Τα όνειρα του Λεωνίδα Παπαδόπουλου είναι φτιαγμένα από πολυεστερική ρητίνη (όπως και τα έργα του)

 

Μπαίνοντας στην έκθεση του Λεωνίδα Παπαδόπουλου σε υποδέχονται φιγούρες στο χρώμα του πηλού, τοποθετημένες σε κομψά μεταλλικά βάθρα, οι οποίες από μακριά θυμίζουν τις περίφημες Ταναγραίες. Πλησιάζοντας οι γυναικείες μορφές, εκείνες μοιάζουν να αποδομούνται. Λίγη σημασία έχει αυτό πια. Το βλέμμα το τραβούν πλέον οι μαύρες καρδιές, που κουβαλούν στην πλάτη τους, σαν να έχουν τάμα να σύρουν φορτίο βαρύ στο δρόμο που τους δείχνει η ζωή να διανύσουν. Πιο δίπλα, στο ξύλινο πάτωμα, πηλίκια απλώνονται απειλώντας να καταλάβουν το χώρο, ενώ ψηλά από τον τοίχο επιβλέπουν το χώρο τέσσερις μορφές. Όχι ολόκληρες, μόνο τα κεφάλια. Πρόσωπα στραπατσαρισμένα που αμέσως τα συνδέει το μυαλό με τα μαύρα σακίδια-καρδιές και τα πηλίκια της εξουσίας. Στο βάθος, σε σιδερένιο πλαίσιο κι άλλες καρδιές από PVC και ρητίνη. Αυτές είναι όμως πορφυρές στο κέντρο, σαν να είναι ακόμη ζωντανές, παρόλο που τις έχει τυλίξει το σκοτάδι. Αμέσως μετά λευκοί πνεύμονες ανοιχτοί να αναπνέουν όλο το μπλε του κόσμου κι απέναντι στον τοίχο φιγούρα από plexiglass μοιάζει να θέλει να δείξει το δρόμο. Η Popaganda επισκέφτηκε την έκθεση ζήτησε από τον καλλιτέχνη να μιλήσει για το έργο του με αφορμή την τρίτη ατομική του δουλειά, στη γκαλερί της Ελευθερίας Τσέλιου.

 

Τι θέμα έχει η πρόσφατη έκθεσή σας και τι αποτέλεσε αφορμή- έμπνευση για τις δημιουργίες αυτής της συλλογής κ. Παπαδόπουλε; Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη θεματολογία. Η επικαιρότητα των γεγονότων, αλλά και τα ίδια τα έργα κατά τη δημιουργία τους είναι συνήθως η αφορμή για να γεννηθεί κάτι καινούργιο.

 

Προτιμώ τα έργα μου να μην “επιβάλλουν” κάποιο μήνυμα, ο καθένας ξεχωριστά αντιλαμβάνεται, νιώθει με τον δικό του τρόπο.

 

Τι νιώθετε ότι «μιλάει» μέσα σας από την καθημερινή ζωή;Η ίδια η ζωή.

 

Για μεγάλο χρονικό διάστημα μείνατε στο Sydney. Πως αντιμετωπίστηκε εκεί η δική σας καλλιτεχνική παραγωγή, αλλά και με ποιο τρόπο αντιμετωπίζεται η Τέχνη γενικότερα; Στο Sydney ολοκλήρωσα τα σχολικά μου χρόνια και μετά γύρισα στην Ελλάδα. Εκεί υπήρχαν τα ερεθίσματα αλλά δεν είχα ακόμα σκεφτεί ότι θα ήθελα στη συνέχεια να γίνω καλλιτέχνης.

 

Ξεπερνάτε τα όριά σας όταν δημιουργείτε; Ποια είναι τα όρια;

 

Με ποια σχήματα- φόρμες έχετε «ενεργό διάλογο»; Μάλλον με τον κύκλο… αν σκεφτείς την εμμονή μου με τα πηλήκια.

 

Θεωρείτε ότι οι δημιουργίες σας ανατρέπουν τη σύμβαση; Δεν θα το έλεγα. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς όλα όσα έχουν γίνει στην ιστορία της τέχνης.

 

Πιστεύετε ότι η γλυπτική πρέπει να είναι απελευθερωμένη από την ανάγκη της αναπαράστασης; Δεν υπάρχει πρέπει, είναι ανάλογα τι ταιριάζει στον καθένα.

 

Εσείς προσωπικά θεωρείτε ότι με το έργα σας επικαλείστε τη λογική σκέψη ή το συναίσθημα του θεατή; Θέλω να πιστεύω το συναίσθημα. Αν το έργο δεν προκαλεί συγκίνηση, είναι σαν κάτι να του λείπει… η ψυχή.

 

Σίγουρα. Είναι ίσως και ο μόνος λόγος που σε οδηγεί στο να ασχοληθείς με την τέχνη. Η τέχνη είναι το μέσο, για να την εκφράσεις.

 

Η φράση που λέμε μεταξύ σοβαρού και αστείου με φίλους “Τι θα κάνουμε;”, ή με μια λέξη: ανησυχία.

 

Οι λέξεις «τόλμη» και «ελευθερία» είναι κεντρικό ζητούμενο στη δουλειά σας; Θέλω να πιστεύω πως ναι.

 

Ποια έκθεσή σας θυμάστε με συγκίνηση; Η έκθεση της πτυχιακής μου στη Σχολή Καλών Τεχνών.

 

Ποιο είναι το έργο που αγαπήσατε πολύ και στην καρδιά σας κρατά ξεχωριστή θέση; Edward Kienholz & Nancy Reddin Kienholz. 76 J.C.c.s Led the Big Charade. 1993\94

 

Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που θαυμάζετε και επηρέασαν τη δουλειά σας; Edward Kienholz & Nancy Reddin Kienholz, Doug & Mike Starn, Christian Boltanski, όπως επίσης οι καθηγητές μου, Σταύρος Μπονάτσος και Γιώργος Λάππας.

 

Η οικονομική και κοινωνική μεταβολή που βιώνει η χώρα επηρεάζει τη δουλειά σας; Δεν θα μπορούσε να μην την επηρεάσει, αλλά δεν νομίζω ότι στο εξωτερικό είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Κάθε τόπος έχει τις δυσκολίες του

 

Πως βλέπετε να διαμορφώνονται οι καλλιτεχνικές προοπτικές του τόπου στο άμεσο μέλλον; Χειρότερα από ότι είναι τώρα δεν γίνεται, οπότε σίγουρα καλύτερα θα είναι.

 

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον, τα αφήνω όπως έρθουν.

 

Από ποιο υλικό είναι φτιαγμένα τα όνειρά σας; Από πολυεστερική ρητίνη, όπως και τα έργα μου.

 

Οι δημιουργίες του Λεωνίδα Παπαδόπουλου δεν υπακούουν στη ρεαλιστική απόδοση, παρόλο που αντλούν τη θεματολογία τους από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο ίδιος άλλωστε είναι ένας άνθρωπος της εποχής του και πολύ περήφανος που διδάσκει εικαστικά σε μικρά παιδιά «Διδάσκω; Μάλλον αυτά με μαθαίνουν κάθε μέρα και κάτι καινούριο», λέει χαρακτηριστικά. Η πρωτοποριακή πλαστική του αντίληψη και η αφαιρετική του απόδοση δεν επηρεάζουν καθόλου τα έντονα συναισθήματα που δημιουργούν οι μορφές του στα μάτια και στο θυμικό του επισκέπτη. Σε συνδυασμό με τη ζεστή υποδοχή της Ελευθερίας Τσέλιου, που είναι πρόθυμη να ξεναγήσει, αλλά και να συζητήσει τα έργα που εκθέτει, συνθέτουν το περιεχόμενο μιας διαφορετικής από τα συνηθισμένα απογευματινής εξόδου. Μιας αναζήτησης προς μια άλλη κατεύθυνση.