Στη ντισκοτέκ, στην παλιά ντισκοτέκ

Γελάω πολύ μ’ αυτούς που ψάχνουν περίεργες ιστορίες κρυμμένες πίσω από άγνωστους αλλά και πολύ γνωστούς δίσκους. Ιστορίες με ‘”ψωμί” που θα δώσουν κάτι παραπάνω στο σύνολο ενός άλμπουμ, αγνοώντας συνήθως το πραγματικό περιεχόμενο του, τη μουσική. Δεν λέω, καλή η αστεία και περίεργη ιστορία πίσω από ένα κομμάτι αλλά καλύτερο το ίδιο το κομμάτι. Ξεκίνησα με γκρίνια όμως και αυτό δεν είναι σωστό.

Χθες, μετά από πολύ καιρό ανακάλυψα με την ησυχία μου ένα φοβερό LP που είχα πάρει από έναν φίλο. Ο παππούς του είχε το 1975 ντισκοτέκ. Ερχόμενος απο την Ισπανία στις αρχές του 70 έφτιαξε μια πολύ πετυχημένη ντίσκο (δεν λέω πού για ευνόητους λόγους) που έκλεισε κάπου στα τέλη του 90. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει πάντα, οι δίσκοι πετάχτηκαν μαζί με τον υπόλοιπο εξοπλισμό κι έτσι στο σπίτι του υπήρχαν μόνο μερικά disco albums μαζί με αρκετά σπανιόλικα παραδοσιακά φλαμένκο δισκάκια και διάφορους σχηματισμούς, wannabe Κατσαμπάκια. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα dig εκείνης της ημέρας λοιπόν ήταν το LP Devil’s Gun των C.J. & CO.

Οι C.J. & CO σχηματίστηκαν στο Ντητρόιτ με αρκετή τύχη και προίκα ομολογουμένως αν σκεφτούμε ότι είναι η σύμπραξη δύο μεγάλων μουσικών – παραγωγών του ”μαύρου” ήχου σε παγκόσμιο επίπεδο, τον περιβόητο Ντένις Κόφι και τον μεγάλο Μάικ Θίοντορ. Εδώ οι δύο αυτοί σχημάτισαν την εν λόγω μπάντα χρησιμοποιώντας τη βοήθεια πέντε ανθρώπων στα vocals (τρεις άντρες και δύο γυναίκες) γράφοντας το Devil’s Gun το 1977, καταφέρνοντας έτσι να κάνουν ένα από τα πιο ιδιαίτερα disco soul άλμπουμ για ολόκληρη τη δεκαετία του 70. Χωρίς καμία μα καμία κρυφή και περίεργη ιστορία από πίσω όπως αυτή του δεκάλεπτου “Maggot Brain“ των Funkadelic που για να καταφέρει ο Τζορτζ Κλίντον τον κιθαρίστα του Έντι Χέιζελ να γράψει τόσο πόνο, του ζήτησε πριν μπει στο studio να σκεφτεί ότι μόλις πέθανε η μητέρα του.

Το Devil’s Gun παρ’ ολ’ αυτά είναι ένα πολυσύνθετο και αρκετά ενδιαφέρον LP, καταφέρνοντας να συνδυάσει τη ρυθμική disco με τον ερωτισμό της soul του 70, τα ολόφρεσκα analogue electronics της εποχής και το blaxpoitation στοιχείο του μαύρου κινηματογράφου εκείνων των ημερών. Παραγωγή αστέρι, σύνθεση το ίδιο, με έναν χαμό από έγχορδα, πνευστά και κρουστά να ολοκληρώνουν το σύνολο του δίσκου. Πλάκα στην πλάκα και το Maggot Brain και το Devil’s Gun ηχογραφήθηκαν για το ίδιο label, την Westbound. Δοκιμάστε σίγουρα το ομώνυμο “Devil’s gun”, αλλά και και το φοβερό “We got our own thing” άφοβα. Αυτά. Με τις υγείες σας, καλοκαίρι είναι ακόμα.

* O MrZ είναι DJ αλλά πάνω απ’ όλα είναι ο άνθρωπος-vespa.