Ο Δημήτρης Ελεφάντης είναι ένας άνθρωπος που ζυγίζει περί τα 180 κιλά (ή κάτι τέτοιο), κι αυτό το λεκτικό παιχνίδισμα μεταξύ του ονόματος και όγκου του, είναι ενδεικτικό της διακριτικότητας του χιούμορ της παράστασης στην πλειονότητά του –ή της έλλειψης λεπτότητάς του αν προτιμάς. Απ’ την άλλη, βέβαια, και λίγη χοντροκομμένη σάτιρα πού και πού, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν μπορείς να πεις, μόνο που στην περίπτωση του Ισορροπιστή Αεροσκαφών, ενός κειμένου του Θόδωρου Θεοδωρίδη που έκανε πολυετές σουξέ στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας πριν πάρει το αεροπλάνο για Αθήνα, ούτε κι απ’ αυτή τη χοντροκομμένη σάτιρα δε βρίσκεις αρκετή.
Ο Δημήτρης Ελεφάντης, εν πάσει περιπτώση, εκτός από ένας άνθρωπος που ζυγίζει 180 κιλά, είναι κι ένας άνθρωπος με μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία: Μια άστατη πτήση θα είναι η αφορμή για μια πρόταση που θα του αλλάξει τη ζωή, και θα καταλήξει πρωτοπόρος και ποντοπόρος, να ταξιδεύει με τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου, χρησιμοποιώντας τον όγκο και το βάρος του για να ισορροπεί τα αεροπλάνα σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Η ασύλληπτη ικανότητά του να μετατρέπει και τα πιο επικίνδυνα ταξίδια σε περιπάτους στο πάρκο, θα τον κάνει διάσημο στις άκρες του πλανήτη, αλλά και στα πέρατα του σύμπαντος αργότερα, όταν θα τον στρατολογήσει η NASA για να εγγυηθεί την ασφάλεια μιας (μοιραίας) επανδρωμένης αποστολής στον Άρη.
Φέροντας αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα, όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου της Παράστασης, θα περίμενε κανείς το κείμενο να χαϊδέψει ευαίσθητες χορδές περί του πώς η εικόνα του ανθρώπου για τον εαυτό του καθορίζεται απ’ την ταμπέλα που του κρεμάνε οι γύρω του, κι η ιστορία του κου Ελεφάντη να αποδείξει πως η αμφισβήτηση τέτοιων στερεοτύπων είναι ο πιο σίγουρος, ασφαλής κι εντυπωσιακά αποτελεσματικός δρόμος προς την ευτυχία. Ο Θεοδωρίδης όμως, αυτοφυλακίζεται στην γοητεία του γκροτέσκο, και καταδικάζει τον ήρωά του στο καρικατουρίστικο περίγραμμα μέσα στο οποίο τον αιχμαλωτίζει, με την απελπιστική έλλειψη εξέλιξης του κου Ελεφάντη να προδίδει την έκδηλη απειρία του συγγραφέα.
Η ευρηματική και σπιρτόζικη σκηνογραφία πάντως, δίνει ένα κάποιο ενδιαφέρον στον κυρίως γυμνό χώρο της (υπερμεγέθους για τα κυβικά του κειμένου) σκηνής, την οποία οργώνει ο Δημήτρης Πιατάς, απλώνοντας πάνω της την αμεσότητα της ερμηνευτικής του εμπειρίας κι ιδρώνοντας σε περισσότερα απ’ το κυριολεκτικό επίπεδο την φανέλα του για χάρη της παράστασης. Σε έναν υστερικό μαραθώνιο ερμηνευτικής επιβλητικότητας, πρακτικά μόνος στη σκηνή παρά τα καίρια βοηθήματα που του παρέχει ο απολαυστικός Αλέξανδρος Τούντας, ο Πιατάς βρυχάται και φωνάζει, ψυθιρίζει και καγχάζει, προσπαθώντας να γεμίσει την παράσταση με όλα αυτά που λείπουν απ’ το έργο. Το κείμενο όμως, εξανεμίζει γρήγορα το δυναμικό, τσουχτερό του ξεκίνημα, ξεμένει από πλοκή περίπου στα μισά του δρόμου, κι αναλώνεται σε επαναλήψεις, υπεραναλύσεις, και αντιπερισπασμούς τραβηγμένους απ’ τα μαλλιά, προκειμένου να κρύψει απ’ το ρυθμό του μια κοιλιά που παίζει να ‘ναι πιο μεγάλη κι απ’ αυτή του Ελεφάντη.
