Δύο παραστάσεις Kyogen, όπως ονομάζεται το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο με κωμικά στοιχεία, δόθηκαν την Τρίτη και την Τετάρτη στο Μέγαρο Μουσικής. Το Kyogen δεν είναι παρά μια θεατρική πράξη που σατιρίζει την ανόητη πλευρά των ανθρώπων. Συχνό θέμα στο Kyogen είναι η παρουσίαση απατεώνων που στο τέλος, πάντα, αποτυγχάνουν. Αν μπορούσαμε να βγάλουμε ηθικό δίδαγμα θα λέγαμε ότι αυτό είναι: ο κουτοπόνηρος πάντα χάνει. Τα σκηνικά είναι από λιτά έως ανύπαρκτα καθώς είναι ο λόγος και οι χειρονομίες των ηθοποιών που απεικονίζουν τον τόπο και τον χρόνο στον οποίο διαδραματίζεται η υπόθεση του έργου.
Ρώτησα τον πρωταγωνιστή της παράστασης εάν το Kyogen, που πήρε την τελική του μορφή πριν από περίπου 650 χρόνια, έχει απήχηση στους νέους ανθρώπους της πατρίδας του. “Παλαιότερα διδασκόντουσαν κείμενα Kyogen στα βιβλία του σχολείου αλλά δυστυχώς όχι πια με αποτέλεσμα να μην είναι δημοφιλές ή και γνώριμο στους νέους ανθρώπους. Αλλά γίνεται μια προσπάθεια να έρθει πάλι κοντά στους νέους και το Kyogen αλλά και το Noh (είδος δραματικού θεάτρου)”. Τον ρωτώ που έχουν βρει μεγαλύτερη ανταπόκριση εκτός Ιαπωνίας και μου απαντά “Στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα, την οποία είχα επισκεφτεί ξανά πριν 47 χρόνια”.
Λίγο πριν μας παρουσιάσει τα εντυπωσιακά παραδοσιακά ενδύματα της παράστασης ο Ιάπωνας ηθοποιός μου λέει “Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε γελάμε κι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή”. Ομολογώ ότι με ξαφνιάζει αυτή του η κουβέντα. Ίσως επειδή δεν περίμενα αυτήν την τοποθέτηση από έναν Ιάπωνα. Πάντα τους είχα στο μυαλό μου σοβαρούς και ανέκφραστους.
