Για εμάς που δεν πήγαμε φέτος στην Πριμαβέρα, το Plisskën φαντάζει ως το καλύτερο φεστιβάλ που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Και μάλλον έτσι είναι, αφού έχουμε να νιώσουμε τόσο ενθουσιασμένοι απ’τις ένδοξες μέρες του Synch στο Λαύριο. Δεν γίνεται κι αλλιώς άλλωστε, το line up του φεστιβάλ είναι αρκετά εντυπωσιακό για να ανυπομονείς και ικανοποιεί ταυτόχρονα, αρκετά συναυλιακά μας απωθημένα. Ευτυχώς, το Κτήριο 56 δεν έχει την έκταση του Φόρουμ της Βαρκελώνης και θα έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε σχεδόν τα πάντα. Ακόμα κι αν πρέπει να αφήσουμε κάτι στη μέση. Ακολουθεί το πρόγραμμα που θα τηρήσει ευλαβικά η συντακτική ομάδα της Popaganda, για όσους μπερδεύονται με το φεστιβαλικό πυρετό.
Πρώτη Μέρα
Οι συναυλίες ξεκινούν από νωρίς το απόγευμα, αλλά κάνοντας μια μικρή συντήρηση δυνάμεων, το ντουέτο των Noise Figures (18:40, Outdoor Stage)είναι το ζέσταμα μας, αφού βέβαια έχουμε προλάβει να δούμε τις αλλαγές στο χώρο, μιας και φέτος έχουν προστεθεί κι άλλα stages. Οι Suuns ξεκινούν στις 19:10 (Main Stage), όπου θα μαζευτεί αρκετός κόσμος, μιας και οι Καναδοί είναι μια συμπαθητική μπάντα (όχι κάτι παραπάνω όμως) αλλά δεν θα κάτσουμε πολύ γιατί λίγο αργότερα ξεκινάει η Nadia Ksaiba (19:35, Club Stage), το πουλέν του Erol Alkan. Το single “Virtual Lover” είναι όσο κολλητικό πρέπει, αν και ο βασικός λόγος που έχουμε ασχοληθεί μαζί της, είναι το δυνατό ρεμίξ του Jimmy Edgar.
Από δω και πέρα ξεκινούν τα ωραία όμως, γιατί θα επαναλάβουμε το προσκύνημα στον Scott McCloud και τους Girls Against Boys (20:00, Main Stage) και θα πιάσουμε θέση μπροστά για τον Fink που ακολουθεί (συγγνώμη Ghost Culture και A Victim of Society). Μετά ακολουθεί το μεγάλο δίλημμα, ίσως το μοναδικό του διημέρου. Στις 22:45 θα εμφανιστούν οι No Age (Outdoor Stage), οι οποίοι μπορεί να έρχονται με ένα δίσκο που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε αλλά αυτό δεν αναιρεί όσα έχουν προηγηθεί. Όποιος δεν τους έχει δει, μάλλον δεν έχει κανένα δίλημμα. Για τους υπόλοιπους, υπάρχει το δυνατό χαρτί της Hypedub (ιδιοκτησίας Kode9, έδρα του Burial), Fatima Al Qadiri, η οποία σαρώνει φέτος αλλά θα την θυσιάσουμε γιατί όλοι περιμένουμε τους Wild Beasts. Οι Βρετανοί συνεχίζουν το σερί καλών κυκλοφοριών, με το Present Tense να έχει ήδη κλειδώσει μια θέση στους καλύτερους δίσκους του 2014 κι εμείς απλά ανυπομονούμε.
Θυμάμαι μια εποχή που είχαμε πιστέψει πως το “Tiger Girl” των 65daysofstatic θα διαδεχόταν σε επίπεδο εμμονής το Surf Solar, κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να συμβεί, όχι μόνο γιατί το κομμάτι των Fuck Buttons είναι μια αξεπέραστη στιγμή (ακόμα κι αν το ακούσαμε τόσο πολύ που νομίζω πως δεν θέλω άλλο) αλλά γιατί οι 65daysofstatic πατάνε πολύ πιο γερά στην κιθαριστική παράδοση απ’ότι δίδυμο των Fuck Buttons. Πολύ φοβάμαι ότι και οι διοργανωτές είχαν πιστέψει το ίδιο γιατί θα εμφανιστούν στη σειρά στη κεντρική σκηνή (οι πρώτοι στις 00:00 κι οι δεύτεροι 01:20). Τον Deadbeat, αν και μας αρέσει πολύ, θα τον χάσουμε γιατί τον έχουμε ακούσει αρκετές φορές -και δεν είναι πάντα καλός, όπως θα κάνουμε και με τον Djuma Soundsystem (οι οπαδοί του παλιού καλού Trentemoller να μην τον χάσουν), γιατί έχουμε περάσει αρκετά βράδια με τον Vitalic (02:40, Main Stage), ακόμα κι αν έχει περάσει ένας αιώνας από τότε. Με λίγο electro θα κλείσουμε την ημέρα μας.
Δεύτερη Μέρα
Με τον Dirty Beaches να ξεκινάει νωρίς (18:10, Main Stage), θα πάμε να ρουφήξουμε ήλιο (την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις δεν έχει βγει ακόμα η πρόγνωση καιρού του Διοσκουρίδη και μιλάω με μεγάλη αβεβαιότητα), ακόμα κι αν δεν τρέφουμε καμία ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτόν τον περίεργο, υπέρ-παραγωγικό τύπο. Αντιθέτως, είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα ακούσουμε επιτέλους τον Son Lux (18:40, Outdoor Stage), όχι γιατί έχει βγάλει πολλά καλά τραγούδια, αλλά γι’αυτό το ένα που ακούτε από κάτω.
Βέβαια, λίγο αργότερα ξεκινούν οι Crocodiles (19:10, Main Stage) που βγάζουν σταθερά κι αθόρυβα καλούς δίσκους, οι οποίοι με τη σειρά τους μας θυμίζουν άλλους σπουδαιότερους δίσκους του παρελθόντος, ενώ αμέσως μετά ακολουθεί συγκίνηση με τον έξοχο Damien Jurado (20:15, Main Stage), ένα απ’τα ονόματα που χαιρόμαστε πολύ που θα δούμε. Στη συνέχεια θα δούμε το ταλεντάκι που ακούει στο όνομα Seams (21:05, Club Stage), θα περάσουμε μια βόλτα απ’τους Soft Moon (21:30) που είδαμε σχετικά πρόσφατα στο Gagarin, για να δώσουμε τις τελευταίες μας δυνάμεις στους Wooden Shjips (22:45, Main Stage), σε αυτό τον οδοστρωτήρα απ’το Σαν Φρανσίσκο.
Κάπου εδώ, η ομάδα της Popaganda χωρίζεται σε στρατόπεδα, με το ροκ κομμάτι να μεταφέρεται στους Black Lips (00:00, Main Stage) και το ηλεκτρονικό να κολλάει στα ηχεία του Club Stage (00:15), όπου θα παίξει ο ιδιοφυής Shackleton. Τις τελευταίες μέρες τις περνάω ακούγοντας το Fabric 55 του τελευταίου, ακόμα κι αν έκτοτε κινείται σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Η ουσία είναι πως κυκλοφορεί μόνο σπουδαίους δίσκους, παράδοση που συνεχίστηκε και φέτος με το υπέροχο ΕΡ Freezing Opening Thawing.
Αμέσως μετά, θα γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω, όταν ακόμα τα δισκάδικα είχαν στα ράφια τους ταμπέλα που έλεγε Smoking Beats. O Nightmares on Wax ήταν ένα απ’τα πρώτα και πιο δυνατά ονόματα της Warp και για χρόνια αποτελούσε την πιο «εύκολη» πλευρά της εμβληματικής εταιρείας. Φέτος, κλείνει 25 χρόνια στο ρόστερ της και το γιορτάζει με ένα επετειακό best of που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Θα είναι ωραία και νοσταλγικά (01:20, Main Stage). Το κλείσιμο ανήκει στους πολύ καλούς Mount Kimbie (02:40, Main Stage) και για τους νέους, γενναίους και ακούραστους υπάρχει και ο D/R/U/G/S (03:15, Club Stage) με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
