Αναλογιζόμενος ότι ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα, ο κάθε άνθρωπος θα είχε διαφορετικές αντιδράσεις. Ένας σκηνοθέτης σαν τον Μίκαελ Χάνεκε έκατσε σε μια γωνία και το αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια στο Amour. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ έβγαλε από μέσα του ένα μεγαλειώδες love story στην Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον. Ο Γιασουτζίρο Όζου έκανε με διακριτικότητα ένα ευρύτερο σχόλιο για τη μεταχείριση της τρίτης ηλικίας στο Tokyo Story. Και ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν; Εκείνος τρέχει πάνω-κάτω σαν άλλος Μακόλεϊ Κάλκιν στο Μόνος στο Σπίτι, ουρλιάζοντας υστερικά με zero chill.
Στη νέα ταινία του, ο δημιουργός της Έκτης Αίσθησης καταπιάνεται με Μεγάλα και Σημαντικά θέματα όπως το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου και η αγωνία των γονιών για την απώλεια χρόνου με τα παιδιά τους και το αντίστροφο, και το κάνει με τη λεπτότητα που θα περίμενε κανείς από τον άνθρωπο που έδωσε 152 διαφορετικές προσωπικότητες στον Τζέιμς ΜακΑβόι. Βασισμένο στο κόμικ του 2010, Sandcastle, των Πιερ-Όσκαρ Λέβι και Φρέντερικ Πίτερς, το Old πατάει σε μια ενδιαφέρουσα ιδέα (τι θα γινόταν αν ξαφνικά γερνούσαμε τόσο απότομα που ζούμε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε μια μέρα;) και της φέρεται με εφευρετικότητα στην εκτέλεση, αλλά αδεξιότητα στην αφήγηση.
Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και η Βίκι Κριπς υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι που βρίσκεται στα πρόθυρα χωρισμού. Σε μια τελευταία προσπάθεια να σώσουν το γάμο τους, και αντί να κάνουν ένα band-aid baby, επιλέγουν μια οριακά πιο οικονομική λύση: πολυτελείς διακοπές σε ένα περιέργως φτηνό, αποκλειστικό resort, μαζί με τον 6χρονο γιο τους και την 11χρονη κόρη τους. Η οικογένεια εντυπωσιάζεται από την (επίσης περιέργως) customized μεταχείρισή της από το προσωπικό και πείθεται από τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου να περάσει την επόμενη μέρα σε μια απομονωμένη, ανεμοδαρμένη ιδιωτική παραλία μαζί με ένα αλλόκοτο γκρουπ παραθεριστών που κάνουν τις διακοπές τους στο ίδιο μέρος. Όσες δεύτερες σκέψεις για μια αθώα εξόρμηση στην παραλία προκάλεσαν τα Σαγόνια του Καρχαρία στα 70s, έρχεται να τις ξυπνήσει πάλι για τον 21ο αιώνα το Old, αφού σντομα ο μικρός γιος παραπονιέται ότι το μαγιό του είναι στενό, η κόρη χρειάζεται το μπικίνι της μαμάς της και ένας γιατρός (Ρούφους Σιούελ) αρχίζει να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Το κερασάκι στην τούρτα καταφτάνει με τη μορφή μιας γυμνής σωρού που ξεβράζεται στην ακτή, που ανήκει στη σύντροφο του ράπερ (Άαρον Πιερ) που έχει βρεθεί στην παραλία πριν από όλους – και έχει ματωμένη μύτη.
Το μυστηριώδες φαινόμενο δίνει την ευκαιρία στον Σιάμαλαν να εξασκήσει όλες τις b-movie κινήσεις του, σαν φιγουρατζής μαθητής του Πολάνσκι και του Χίτσκοκ, κάνοντας πολλά με τα λίγα που διαθέτει. Το πλούσιο καστ περιλαμβάνει ενίοτε αναγνωρίσιμα πρόσωπα στους ρόλους των παιδιών, όπως ο Τόμας Γουλφ (Hereditary), η Τόμασιν Μακένζι (Jojo Rabbit) και η Ελάιζα Σκάνλεν (Μικρές Κυρίες), όμως όλοι ανεξαιρέτως βαραίνονται από την άρνηση του Σιάμαλαν να γράψει ρεαλιστικούς διαλόγους, σαν να θέλει να βγάλει από τη μέση πλοκή και χαρακτήρες για να παίξει ανενόχλητος με την κάμερά του (τεράστιο ατού ο διευθυντής φωτογραφίας του Us, του Glass και του It Follows, Μάικ Γιουλάκης – και όχι Φασολάκης). Και αν καμιά φορά δεν μπορεί να αποτινάξει τα χειρότερα ένστικτά του, τουλάχιστον εδώ ο Σιάμαλαν απομακρύνεται από το άγχος που τον έχει ακολουθήσει σε όλο το rollercoaster της καριέρας του, ολοκληρώνοντας την ταινία με μια (αμφιλεγόμενη, αλλά για εμάς ικανοποιητική) εξήγηση. Μόνο μην την πείτε ανατροπή.
