Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Είχα λιώσει τη “Matilda” του Roald Dahl. Ευτυχώς είχα την εκδοχή με το σκληρό εξώφυλλο γιατί αλλιώς θα χαλούσα το χαρτζιλίκι μου να παίρνω καινούργιο κάθε εβδομάδα. Όντας το χοντρό παιδάκι με τα γυαλιά και τα πεταχτά δόντια (που στην εφηβεία έγιναν σιδεράκια) μάλλον ταυτιζόμουνα με το περιθωριοποιημένο παιδί που έψαχνε ευφάνταστους τρόπους να τραβήξει την προσοχή των γύρω της. Το όνειρό μου ήταν να βρω έναν ενήλικα που να με καταλάβαινε όπως η Miss Honey την Matilda. Ακόμα δεν έχει συμβεί… Αλλά δεν έχω χάσει την ελπίδα!
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι πλέον δυσκολεύομαι να δεσμευτώ στην ανάγνωση μυθιστορημάτων, γι’ αυτό προτιμώ τα βιβλία με μικρές ιστορίες τα οποία διαβάζω και ξαναδιαβάζω. Μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι όσες φορές και να διαβάσω μια ιστορία που χωράει σε 10 σελίδες, πάντα θα προσέξω κάτι καινούργιο και πάντα γι αυτά τα λίγα λεπτά θα κλειστώ στον κόσμο που δημιουργεί ο συγγραφέας και θα ξεχάσω οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μου. Ένα βιβλίο που ξαναδιάβασα πρόσφατα – στην αναζήτηση έμπνευσης για μια παράσταση – είναι το “Little tales of misogyny” της Patricia Highsmith. Απολαμβάνω το μαύρο χιούμορ της και τον κυνισμό της. Στο τέλος κάθε μικρής ιστορίας (κάποιες είναι δισέλιδες) μια γυναίκα πεθαίνει, συνήθως με ευφάνταστο τρόπο. Πρόκειται για γυναίκες ιδιαίτερες, καταπιέστριες των πιο κοντινών τους ανθρώπων, κάποιες φορές συμπαθητικές μέσα στην τρέλα τους. Κάποιες δολοφονούνται, άλλες πεθαίνουν εξαιτίας των τρελών τους τρόπων. Αλλά η αναπόφευκτη αίσθηση στο τέλος, είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι ιστορίες έχουν πάντα happy ending.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Δεν ξέρω κατά πόσο μετράει ως ανόητο, αλλά πριν από μερικά χρόνια είχα διαβάσει το “Chatroom” του Enda Walsh. Ξέρω ότι είναι θεατρικό έργο, αλλά κι αυτό βιβλίο δεν είναι; Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν φανατικός θαυμαστής του Harry Potter. Μετά από χρόνια αντίστασης είπα να δώσω μια ευκαιρία στα βιβλία που απέφευγα τόσα χρόνια. Διάβασα το πρώτο αλλά – ξέρω ότι δεν είναι δημοφιλής άποψη – αλλά δεν ήταν του γούστου μου. Το έφερε η μοίρα όμως να βρεθώ στη θέση να παίζω τον χαρακτήρα σε θεατρική παράσταση. Στην προετοιμασία για τις πρόβες αποφάσισα – αφού τα βιβλία δεν κατάφερα να τα διαβάσω – να παρακολουθήσω και τις επτά συνολικά ταινίες που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι εκείνο το σημείο μέσα σε μία μέρα! Δύο πίτσες και έναν πονοκέφαλο αργότερα, η αποστολή εξετελέσθη. Και η παράσταση ήταν επιτυχής!
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Τα «Δώδεκα περιπλανώμενα διηγήματα» του Gabriel Garcia Marquez. Οι ιστορίες αγγίζουν το θέμα της απομόνωσης, της μοναξιάς. Η αγαπημένη μου, «Το αεροπλάνο με την ωραία κοιμωμένη», αφορά την τυχαία συνάντηση και τον κεραυνοβόλο έρωτα ενός ταξιδιώτη με την συνεπιβάτιδά του στο αεροπλάνο. Ενώ αυτή κοιμάται στο διπλανό κάθισμα, αυτός οραματίζεται έναν ολόκληρο κόσμο μαζί της. Οι εξαιρετικές, λεπτομερείς περιγραφές που ζωντανεύουν την ωραία κοιμωμένη, όπως και τους χαρακτήρες των υπόλοιπων ιστοριών της συλλογής, είναι ίσως ο βασικότερος λόγος που θα ήθελα να μπορούσα να είχα γράψει αυτό το βιβλίο. Ο Marquez καταφέρνει να ζωντανέψει τους χαρακτήρες του, περιγράφοντας την κάθε λεπτομέρεια, χωρίς όμως ποτέ να κουράζει.
