Μαρία Πετρίδη (Ραδιοφωνική παραγωγός/δημοσιογράφος)
Κλειστοφοβία. Αυτό σκέφτηκα την πρώτη φορά που άκουσα την Amy Winehouse. Και μετά ήλιο. Αυτόν τον ήλιο που ζει στο φωταγωγό, που ακούει τα μυστικά των άλλων και βλέπει όσα βλέπουμε όταν κλείνουμε τα μάτια. Δεν ξέρω πώς γίνεται και κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να τα έχουν όλα, που δεν χρειάζεται καν να τα ζητήσουν, δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να τα επιθυμήσουν. Και δεν ξέρω αν αυτό το ζηλεύω ή αν το βρίσκω γραφικά γοητευτικό. Δεν ξέρω πώς είναι να θες να βγεις από το δέρμα σου τόσο πολύ που να το σκίζεις με νύχια και με δόντια, πώς είναι να θες να φύγεις αλλά να μην έχεις που να πας. Να θες να γίνεις αόρατος όταν τα μάτια όλων κοιτάνε μέσα σου. Δεν ξέρω αν όλα αυτά σε κάνουν τρελό ή έναν εντελώς κανονικό άνθρωπο που απλώς δεν ξέρει πώς να κρύβει αυτό που είναι. Δεν ξέρω αν χαραμίζεσαι ή αν εκδικείσαι. Ή αν δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Ή αν απλώς κοροϊδεύεις τον κόσμο για να περάσει η ώρα μέχρι να βρεις αυτόν τον άλλον που θα γίνει εσύ. Βουτιές από τον πιο ψηλό βατήρα. Παγωτό. Αϋπνία. Γεράνια στον ακάλυπτο. Ποδήλατα. Τυρκουάζ. Σκισμένα γόνατα. Το δρόμο με τους ευκαλύπτους στα Κολύμπια. Τη Δροσοπούλου στη Κυψέλη. Δαγκωμένα χείλη. Καθρέφτες. Ο σταθμός του Ηλεκτρικού στη Βικτώρια. Μπύρες. Παπαρούνες. Κύκλοι. Ροδάκινα. Ξημερώματα στο αεροδρόμιο. Χτες βράδυ, που άκουγα σε ανελέητο repeat Amy Winehouse, αυτά μου ήρθαν στο μυαλό. Και ήταν ωραία.
Γιώργος Νάστος (δημοσιογράφος)
Δεν έχω ιδέα που βρισκόμουν όταν πληροφορήθηκα ότι πέθανε η Amy Winehouse. Θυμάμαι όμως καθαρά ότι η ξαδέλφη μου η Αθηνά που της είχε αδυναμία ανέβαζε εκείνες τις ημέρες -κάθε 30 δευτερόλεπτα- κάποιο, σχετικό με το θέμα, ποστ στο Facebook. Συνήθως ένα τραγούδι που συνοδευόταν από το σχόλιο «Δεν το πιστεύω», σκέτα ερωτηματικά ή πολλές τελείες στη σειρά. Νομίζω ότι της έκανα like σε όλα, κοροϊδεύοντας και παρηγορώντας την ταυτοχρόνως. Τα απανωτά RIP και η κλάψα στα social media καθόλου δεν μου αρέσουν. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να καταπιέζω λίγο το τραύμα που μου προκαλούν οι ξαφνικές αποχωρήσεις και επειδή έχω γενικώς αργές συναισθηματικές αντιδράσεις, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις καταλήγω να ξενυχτάω κάποια άσχετη βραδιά ακούγοντας τραγούδια αυτών που μας άφησαν, νωρίς ή στην ώρα τους.
Μπορεί ακόμη και να τα τραγουδήσω μεθυσμένος σε κάποιο αυτοκίνητο φωνάζοντας «Χριστέ μου, δεν έχω θρηνήσει τη Whitney όπως της άξιζε, εντ αη-αηηηη γουηλ ωλγουεεεηζζζ λοβ γιοουουου». Με την Amy βέβαια ήταν αλλιώς. Είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για το ενδεχόμενο να «την κάνει» γρήγορα. Δεν είχα φανταστεί βέβαια τέτοιο τέλος την πρώτη φορά που αντίκρισα το πρόσωπό της στα HMV του Μπράντφορντ, στη στήλη με τα new releases. Δεν θυμάμαι γιατί πρόσεξα το εξώφυλλο του Frank, σε μια φωτογραφία που τη δείχνει να βγάζει βόλτα κάτι σκυλιά. Μου είχαν αρέσει τα χρώματα; Mου είχε φανεί ιδιαίτερη εκείνη; Κάτι τέτοιο. Κράτησα το CD στα χέρια μου, όμως δεν το αγόρασα τελικά, μια απόφαση για την οποία μετάνιωσα όταν άκουσα στο ραδιόφωνο το “Stronger Than Me”, λίγο καιρό μετά. Συγκράτησα το όνομα ωστόσο. Για το επόμενο χτύπημα ήμουν πια σχετικά προετοιμασμένος.
Όσο προετοιμασμένος δηλαδή μπορεί να είναι κανείς για μια δισκάρα σαν το Back To Black, με το οποίο είχα πάθει την blackα μου (χεχε, χοχο). Είχα κλάψει από τις πρώτες ακροάσεις με το “Love Is A Losing Game” ενθυμούμενος έναν πρόσφατο τότε χωρισμό, είχα κάνει δώρο το CD σε ένα φλερτ που δεν προχώρησε (εξαιτίας, κυρίως, του προαναφερθέντος, πρόσφατου -τότε- χωρισμού), επέμενα να ακούμε όλοι στο repeat το άλμπουμ σε μια τριήμερη εκδρομή στο Πήλιο -κοντολογίς, είχα ασχοληθεί πολύ με το θέμα. Ακόμα βέβαια να θυμηθώ πού ήμουν όταν έμαθα ότι πέθανε. «The message was brutal», σίγουρα, «but the delivery was kind»; Τώρα που έπρεπε να τη σκεφτώ λίγο παραπάνω για να γράψω, δεν πήγε αρχικά το μυαλό μου ούτε στις ακυρωμένες συναυλίες, ούτε στα ψεύτικα βυζιά, ούτε στο παλιόπαιδο τον Blake (Fielder Civil) που την παρέσυρε στην αμαρτία, ούτε στις θλιβερές παπαρατσικές λήψεις. Έβαλα να ακούσω το “You Know I’m No Good”, αυτόν τον ύμνο στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες των ψυχών που ξέρουν ότι η μοίρα τους είναι προκαθορισμένη. Καμιά άλλη δεν θα μπορούσε να πει τους στίχους «I told you I was trouble, You Know That I’m No Good» ισορροπώντας τόσο τέλεια ανάμεσα στη μετάνοια και την ηδονή. Σου λέει «το ξέρω και το ξέρεις κaι εσύ ότι θα τα κάνω σκατά και με πονάει αυτό, όμως μ’αρέσει κιόλας που είμαι αυτοκαταστροφική». Το ήξερε το κορίτσι ότι θα είχαμε μαζί της κακά ξεμπερδέματα, μας είχε προειδοποιήσει. Γι’ αυτό τη συγχωρούμε, και ας μας λείπει. Το παραδέχομαι ακόμη και εγώ, που με καταπιέζουν οι συναισθηματισμοί.
