Ξέρει να φιλάει ο Θανάσης Πετρόπουλος;

Ο Θανάσης Πετρόπουλος είναι ηθοποιός, βραβευμένος δημιουργός comic, ραδιοφωνικός παραγωγός, ενώ παράλληλα δουλεύει. Πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γιάννη Κορρέ Όντως Φιλιούνται; που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 19 Οκτωβρίου στο Άστορ. Για την ερμηνεία του ως Danny στην ταινία απέσπασε και το βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Αν έπρεπε να περιγράψεις την ταινία, σε κάποιον που δεν την έχει δει, χρησιμοποιώντας μόνο μια φράση, ποια θα διάλεγες; Οι σχέσεις είναι δύσκολες και ακόμα πιο δύσκολο είναι να μιλάς για αυτές. Θα το δεις και στη σελίδα της ταινίας στο Facebook. Νομίζω είναι μια φράση πολύ αντιπροσωπευτική της. Βλέποντας την, θα περάσεις καλά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σκέφτεσαι. Είναι πολλά τα σημεία στην ταινία που θα σε κάνουν να σκεφτείς τη δική σου ζωή  και την πραγματικότητα που βιώνουν οι thirty something. Πολλές φορές αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα στην παρέα.

Ο Danny, ο χαρακτήρας που υποδύεσαι, χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως χαλασμένο ρολόι, παρόλαυτα είναι ένας άνθρωπος που εκφράζει μια εξαιρετικά δομημένη σκέψη. Τι πιστεύεις ότι τον οδηγεί σε αυτόν τον χαρακτηρισμό; Πιάνουμε αυτόν τον άνθρωπο σε ένα σημείο που προσπαθεί να κάνει μια σχέση και πάλι έρχεται ο εαυτός του και τον σαμποτάρει. Ο ίδιος λέει πως είναι ένα χαλασμένο ρολόι. Το χαλασμένο όμως, πιστεύω, έχει να κάνει με το ότι είναι βαθιά αυτοκαταστροφικός. Σαμποτάρει τον εαυτό του, σαμποτάρει τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Αυτή η ατάκα είναι αυτοσχεδιαστική. Είναι μια ατάκα που έχει ειπωθεί και σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες το Ο Φίλος Μου Και Εγώ (Withnail And I). Έτυχε πριν τα γυρίσματα να τη δω και επειδή μου αρέσει να πετάω κάτι τέτοια, τη χρησιμοποίησα.

Η αφήγηση της ταινίας έχει περισσότερο σκιαγραφικό χαρακτήρα, παρά γραμμικό. Εσύ πως προσέγγισες ένα τέτοιο ρόλο; Αυτό που είδες στην ταινία δεν είναι η αρχική μορφή του σεναρίου. Υπήρχαν όλα αυτά, αλλά επειδή η ταινία είναι ένας ζωντανός οργανισμός οδήγησε τον Γιάννη αλλού. Κάναμε αρκετές πρόβες, αρκετούς αυτοσχεδιασμούς και μέσα από αυτό έβγαινε πολύ υλικό, το οποίο επεξεργαζόταν ο Γιάννης και μπορεί στην επόμενη πρόβα να ερχόταν με κάτι καινούργιο. Όταν πήγα να τη δω πρώτη φορά πέρσι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, δεν ήξερα τι θα δω. Ήξερα τι έχω παίξει, αλλά στο σινεμά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ο Γιάννης πήρα πράγματα από τα γυρίσματα, τα ανακάτεψε και τα μαγείρεψε και έτσι βγήκε αυτό το ωραίο πιάτο.

Υπάρχουν σκηνές την ταινία που έχουν κάποια surreal στοιχεία. Αυτό προϋπήρχε στο σενάριο ή είναι προϊόν των αυτοσχεδιασμών; Όλη η ταινία είναι λίγο τσιμπημένη, λίγο πειραγμένη. Και το παίξιμο είναι λίγο τσιμπημένο γιατί έτσι το ήθελε ο Γιάννης. Η μεγαλύτερη σκηνή, αυτή που αγκαλιάζει την ταινία είναι η περισσότερο down to earth, ας πούμε, και υπάρχουν και κάποια peaks. Αν παρατηρήσει κάποιος, όλο το παίξιμο, αν εξαιρέσουμε αυτή τη σκηνή, όλα τα flashback είναι κάπως τσιμπημένα, δεν είναι ακριβώς ρεαλιστικά, που δεν ήταν και κάτι που θέλαμε. Κάποιες από τις σκηνές αυτές έχουν βγει από ιστορίες που έχουμε πει στις πρόβες. Η σκηνή με τα κινητά, για παράδειγμα, προέρχεται από μια ιστορία που είχε συμβεί σε εμένα. Ο Γιάννης την πήρε και την έκανε αυτό που  είναι. Θεωρώ ότι οι σκηνές αυτές προσθέτουν χιούμορ σε μια ταινία που έχει ήδη αρκετό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ο Χρήστος Καρράς Έχει Μια Στέγη Για Να Κάνει Επανάσταση Στην Πόλη

Πήρες, για αυτή σου την ερμηνεία, το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού στις Νύχτες Πρεμιέρας. Τι σήμαινε αυτό για σένα; Είναι περίεργο πράγμα τα βραβεία. Μπορεί να μην σημαίνουν κάτι για πολλούς ή να σημαίνουν πολλά για άλλους, αλλά δεν είναι αμελητέα. Όταν ασχολείσαι με κάτι, με μια δουλειά, για τόσο καιρό, και κάποιοι άνθρωποι σου λένε κοίτα να δεις, αυτό που έκανες είναι ωραίο, μπράβο σου, δεν είναι αμελητέο. Από την άλλη τα βραβεία, καλό είναι να τα χαίρεσαι σε κάποιο βαθμό και μετά από μερικές μέρες να τα ξεχνάς και να προχωράς.

Τα βραβεία των ηθοποιών, ωστόσο, έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό  με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι. Το βλέπω σαν μια ομαδική δουλειά. Είναι ομαδικό το άθλημα. Το βραβείο αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να το πάρω ποτέ αν δεν είχα πάρα πολύ καλούς ηθοποιούς να δουλεύουν μαζί μου, ένα πολύ καλό σκηνοθέτη και σεναριογράφο και ένα πολύ καλό crew. Η ατμόσφαιρα στα γυρίσματα ήταν πολύ ωραία και γι’ αυτό βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Ως ηθοποιός πρέπει να πάρεις καλή πάσα, να είναι καλή η ομάδα. Και η ομάδα ήταν πολύ καλή.

Εκτός από ηθοποιός όμως, είσαι και δημιουργός comic και ραδιοφωνικός παραγωγός, ενώ παράλληλα δουλεύεις και 9.00 με 17.00. Πως καταφέρνεις να διοχετεύσεις την δημιουργικότητα αυτή μέσα στην καθημερινότητα σου; Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα επάγγελμα που θέλει αφοσίωση και είναι σχεδόν ολοκληρωτικά απορροφητικό, ας το πούμε έτσι. Δεν πιστεύω, όμως, ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα ‘’καλλιτεχνικά’’ είναι ένα πράγμα μόνο. Γι’ αυτό βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται με το θέατρο  να ασχολούνται παράλληλα με τη μουσική, το χορό, τη ζωγραφική. Το πρόβλημα υπάρχει όταν σκορπίζεσαι και εγώ σκορπίζομαι. Το θέατρο είναι πάρα πολύ απαιτητικό και το κάνω μόνο όταν βλέπω ότι είμαι σε θέση να του δώσω όσο περισσότερα μπορώ και τα τελευταία χρόνια μου είναι πολύ δύσκολο, δυστυχώς.

Μια πραγματικότητα στην οποία έχεις μια δουλειά 09.00 με 17.00, σε πετάει λίγο από αυτό το μποέμ, το καλλιτεχνικό. Το ξυπνάω, πάω  στην πρόβα, πάω στην οντισιόν, κάνω δοκιμαστικά, φωτογραφίσεις. Μέσα στην μέρα μου έχω ένα 8ωρο το οποίο με επαναφέρει στην πραγματικότητα αλλά προσπαθώ να παίρνω και από εκεί πράγματα. Είχα διαβάσει το Ταχυδρομείο του Bukowski, που δούλευε στο ταχυδρομείο αιώνες και από εκεί έπαιρνε ιδέες. Κάτι τέτοιο προσπαθώ να κάνω και εγώ. Να παίρνω πράγματα, γιατί στη δουλειά του ηθοποιού χρειάζεται να παρατηρείς συνέχεια.

Αυτόν τον καιρό ετοιμάζω ένα καινούργιο comic και όλο λέμε με δυο φίλους ότι θα κάνουμε κάτι θεατρικό, αλλά είναι στις κουβέντες ακόμα. Κυρίως όμως είμαι επί ποδός για την ταινία που έχει πρεμιέρα αυτή την Πέμπτη. 

https://www.youtube.com/watch?v=tbB4k14cbf4