Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Για χρόνια νόμιζα πως είμαι 23 με 26 χρονών και νιώθω σαν να έπαψα να μεγαλώνω μόλις πριν 2-3 χρόνια, οπότε δεν ξέρω. Μετά τον απαραίτητο Ιούλιο Βερν το πρώτο μυθιστόρημα που διάβασα ήταν τα Γενέθλια της Ζωρζ Σαρρή, ακόμα θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει. Έφηβος είχα καταγοητευτεί από το Έγκλημα και Τιμωρία· ως φοιτητής κόλλησα με την Οδύσσεια γιατί στις λεπτομέρειες είναι πολύ πιο περίτεχνο και σύγχρονο έργο από όσο νομίζουμε, αλλά και με τους Πτυχιούχους του Βακαλόπουλου, που τους έπαιρνα παντού μαζί μου. Μετά ανακάλυψα τον Υπόγειο Κόσμο του ΝτεΛίλλο, το Watchmen του Άλαν Μουρ και τον Οδυσσέα του Τζόυς. Ε μετά ήμουνα κοτζάμ γάιδαρος πια.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Τον Σολωμό ολόκληρο, την Καινή Διαθήκη, δυο-τρία της δουλειάς και τον Άμλετ. Ξανά και ξανά διαβάζω το Αλέφ, τις Μυθοπλασίες και το Βιβλίο της Άμμου του Μπόρχες. Φοιτητής διάβαζα επανειλημμένα τα ποιήματα του Σεφέρη ώσπου τα κατάλαβα (δυσκολεύτηκα πάρα πολύ) και αποφάσισα ότι, με δυο-τρεις εξαιρέσεις, δεν μου αρέσουν.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Όχι. Γι’ αυτή τη δουλειά υπάρχει το σινεμά και δευτερευόντως η μουσική.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας ; Ε ναι, αφού δεν είμαι συγγραφέας. Υπάρχει ένα λεπτό βιβλιαράκι της δουλειάς που όταν το διάβασα είπα «πολύ καλά κάνω και κάνω αυτό που κάνω».
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Πολλά! Έχουμε και λέμε: την Οκτάνα, κάτι του Βιζυηνού, τη Γυναίκα της Ζάκυθος (απεριόριστος θαυμασμός), το Κιβώτιο του Αλεξάνδρου (το σπουδαιότερο νεοελληνικό μυθιστόρημα), τους Πτυχιούχους του Βακαλόπουλου, το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης της Τριανταφύλλου. Και κάτι σαν το 2666, την Οδύσσεια και τον Οδυσσέα.
