Γκόλφω από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου
Σα να ήθελε να σημαδέψει τη χρονιά και να αφήσει έκθετο το Υπουργείο Πολιτισμού για την επιλογή Χατζάκη, ο Γιάννης Χουβαρδάς έκανε ένα τρομερό φίνις στη λήξη της θητείας του. Το θεατρικό 2013 ανήκει εξ ολοκλήρου σε παραστάσεις του ιδίου και του Εθνικού Θεάτρου όπου υπήρξε μέχρι πρότινος διευθυντής.
Η «Γκολφω» του Καραθάνου έσπασε ταμεία και στις τρεις περιόδους που παίχτηκε , αλοίμονο αν δεν την μνημόνευα πρώτη για την αισθητική της κυρίως και το ευρηματικό σκηνικό της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου. Όλα τα λεφτά, οι ερμηνείες της Εύης Σαουλίδου, του Χάρη Φραγκούλη και ο τσάμικος που έσυρε ο εικαστικός Άγγελος Παπαδημητρίου. Το κύμα της πάνδημης αποδοχής ήρθε και κουκούλωσε κάποιες αμελητέες ενστάσεις που είχα αρχικά για την άκαρπη τριχοτόμηση του ερωτικού ζεύγους Γκόλφω-Τάσος, η καταληκτική φάση του οποίου είχε το σχήμα αλλά όχι και την ανατριχίλα από το Amour του Χάνεκε. μακάρι να μου συνέβαινε να μετανοώνω συχνότερα.
Από κοντά έρχεται και το «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του ‘Ο Νηλ με το οποίο ο Χουβαρδάς έδωσε φύσημα ζωής σε έναν βροντόσαυρο του ψυχολογικού ρεπερτορίου ενώ ταυτόχρονα αποχαιρέτισε την πρώτη σκηνή της χώρας φροντίζοντας η τελευταία του θεατρική υπογραφή να στοιχειώσει τον ύπνο των διαδόχων του.
Θα ήμουν ασυγχώρητα ξεχασιάρα αν άφηνα έξω από τις σημαντικές παραστάσεις του Εθνικού την αποκοτιά της Έφης Θεοδώρου να ανεβάσει το «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού, έναν σκηνικό άθλο και μια θεατρική φρεσκαδούρα που συναντάς μόνον στο ευρωπαικό ερευνητικό θέατρο.
Εξ ίσου φρέσκος και παιχνιδιάρης μού φάνηκε ο «Κύκλωπας» του Ευριπίδη και του Βασίλη Παπαβασιλείου αλλά και ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη και του Σαββόπουλου που είδα στην Επίδαυρο.
Ενας υπέροχος Κύκλωπας απο τον Βασίλη Παπαβασιλείου στην Επίδαυρο, με το Νίκο Καραθάνο σε ρόλο Οδυσσέα αλά Τζακ Σπάροου
Εντωμεταξύ επί αθηναικού εδάφους την κούρσα οδηγούσε όλη τη χρονιά ( και συνεχίζει) ο «Μίστερο Μπούφο» του Θωμά Μοσχόπολου. Του χρωστάω δύο πράγματα και τον χρεώνω με ένα: πρώτον με έκανε να πεθάνω στα γέλια, κάτι που σπανιώς μου συμβαίνει σε παραστάσεις, δεύτερον με συμφιλίωσε με το προγραμματικό θέατρο του Ντάριο Φο και τρίτον με στενοχώρησε γιατί έβγαλε εντελώς αφρόντιστους τους γυναικείους ρόλους εν αντιθέσει με τις σπαρταριστές αντρικές παρλάτες.
Κατά τ’ άλλα, αναζητώντας το εναλλακτικό το βρήκα σε εντελώς mainstream σκηνή με την πιο ποπ παράσταση της χρονιάς που δεν ήταν άλλη από τον «Σέρλοκ Χολμς και το σκυλί των Μπάσκερβιλ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου ενώ το πειραματικό μας ήρθε για λίγες μέρες με μεταγραφή από την Κομοτηνή στο BIOS . Ήταν το «Γράμμα στον Ορέστη» του Ιάκωβου Καμπανέλη σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη με την Ελένη Ουζουνίδου σε ένα ρεσιτάλ ουσιαστικής υποκριτικής.
Επιστρέφοντας στα μεγάλα μπάτζετ χαιρετίζω την προσπάθεια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών να ξεπεράσει την χρόνια θεατρική της αμηχανία με το αφιέρωμα στον Δημήτρη Δημητριάδη, ένα αριστουργηματικό θεατρικό σερί που συνεπήρε την πόλη και μας άφησε κέρδος τον Δημητρη Καραντζά, μια σκηνοθετική ταλεντάρα ετών εικοσιέξη.
Στα «έσοδα» της θεατρικής χρονιάς συγκαταλέγω και την «Πρώτη Υλη» του Δημήτρη Παπαιωάννου που είδαμε στην Πειραιώς 260. Ενας Παπαιωάννου καθαρός και κατασταλαγμένος, μακριά από την αγχωτική επήρεια του Παλλάς και τον μαξιμαλισμό των Ολυμπιακών Αγώνων.
Τη χρονά που πέθανε ο Λευτέρης Βογιατζής είναι δύσκολο ναμιλάμε για θεατρικά κέρδη.Αν υπάρχει κάποιο, το εντοπίζω στη μουσική και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Ο Κορνήλιος Σελασμσής στις «Τραχίνιες» , ο Δημήτρης Καμαρωτός στον «Κύκλωπα» και η Μόνικα σε μια «Αντιγόνη» που προτιμώ να την ξεχάσω έδειξαν ότι, στη μουσική για θέατρο, υπάρχει ζωή και μετα τον Μάνο Χατζιδάκι ή τον Γιάννη Χρήστου. Υπάρχει και είναι ωραία!
Ο Λευτέρης Βογιατζής φωτογραφημένος το 2006 από την Αναστασία Βουτηροπούλου
Ο κυκλισμός του τετραγώνου,του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Μίστερο Μπούφο, η μεγάλη επιτυχία του Θωμά Μοσχόπουλου
Ενας ποπ Σερλοκ Χολμς στην παράσταση Σερλοκ Χολμς και το σκυλί των Μπάσκερβιλ,από το Γιώργο Οικονόμου
Το γράμμα στον Ορέστη με την Ελένη Ουζουνίδου, σκηνοθετημένο από το Θοδωρή Γκόνη
το Ζ του Βασίλη Βασιλικού, ένα παράτολμο αλλά πολύ επιτυχημένο εγχείρημα της Εφης Θεοδώρου
Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα ,τελευταία σκηνοθεσία του Χουβαρδά για το Εθνικό Θέατρο
