10. Spoon, They Want My Soul (Αύγουστος, ΑΝΤΙ-)
Μια υπέροχη και πάντα υποτιμημένη μπάντα που, χωρίς να μπορώ μάλλον να το εξηγήσω, μου θυμίζουν τους dEUS των ’90s (τα φωνητικά του Daniels ίσως;). Το They Want My Soul παίρνει τη θέση του δίπλα στα Kill The Moonlight και Ga Ga Ga Ga, αν και μάλλον απολαμβάνω ότι κι αν κάνουν. Όπως και να’ χει, εξαιρετικός δίσκος κλασικού indie rock.
Flip Side: Future Islands, Singles (Μάρτιος, 4AD). Δικαιωματικά σάρωσαν τα πάντα.
Διαβάστε την αποθεωτική κριτική του αθηναϊκού live των Future Islands από τον Θεοδόση Μίχο
9. Actress, Ghettoville (Ιανουάριος, Ninja Tune)
Είτε αυτός είναι ο τελευταίος δίσκος του Darren Cunningham ως Actress είτε όχι, έχει ήδη καταφέρει να καθορίσει την ηλεκτρονική μουσική και να γεννήσει άξιους μιμητές/οπαδούς. Σχεδόν 12 μήνες μετά την κυκλοφορία του, το Ghettoville είναι τελικά ένας απ΄τους δίσκους της χρονιάς.
Flip Side: Call Super – Suzi Ecto (Σεπτέμβριος, Houndstooth). Ο προαναφερθείς Actress και ο επανεμφανιζόμενος Aphex Twin θα ήταν περήφανοι για τον «μπάσταρδο γιο» τους.
8. Wild Beasts, The Present Tense (Φεβρουάριος, Domino)
Ένα ξεχωριστό γκρουπ με δυνατή και ιδιαίτερη «φωνή» που κάνει άλλο ένα βήμα μπροστά με το φετινό του δίσκο. Το Present Tense είναι ένα έξοχο άλμπουμ που θα έπρεπε να κάμψει τις αντιστάσεις ακόμα κι αυτών που δεν μπορούν να αντέξουν τα αλλοπαρμένα φωνητικά τους.
Flip Side: Antlers, Familiars (Ιούνιος, ΑΝΤΙ-). Ίδιοι στόχοι αντίστοιχα αποτελέσματα κι ένας δίσκος που ανανεώνει το ενδιαφέρον σε μια μπάντα που ήμασταν έτοιμοι να ξεχάσουμε. Μια απ’τις καλύτερες συλλογές στίχων της χρονιάς.
7. Sun Kil Moon, Benji (Φεβρουάριος, Caldo Verde)
Πόσοι γράφουν σαν τον Kozelek, πάντα με εξομολογητική διάθεση και πάντα σε πρώτο πρόσωπο; Το Benji είναι βγαλμένο απ’το καλούπι που μας συγκινεί απ’ το πρώτο ρεφρέν μέχρι το τελευταίο και ο Kozelek μετά και το απίστευτο «πέσιμο» στους The War On Drugs είναι φίλος.
Flip Side: Dean Blunt, Black Metal (Νοέμβριος, Rough Trade). Ίσως ο τελευταίος δίσκος που μπήκε στη λίστα, όχι μόνο γιατί κυκλοφόρησε μόλις τον προηγούμενο μήνα αλλά γιατί θεωρώ τους Hype Williams μεγάλη απάτη. Ας είναι όμως. Το Black Metal είναι πολύ ωραίο άλμπουμ ενώ το ίδιο ισχύει και για το δίσκο της Inga Copeland.
6. Swans, To Be Kind (Μάιος, Rough Trade)
Ο οδοστρωτήρας συνεχίζει εκεί που είχε μείνει με το The Seer και εμείς μένουμε να παρακολουθούμε με ανοιχτό στόμα μέχρι που μπορεί να φτάσει ο αναγεννημένος Michael Gira.
Flip Side: Vessel, Punish, Honey (Σεπτέμβριος, Tri Angle). Εντυπωσιακή αλλαγή πλεύσης για τον μουσικό απ΄το Μπρίστολ και το φοβερό one man show που έστησε φέτος. Το Punish, Honey ακούγεται σαν ένας δίσκος των Neubaten αν ο Blixa είχε μεγαλώσει στο Μπέρμιγχαμ και συναναστρεφόταν με τον Surgeon και τον Regis αντί για τον Cave και τον Alexander Hacke.
5. Kangding Ray, Solens Arc (Φεβρουάριος, Raster-Noton)
Το αγαπημένο μου techno άλμπουμ της χρονιάς έρχεται απ’τον David Letellier και κυκλοφορεί στην ετικέτα του Alva Noto/Byetone. Με τον σκοτεινό και βιομηχανικό ήχο να εξαντλείται αλλά και να εξαντλεί τη χορευτική μουσική της Ευρώπης, το Solens Arc είναι μια φωτεινή σημαδούρα που δείχνει τον τρόπο που ένα τέτοιος δίσκος είναι πράγματι ολοκληρωμένος.
Flip Side: Surgeon, Fixed Action Pattern EP (Αύγουστος, Token). Σύμφωνοι είναι ΕΡ αλλά είναι επίσης το καλύτερο κομμάτι που έχει κυκλοφορήσει ο Βρετανός παραγωγός εδώ και αρκετό καιρό κι εκτός όλων των άλλων, έκανε φέτος και το opening act σε δύο συναυλίες της Lady Gaga. Τι άλλο θα δούμε;
4. Andy Stott, Faith In Strangers (Νοέμβριος, Modern Love)
Ποιος θα το έλεγε ότι τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία των δύο κλειστοφοβικών ΕΡ που τον έκαναν ευρύτερα γνωστό (We Stay Together και Passed Me By), ο Andy Stott θα έφτανε να δημιουργήσει τον πάταγο που έχει καταφέρει το Faith In Strangers. Απολύτως δίκαιο όμως, κανείς δεν του μοιάζει, κανείς δεν εξελίσσεται με τον εκκωφαντικό τρόπο που το κάνει αυτός, ακόμα κι αν απαιτεί απ’τον ακροατή του όλο και περισσότερο κόπο για να μπει στο κλίμα ενός δίσκου που πολύ σωστά δεν έχει λείψει από καμία σωστή end of year list.
Flip Side: Francis Harris, Minutes of Sleep (Φεβρουάριος, Scissor & Thread). Εντυπωσιακό sound design γεμάτο άπειρες λεπτομέρειες που φθάνουν για να περάσεις ώρες εντοπίζοντας τες, ο Francis Harris τα τελευταία χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε τελείως διαφορετικό καλλιτέχνη και το Minutes of Sleep είναι το αποκορύφωμα της καριέρας του.
3. Kassem Mosse, Workshop 19 (Φεβρουάριος, Workshop)
Πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος για τον Gunnar Wendel, ένα –όχι και τόσο- μικρό κομψοτέχνημα.
Flip Side: Shinichi Atobe, Butterfly Effect (Οκτώβριος, DDS). Μεγάλη επιτυχία των Demdike Stare να καταφέρουν να κυκλοφορήσουν το δίσκο ενός παραγωγού που κανείς ουσιαστικά δεν ξέρει, πέρα απ’τα 4 κομμάτια που είχε κυκλοφορήσει το 2001 στην Chain Reaction.
Διαβάστε επίσης το αφιέρωμα του Γιώργου Μιχαλόπουλου στην ηλέκτρονική χορευτική μουσική του τώρα
2. Fennesz, Becs (Απρίλιος, Editons Mego)
Τα γράφαμε και στην mid-year ανασκόπηση: Το Bécs είναι ο πρώτος δίσκος του αυστριακού μουσικού, μετά από αρκετά χρόνια, που εμφανίζει το πρόσωπο που τον έκανε έναν απ’τους σπουδαιότερους πειραματιστές των τελευταίων πολλών χρόνων. Η εξαιρετική ποπ φλέβα του επιστρέφει και ο δίσκος είναι γεμάτος καλές μελωδίες που αποτελούν την αφετηρία των περισσότερων κομματιών, πριν βέβαια τις περάσει από άπειρα φίλτρα και τις αποδομήσει. Έξοχο.
Flip Side: Lawrence English, Wilderness of Mirrors (Ιούλιος, Room40). Ο υπερπαραγωγικός Lawrence English κυκλοφόρησε τρεις δίσκους μέσα στο 2014, αν και κανένας δεν περιείχε τη μουσική που ακούσαμε τον περασμένο Οκτώβριο στη Στέγη.
1. HTRK, Psychic 9-5 Club (Απρίλιος, Ghostly International)
Καμία έκπληξη στο νούμερο 1 αφού η θέση ήταν κλειδωμένη μήνες τώρα.
Flip Side: Have A Nice Life, The Unnatural World (Φεβρουάριος, Enemies List). Προφανώς δεν έχουν ηχητικές σχέσεις με τους Αυστραλούς HTRK, αλλά ο δεύτερος δίσκος του ντουέτου αφήνει την ίδια αίσθηση κλειστοφοβίας με το Psychic 9-5 Club, με μοναδική διαφορά πως το Unnatural World δεν αφήνει την παραμικρή αχτίνα φωτός να περάσει στο σύμπαν τους.
