«Δημοσίευμα για το πρώτο ποιητικό μου βιβλίο» (1961)
Πότε αρχίσατε να γράφετε; Περίπου στα 12-13. Ποιήματα. Στο σπίτι μου, ένα κλασικό αστικό σπίτι, δεν υπήρχε καμία έφεση ούτε για την τέχνη, ούτε για τα γράμματα. Δεν βρήκα βιβλία, εκτός βέβαια από την «Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου»… Κάποιος, δεν μπόρεσα ποτέ να θυμηθώ ποιος, μου χάρισε στα 12 μου χρόνια μια τρίτομη ποιητική ανθολογία του Μιχάλη Περάνθη. Αυτό υπήρξε για ‘μένα ένα μεγάλο δημιουργικό ταρακούνημα. Άρχισα να διαβάζω με μανία ποίηση και πολύ σύντομα άρχισα να γράφω. Στα 14 σύχναζα στον «Κέδρο», όπου γνώρισα το Γιάννη Ρίτσο. Ήταν από τους πρώτους που διάβασαν τα εφηβικά μου ποιήματα. Την ίδια περίοδο άρχισα να διαβάζω Νικηφόρο Βρεττάκο. Προηγήθηκαν δηλαδή αυτοί οι δύο ποιητές του Σεφέρη και του Ελύτη. Και πολύ περισσότερο άργησε η σχέση μου με τον Εγγονόπουλο, που ήταν έρωτας, εκεί γύρω στα 17. Μεγάλο σοκ στη ζωή μου.
Γιατί σοκ με τον Εγγονόπουλο; Γιατί καταφέρνει να έχει όλα αυτά τα υπερρεαλιστικά στοιχεία μαζί με μια θέρμη συναισθηματική, η οποία είναι ακαταμάχητη. Σε γεμίζει με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση με άλλους υπερρεαλιστές. Ένα από τα πιο πολύτιμα τεκμήρια της ζωή μου, είναι ένα ηχογραφημένο τηλεφώνημα με τον ποιητή!
(Ακούστε την ηχογραφημένη συνομιλία με το Νίκο Εγγονόπουλο, λίγο πριν το Πάσχα του 1975 🙂
“Δύο από τα πολλά χειρόγραφα κασέ των νεανικών μου εφημερίδων.”
“Μία εφημερίδα… 5 μέρες αποβολή και ο επίμαχος τίτλος.”
Όμως το όνειρό σας το εφηβικό ήταν να γίνετε δημοσιογράφος… Το πρώτο –το παιδικό– ήταν να γίνω αξιωματικός του ναυτικού. Τώρα πώς από αξιωματικός του ναυτικού πήγα στη δημοσιογραφία… Θυμάμαι στα 12 εξέδιδα μόνος μου χειρόγραφες εφημερίδες, αλλά με πλήρες κασέ: φωτογραφίες, άρθρα, ρεπορτάζ, κείμενο λογοτεχνικό σε συνέχειες… Στο Λεόντειο κάποια στιγμή εξέδωσα ένα φύλο, το οποίο τυπώθηκε κιόλας και μοιράστηκε σε όλες τις τάξεις. Θυμάμαι σαν τώρα λοιπόν ότι ο γυμνασιάρχης με κάλεσε, με κατσάδιασε με έναν φοβερό τρόπο και με απέβαλλε για πέντε μέρες. Γιατί; Τότε υπουργός παιδείας ήταν ο Γρηγόρης Κασιμάτης, αν σας λέει κάτι το όνομα κι εγώ είχα ένα πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Κύριε Κασιμάτη, σας ομιλεί η σημερινή νεολαία μας». Πρέπει να ήμουν 13 με 14. Την ίδια εποχή, γνωρίζω τον Λούη Δάνο, που ήταν σπουδαίος δημοσιογράφος, ενώ παράλληλα εξέδιδε δύο τεχνικά φύλα, την «Ηλεκτρεμπορική», και τον «Υδραυλικό». Εκεί άρχισα να γράφω επίσημα, εκεί γνώρισα και το Γιώργο Βότση, στον οποίο μαθήτευσα και θεωρώ αυτή την άτυπη μαθητεία τίτλο τιμής για ’μένα. Εκεί απέκτησα και δημοσιογραφική ταυτότητα και φούσκωσα από καμάρι. Παρέλειψα να πω πως εκείνα τα χρόνια ήμουν και αθλητής στον Εθνικό Γ.Σ.. Θα ξαφνιαστείτε με το άθλημα… Βάδην! Θα περίμενες από κάποιον που γράφει ποιήματα να είναι… άλτης. Φαίνεται πως από τότε η μοίρα μου ήταν να εξελιχθώ σε πεζογράφο.
«Βαδιστής του Εθνικού Γ.Σ.» (1960)
Στην επόμενη σελίδα, το πρεστίζ της Νομικής, η διαφήμιση και η κινητοποίηση της μνήμης μέσα απ’ τη γεύση
