόβες ήταν το καλύτερο δυνατό! Παράλληλα, συνεχίζω να ασχολούμαι με τη μεταγλώττιση και να νιώθω αρκετά ήρεμος καθώς βρίσκομαι σε μια σχέση που λειτουργεί ιδανικά. Έρχονται οι πρώτες παραστάσεις του The Last Five Years και στη συνέχεια, το καλοκαίρι, φεύγω για περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με την τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώ» με τον Δημήτρη Καταλειφό σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα. Μια πολύ όμορφη περιοδεία με πολλούς αξιόλογους συντελεστές. Αποκτώ νέους φίλους. Κρατώ τις παραστάσεις μας στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, όπου έπαιξα για πρώτη φορά, δύο αξέχαστα αυγουστιάτικα βράδια με πανσέληνο. Ίσως η πιο απαιτητική χρονιά που έχω ζήσει, όσον αφορά τη δουλειά, μιας και στη συνέχεια ξεκινώ πρόβες για το μιούζικαλ «Αναστασία» σε σκηνοθεσία Θέμιδας Μαρσέλλου στο θέατρο Παλλάς και οι παραστάσεις μας συνεχίζουν για πολύ πέραν του προκαθορισμένου λόγω της μεγάλης απήχησης στο κοινό.
Συνεχίζω τις παραστάσεις για το «Αναστασία» στην Θεσσαλονίκη και ύστερα ξεκινούν οι πρόβες για τη δεύτερη χρόνια του The Last Five Years, κάτι που περίμενα με πολλή ανυπομονησία. Κάνω κάτι που δεν είχα ξανακάνει: να πραγματοποιώ κάτι στη σκηνή που κάπου υπάρχει ήδη στο μυαλό από παλιά! Φέτος νιώθω «αρκετά κιλά ελαφρύτερος» στη σκηνή, μιας και η μουσική, οι στίχοι και τα λόγια μοιάζουν να έρχονται στη μνήμη εντελώς φυσικά και αβίαστα, κάτι που με βοήθησε να δουλέψω, παρέα με τον Δημήτρη, πιο στοχευμένα και σε βάθος τον χαρακτήρα του Τζέιμι και τις λεπτομέρειες στον τρόπο που κινείται, που σκέφτεται και που μιλάει ή τραγουδά. Σίγουρα λοιπόν η φετινή παράσταση, αν και φαινομενικά ίδια με την περσινή μας, έχει πολλές μικρές διαφορές και λόγω του χρόνου που προηγήθηκε ανάμεσα από τα δύο ανεβάσματα. Η παράστασή μας ωρίμασε.
Και να που φτάσαμε στο σήμερα, λίγες μέρες μετά την φετινή πρεμιέρα του The Last Five Years στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ! Ανυπομονώ πριν από κάθε παράσταση και φέτος νιώθω ότι το απολαμβάνω ακόμα πιο πολύ.
Η συνέχεια του 2024; Ποιος ξέρει;!
Ο Πάρις Παρασκευάδης πρωταγωνιστεί στην παράσταση The Last Five Years που ανεβαίνει στην Ενναλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, στις 27, 29, 30 και 31 Μαρτίου 2024. Εισιτήρια εδώ
