Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Κατάπια σ’ ένα απόγευμα το καταιγιστικό Το πεπρωμένο μου είναι τ’ άστρα του Άλφρεντ Μπέστερ και μετά, για σιγουριά, το διάβασα κιόλας. Νομίζω ότι μαζί με το μεγαλειώδες Οι Επικυρίαρχοι του Άρθουρ Κλαρκ είναι τα βιβλία που, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, με κλείδωσαν συγγραφικά στον κόσμο της επιστημονικής φαντασίας και εξαΰλωσαν το κλειδί.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Δεύτερη φορά διάβαζα βιβλία μόνο όταν ήμουν μικρός και νόμιζα ότι αυτά είναι πεπερασμένα κι εγώ αθάνατος. Οπότε στα δύο βιβλία της πρώτης ερώτησης προσθέστε και τον προφητικό και σκληρό Νευρομάντη του Γουίλιαμ Γκίμπσον, ο οποίος με πέτυχε στην εφηβεία. Επίσης, πρόσφατα διάβασα, ενήλικος πια, την Ιλιάδα, και κάθε λίγους στίχους έμενα με ανοιχτό το στόμα με τα απίστευτα ζογκλερικά του Ποιητή.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Αν και εξαρτάται από το πώς εννοείτε το «ανόητο», φαντάζομαι πως ναι. Για παράδειγμα, πολλά βιβλία με ενέπνευσαν να γράψω δικές μου ιστορίες, κι αυτό είναι αρκετά ανόητο από μια άποψη, επειδή έτσι χάνεται πολύς πολύτιμος αναγνωστικός χρόνος. Πάντως, όπως μπορεί να σας βεβαιώσει οποιοσδήποτε με ξέρει λίγο περισσότερο, και πρώτη-πρώτη η κόρη μου, στον τομέα της «ανοησίας» τα καταφέρνω θαυμάσια και χωρίς τη βοήθεια των βιβλίων.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Τα βιβλία είναι για μένα η ισχυρότερη μαγεία μετά την τεχνολογία και η ομορφότερη μετά τη μουσική. Κάθε καλό βιβλίο με εμπνέει να γίνω κάτι δικό του. Έχω υπάρξει αστροναύτης, δολοφόνος, γυναίκα (κυρίως γυναίκα) κι ό,τι άλλο έχει σκεφτεί συγγραφικός νους. Πρωτίστως, όμως, τα καλά βιβλία με εμπνέουν να παραμείνω αναγνώστης. Είναι η καλύτερη επιλογή αν θες να ζήσεις χίλιες ζωές σε μία. Γι’ αυτό γράφω, άλλωστε.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Αντιλαμβάνεστε, βέβαια, ότι αυτή η ερώτηση είναι αδύνατον να απαντηθεί μονοσήμαντα. Τουλάχιστον κάποιες δεκάδες, θα έλεγα. Ερωτεύτηκα το αψεγάδιαστο Η Κλάρα στο Μισοσκόταδο του Χοσέ Κάρλος Σομόθα, ο οποίος κινείται και αρκετά κοντά στα δικά μου συγγραφικά γούστα, λιγώθηκα από το υπέροχο Μη Μ’ Αφήσεις Ποτέ του Καζούο Ισιγκούρο, υποκλίθηκα βαθιά στο αριστοτεχνικό Το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, θαύμασα γεμάτος δέος το μοναδικό στο είδος του Σπίτι από Φύλλα του Μαρκ Ντανιελέφσκυ και ζήλεψα παθολογικά το ευφυέστατο Stories of Υour Life and Others του Τεντ Τσιανγκ. Για όλα αυτά τα βιβλία και για άλλα, όπως το Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων της Ούρσουλα Λε Γκεν, σκέφτομαι ότι είναι ύβρις ακόμα και η ευχή να τα είχα γράψει. Με το μαχαίρι στον λαιμό, πάντως, θα έλεγα το ένα βιβλίο που με πάτησε αλύπητα κάτω ως άνθρωπο, το 1984 του Τζωρτζ Όργουελ. Είναι τόσο μνημειώδες και συνάμα τόσο ανθρώπινο, που είκοσι πέντε χρόνια τώρα δεν θέλω να το ξαναδώ στα μάτια μου.
Το βιβλίο του Μιχάλη Μανωλιού «Αγέννητοι Αδελφοί» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
