Τα βιβλία της ζωής μου: Νίκος Ζέρβας

Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Δυστυχώς στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια σπανίως διάβαζα βιβλία. Το ενδιαφέρον μου τότε επικεντρωνόταν στις πολιτικές(!) και κυρίως στις αθλητικές εφημερίδες. Γι’ αυτό και οι αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια συνδέονται με το Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες του Ι.Βερν, τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα για τον Βασίλειο Β’ τον Βουλγαροκτόνο, και εξαιτίας αυτού καθ’ αυτού του ενδιαφέροντός μου για τ’ αθλητικά, το Θα πεθάνεις ρε! του αθλητικού δημοσιογράφου, Μένιου Σακελλαρόπουλου. Πλέον πάντως, στα χρόνια της πανεπιστημιακής μου πορείας και της επιστημονικής μου σταδιοδρομίας, τα βιβλία που έχω ξεχωρίσει και συνεχώς πέφτουν μπροστά μου είναι η Δημόσια Διοίκηση των Αντώνη Μακρυδημήτρη και Μαρίας-Ηλιάνας Πραβίτα και το Εγχειρίδιο Συνταγματικού Δικαίου του Αντώνη Παντελή.

Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Εκτός από τα προαναφερθέντα «Ευαγγέλια», τη Δημόσια Διοίκηση και το Εγχειρίδιο Συνταγματικού Δικαίου, συνεχώς ανατρέχω στο Η πολιτική ως επάγγελμα του σπουδαίου Γερμανού πολιτικού επιστήμονα και κοινωνιολόγου, Max Weber.

Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Θεωρώ ότι είναι απειροελάχιστες οι πιθανότητες να σε οδηγήσει ένα βιβλίο σε μια ανοησία. Αντιθέτως, πολύ πιο πιθανό είναι να σε παρασύρει σε ανόητες, ή ακόμα και επικίνδυνες, ενέργειες η τηλεόραση, και ακόμη πιο πιθανό η κακή χρήση του Διαδικτύου. Ο ρόλος του βιβλίου έχει να κάνει με το να σου καλλιεργήσει τη σκέψη, το νου, τη φαντασία και σε κάθε περίπτωση να σε αποτρέψει από το να εισέλθεις σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ειδικά βιβλία που μας ωθούν σε μια ειλικρινή αυτοκριτική, όπως το Ο άλλος του καθρέφτη του Στ.Ράμφου, καθώς και βιβλία που μας βοηθούν να ξεπερνάμε κάθε δύσκολο εμπόδιο, όπως το Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.

Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Κατ’ αρχάς, εννοείται ότι δεν αυτοπροσδιορίζομαι αποκλειστικά ως συγγραφέας. Αντιθέτως, τη δεδομένη στιγμή οι χαρακτηρισμοί που μου ταιριάζουν περισσότερο είναι εκείνοι του πολιτικού επιστήμονα και του Υποψηφίου Διδάκτορα Διοικητικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γι’ αυτό και θ’ αναφερθώ στα βιβλία, που μέχρι σήμερα έχουν στιγματίσει την επιστημονική που πορεία. Ακολουθώντας μια χρονολογική σειρά, εκτός από τα «Ευαγγέλια» που έχω προαναφέρει, ενδεικτικά αναφέρω τους Βίους Παράλληλους του Πλουτάρχου, το Τα εις εαυτόν του Μάρκου Αυρηλίου, τους Ηγεμόνες του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως -κατά τον 9^ο μ.Χ. αιώνα- Φωτίου, και φυσικά του Machiavelli, τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη, το Ζ του Βασίλη Βασιλικού, την Ανατομία της ελληνικής πολιτικής του αειμνήστου Παύλου Μπακογιάννη, το Κυβέρνηση, συλλογική λειτουργία και πολιτική ευθύνη -ένα βιβλίο που συνέβαλε τα μέγιστα στην έρευνα για τον Πρωθυπουργοκεντρισμό– του Ανδρέα Λοβέρδου, το Ζητούνται αλχημιστές του Μίμη Ανδρουλάκη, το Η θεωρία του Niccolo Machiavelli για την ηθική και το νόμο του Γιώργου Στείρη και το Υφαίνοντας τον ιστό της Πηνελόπης του Αντώνη Μακρυδημήτρη. Όντας βέβαια συνεπαρμένος από τους χαρακτήρες του Σέρλοκ Χολμς στις ιστορίες του sir Arthur Doyle και του Χάρι Χόλε στα αστυνομικά μυθιστορήματα του Jo Nesbo, και εάν είχαν κυκλοφορήσει πριν από 10 περίπου χρόνια οι Ιστορίες από τη μηχανή του χρόνου του Χρίστου Βασιλόπουλου και τα Εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα του Πάνου Σόμπολου, ίσως να είχα ακολουθήσει την καριέρα του αστυνομικού επιθεωρητή ή του εγκληματολόγου.

Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Εννοείται ένα από τα βιβλία του μεγαλύτερου Έλληνα συγγραφέα και διανοουμένου, του Νίκου Καζαντζάκη, και ειδικότερα το Ο Καπετάν Μιχάλης, ή το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται.