Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Το Χόμπιτ του Τόλκιν ήταν μακράν το αγαπημένο μου βιβλίο όταν η ηλικία μου ήταν ακόμη μονοψήφια. Η φαντασία του κόσμου του κυρίου καθηγητή, το δημιουργώ από το μηδέν κάτι εξωπραγματικό με είχε καταπλήξει. Είναι μέχρι και σήμερα ο τρόπος με τον οποίο βλέπω τη συγγραφή. Βάζεις τον χρόνο σου, την καρδιά και το μυαλό σου, κουνάς τα δάχτυλα… ιδού: δημιούργησες κάτι που πριν δεν υπήρχε πουθενά. Μαγεία.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος που έλεγε κι ο Φρανκ Ζάππα. Δεν υπάρχει καιρός ούτε καν γι’αυτά που περιμένουν, πόσο μάλλον για επαναλήψεις. Εξαίρεση γίνεται όμως για τον ανυπέρβλητο Τέρι Πράτσετ. Θεωρητικά, τα σαράνταφεύγα βιβλία του φανταστικού, σουρεαλιστικού, κωμικοτραγικού Δισκόκοσμου είναι αρκετά για να χρειαστεί χρόνια κάποιος να τα διαβάσει όλα. Θα ίσχυε δηλαδή για οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα, αλλά οι φίλοι του Πράτσετ μάλλον διαφωνούμε, και θεωρούμε φυσιολογικό να τα έχουμε διαβάσει ΟΛΑ. Να ‘ναι καλά και τα audiobooks, υπάρχουν βιβλία του που έχω διαβάσει κι ύστερα ακούσει πάνω από δέκα φορές το καθένα, όπως το Night Watch, το Lords and Ladies, το Mort κλπ κλπ…
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Ναι… αν και το βιβλίο δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον όχι ακόμη. Στο μακρινό 2013, σαν φαντάρος, έπιασα κουβέντα με μερικούς Στρατοδίκες για το αν μπορούν να σε πάνε μέσα για φόνο χωρίς ύπαρξη πτώματος. Δεν ξέρω αν πείστηκαν με το βιαστικό και διόλου ύποπτο «για κάτι που γράφω ρωτάω, δεν έφαγα λάχανο κανέναν», πάντως υπήρξαν μερικές έστω και διστακτικές απαντήσεις και αρκετά βλέμματα δυσπιστίας.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Επιστρέφω στον κύριο καθηγητή Τόλκιν, και στην αγάπη του για τις γλώσσες. Από τότε που θυμάμαι να διαβάζω τα βιβλία του, θυμάμαι να θέλω να γίνω φιλόλογος Αγγλικών όπως κι εκείνος, και ευτυχώς που το έκανα, μιας και η επιλογή με οδήγησε σε Δρόμους που Όλο και Πηγαίνουν, όπως τραγουδάει κι ο Μπίλμπο.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Υπάρχουν ένα σωρό βιβλία που θα ήθελα να έχω γράψει, ξεκινώντας από τα δυο-τρία μυθιστορήματα που κολυμπάνε αυτή τη στιγμή μέσα στο κεφάλι μου. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα και ευχήθηκα να είχα γράψει ήταν το Fight Club, γιατί η γυριστή που κάνει στο τέλος, εκείνο τον “αθώο” καιρό που το διάβασα, ήρθε σαν γεμάτη σφαλιάρα στο σβέρκο. Πάντως, δεν ξέρω αν είναι επειδή αγαπώ τα διηγήματα αλλά πιο πολύ θα ήθελα να έχω σκεφτεί κάποιες συγκεκριμένες σκηνές που πετυχαίνω κατά καιρούς, περισσότερο από ολόκληρη την ιστορία κάποιου βιβλίου. Μου συνέβη όταν πρωτοδιάβασα διηγήματα του Κινγκ, το ίδιο και με το η Μουσική του Έριχ Ζαν του Λάβκραφτ, την σκηνή με τη ρόδα στο Σπούτνικ Αγαπημένη του Μουρακάμι, τη σκηνή στο αεροδρόμιο από το Τραγούδι της Κάλι του Νταν Σίμονς, ή το Γέρος και η Θάλασσα όταν ο χαρακτήρας συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κερδίσει τους καρχαρίες. Αν πάντως με κάποιο μαγικό τρόπο να έχω γράψει μια συλλογή διηγημάτων άλλου, θα έλεγα τα Βιβλία του Αίματος του Κλάιβ Μπάρκερ ή το Εργοστάσιο Εφιαλτών του Λιγκότι. Κι αν ήταν μυθιστόρημα -και πιστέψτε με, δεν θα ξαναέγραφα τίποτα μετά από αυτό- θα ήταν το Έβερεστ που λέγεται Σπίτι από Φύλλα του Μαρκ Ντανιελέφσκι.
Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κέλλη, «Νεκρή Γραμμή» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
