Κάθε άνθρωπος που έχει υπάρξει (ή έχει υποδυθεί) τον DJ σε συστηματική βάση, δηλαδή όχι σε ένα πάρτι που «είχαμε νοικιάσει μηχανήματα για να βάλουμε τη δική μας μουσική», έχει κάποια κομμάτια ασφαλείας στη θήκη του. Είναι αυτά που λειτουργούν όταν κοιτά στο πλήθος και δε συναντά κανένα βλέμμα συντονισμένο, παρά μόνο το άπειρον της αδιαφορίας. Η επόμενη πίστα είναι τα tracks που ενώ το πράγμα πάει καλά, τα βάζεις για να κάνεις την κατάσταση αν εκραγεί. Και στο πρώτο μισό των 00s, το “La Rock” του κυρίου που πριν 38 χρόνια γεννήθηκε με το όνομα Pascal Arbez και τα τελευταία 15 πληρώνεται ως Vitalic ήταν η σπίθα που έβαζε φωτιά σε χορευτικά πατωμάτα παραδίδοντας στάχτη. Κυκλοφόρησε το 2001, εξελίχθηκε σε άνθεμ της σκηνής που ονομάστηκε “electroclash” ενώνοντας τους Διεθνείς Ζιγκολό αυτού του πλανήτη – από το Παρίσι (Miss Kittin & The Hacker) στο Σικάγο (Felix Da Housecat) κι από το Μόντρεαλ (Tiga) φυσικά στο Μόναχο, έδρα του DJ Hell. Και παρότι είχε κάνει τον κύκλο του, συμπεριλήφθηκε στο ντεμπούτο – αλλά και ταυτόχρονα μάλλον αξεπέραστο magnum opus – του Vitalic. Στο καταιγιστικό OK Cowboy (PIAS, 2005), ένα electropunk παραλήρημα που ακούγεται το ίδιο έντονα ακόμα και σήμερα δικαιολογώντας την απόσταση που θέλει να κρατά ο Vitalic από εκείνη την σκηνή που κακά τα ψέματα αποδείχθηκε φούσκα.
«Δε νομίζω ότι η μουσική που έκανα ανήκε στο electroclash, αν και οι ετικέτες δε με ενδιαφέρουν. Ήταν έτσι κι αλλιώς μια εποχή που ζούσα πρωτόγνωρα, για μένα, πράγματα. Όπως το να ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο για να παρουσιάζω τη μουσική μου, από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Χιλή για να θυμηθώ δύο απίστευτες εμπειρίες. Αν και κορυφαία όλων, ήταν η πρωτη μου φορά στο Sonar που ερωτεύθηκα τη Βαρκελώνη και τους Καταλανούς». Εκείνος τρελάθηκε με την Μπάρτσα, αλλα κι εμείς τον ερωτευθήκαμε τότε γιατί έκανε μεν ηλεκτρονική μουσική, αλλά με μια ολοφάνερη punk αισθητική που μετέδιδε ρητά το “take no prisoners” μήνυμα (όπου“prisoners” διαβάστε “dancers”).
Από τότε ο Vitalic έδινε την εντύπωση ότι ίσως στη (μετ)εφηβεία του είχε υπαρξει ένας μαυροντυμένος τύπος με σταθερή θέση στο mosh pit. Ναι και όχι. «Είμαι ακόμα punky, είναι στη φύση μου. Βέβαια, θα έλεγα ότι πάντα προτιμούσα ποιητικά ακούσματα που είχαν ή προκαλούσαν πάνκικο attitude. Άλλοι, όμως, ήταν οι ήρωες μου στα εφηβικά χρόνια. Περισσότερο προσανατολισμένοι στη discο σαν τον Moroder ή τον Jarre», θυμάται και στέκεται ιδιαίτερα στο γάλλο μεγαλομανή πρωτοπόρο του New Age. «Άκουσα στα 5 μου το Oxygen κι έλεγα παντού τότε ότι ήθελα να γίνω ο Jean Michel Jarre». Ευτυχώς που δεν τα κατάφερε γιατί τώρα δε θα του έφτανε το Κτίριο 56, μπορεί να χρειαζόταν την Κόκκινη Πλατεία.
Φυσικά, ο Vitalic δεν έμεινε στο OK Cowboy. Ακολούθησαν άλλα δύο άλμπουμ, σίγουρα όχι αντάξια, αν κι αμφότερα είχαν τους δυναμίτες τους. Όπως αυτό.
Αυτόν τον καιρό; «Ξεθέωθηκα σε μια πολύ απαιτητική περιοδεία πέρυσι το καλοκαίρι, ξαναμπήκα στούντιο τον Ιανουάριο κι αυτόν τον καιρό ταξιδεύω κυρίως για dj sets. Στο Plisskën θα παίξω live τραγούδια όλου του καταλόγου μου, χρησιμοποιώντας synthesizers κι άλλα μαγικά μηχανήματα».
Ως παιδί της γαλλικής σκηνής, ασφαλώς κι αποτέλεσε σημαντικό κρίκο στη γαλλική χορευτική παράδοση που κρατά από το “French Touch” των 90s και τους Daft Punk μέχρι τους Justice. Ποια είναι τα νέα φυντάνια της γαλλικής σχολής, κατά τη γνώμη του; «Νομίζω ότι το new thing είναι η οικογένεια της Savoir Faire και κυρίως οι Brodinski και Gesaffelstein, αλλά και ο πολύ καλός Rone». Κι εκτός Γαλλίας πώς βλέπει τα πράγματα σε μια εποχή που το πιο σημαντικό πράγμα στη χορευτική κουλτούρα είναι το Boiler Room; «Πάντα θα υπάρχουν καλοί παραγωγοί, όπως είναι τώρα οι Omar S, Pachanga Boys, Kölsch. Το Boiler Room μ’αρέσει σαν πρότζεκτ, το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, αν και πρέπει αν παραδεχτώ ότι δεν είμαι ο τύπος που κάθεται μπροστά σε μια οθόνη παρακολουθώντας φεστιβάλ και συναυλίες. Προτιμώ να είμαι εκεί. Από την άλλη, σκέψου πόσος κόσμος ακούει έστω κι έτσι DJs και παραγωγούς που πολύ δύσκολα θα γνώριζε».
Κλείνοντας ο Vitalic με ενημέρωσε ότι κάποτε είχε φτιάξει τη μουσική για ένα ιταλικό φιλμ με πρωταγωνιστη τον Vincent Gallo που επαναδιαπραγματευόταν το μύθο του Κάσπερ Χάουζερ, ότι θα ήθελε να δει κάποτε γραμμένο το Vitalic feat. The Sparks αφού αυτή είναι η συνεργασία των ονείρων του και ότι το πρωί που απάντησε στις ερωτήσεις μας άκουγε London Grammar.
Τα υπόλοιπα στις 6/6 στην Αθήνα, την πρώτη μέρα του Plisskën Festival – στα live του εμφανίζεται κάπως έτσι
