Μια απ’τις πλέον αγαπημένες μπάντες της δεκαετίας του 90, τότε ακόμα που το lo-fi ήταν τρόπος ζωής, οι Low από το Ντουλούθ, ένα παγωμένο χωριό της Μινεσότα όπου διαδραματίζεται και η έξοχη σειρά Fargo, κατάφεραν με τον άμεσο και απλό τρόπο τους να πορευτούν δύο ολόκληρες δεκαετίες, να κυκλοφορήσουν μερικές ντουζίνες δίσκους και να κερδίσουν με το σπαθί τους την αναγνώριση που απολαμβάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Η πορεία δεν ήταν πάντα ομαλή, ο Alan Sparhawk έχει μιλήσει ανοιχτά για τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπισε πριν μερικά χρόνια αλλά μαζί με την γυναίκα του Mimi Parker, έχει επιστρέψει εντυπωσιακά παραδίδοντας μια σειρά εντυπωσιακά εθιστικών δίσκων στην Sub Pop. Έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα (Fuzz, Σάββατο 24/1) και έχοντας δει την μπάντα ζωντανά πριν από μερικά χρόνια, περιττό να πω πως αποτελεί ιδανικό τρόπο να αποχαιρετήσουμε τον επικίνδυνο Σαμαρά απ’την κυβέρνηση. Ήταν λοιπόν μια καλή ευκαιρία να στείλουμε μερικές ερωτήσεις στον Sparhawk, τις οποίες απάντησε με πρωτόγνωρη ευγένεια και ευστοχία.
20 χρόνια πορείας-10 ολοκληρωμένοι και πολλά ΕΡ, σας είχε περάσει απ’ το μυαλό εκείνη την εποχή πως η μπάντα θα διαρκούσε μια ολόκληρη ζωή; Καθόλου, πιστεύαμε πως θα δώσουμε μερικές συναυλίες στην πόλη μας και αυτό θα ήταν όλο. Διαπιστώσαμε σύντομα πως υπήρχε κάτι παραπάνω. Τα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα αλλά με μικρά βηματάκια. Σύντομα, κάποιος ήθελε να φτιάξουμε ένα δίσκο και μετά έναν ακόμη. Ήταν έκπληξη. Ήταν ένα πείραμα στο οποίο χάσαμε τον έλεγχο.
Η folk κι η country είναι οι κύριες μουσικές παραδόσεις της Μινεσότα. Πως βρήκατε το δρόμο προς το indie rock; Μεγαλώνοντας ακούγαμε πολύ country και κλασικό ροκ στο ραδιόφωνο αλλά θυμάμαι να διαβάζω ένα άρθρο σε κάποιο περιοδικό για μια περίεργη μουσική σκηνή που υπήρχε στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Λεγόταν punk rock. Σύντομα άκουσα αυτές τις μπάντες και χάρηκα πολύ όταν διαπίστωσα πως ήταν όπως το είχα φανταστεί κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σε εκείνο το περιοδικό. Μου «μίλησε» αμέσως με μια γλώσσα που ήξερα από τότε πως θα περιγράψει αυτό που ένιωθα μέσα μου.
Υπάρχει ένας ή παραπάνω δίσκοι που θα μπορούσες να αναγνωρίσεις ως σημεία καμπής για τη μουσική σου ζωή; Το Combat Rock των Clash ήταν ο πρώτος punk δίσκος που άκουσα και με οδήγησε σε αυτό το δρόμο. Αργότερα, ακούγοντας τους Cure και τους Joy Division κατέληξα στο είδος της μουσικής που τελικά θα έγραφα και θα έπαιζα. Υπάρχουν κι άλλοι βέβαια. Οι Velvet Underground με τον Andy Warhol, το Laughing Stock των Talk Talk, το Dry της PJ Harvey…
Μιας και είστε ανδρόγυνο στη ζωή, είχα πάντα την απορία πως νιώθει το εκάστοτε τρίτο μέλος της μπάντας όταν έχετε έναν έντονο μουσικό καβγά μεταξύ σας. Εγώ κι η Mimi τα έχουμε πάει αρκετά καλά, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Οι περισσότερες διαφωνίες στο γκρουπ έχουν συζητηθεί και λυθεί από κοινού. Είχαμε ενίοτε κακές μέρες όταν δουλεύαμε, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον μπασίστα μας. Απλά το ξεπερνάς, εντοπίζεις την πρώτη ευκαιρία για να το επιλύσεις και μετά το αφήνεις πίσω σου.
Το τελευταίο σας άλμπουμ, The Invisible Way είχε μια αίσθηση πρώιμων Low. Ήταν συνειδητή η επιλογή να απλουστεύσετε τα πράγματα όταν αρχίσατε να γράφετε τα τραγούδια ή η εκτεταμένη χρήση του πιάνου, σας οδήγησε προς τα εκεί; Μάλλον και τα δύο. Τα τραγούδια ήταν απλά και όμορφα. Δεν θα ήταν ειλικρινές να τα οδηγήσουμε με το ζόρι προς κάπου αλλού. Το πιάνο έχει έναν έντονα στατικό ήχο, ο οποίος μάλλον θέτει κάποιου είδους στιβαρής οικειότητας αλλά νομίζω πως αυτή την κατεύθυνση είχαν εξαρχής και τα τραγούδια μας.
Έχετε εργαστεί με αρκετούς διάσημους παραγωγούς όπως ο Steve Albini κι ο Dave Fridmann και τώρα επιλέξατε να χρησιμοποιήσετε τον Jeff Tweedy (Wilco). Λαμβάνοντας υπόψη την καριέρα του ως συνθέτη, σκεφτήκατε ποτέ ότι θα μπορούσε να επέμβει κατά κάποιο τρόπο με το «όραμα» που είχατε για το δίσκο; Σίγουρα το σκέφτηκα αλλά ο Jeff είχε ακούσει τα ντέμο και του άρεσαν, οπότε δεν είχε την ανάγκη να αλλάξει κάτι. Τον απασχολούσε περισσότερο να βρούμε εμείς σωστό ήχο και να εντοπίσει τις καλύτερες ηχογραφήσεις. Μου αρέσει να υπάρχει στο στούντιο κάποιος που εμπιστεύομαι, απλά να ακούει, καταλαβαίνεις. Μετά, εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να παίξουμε τα τραγούδια.
Συμμετείχατε στο πρόσφατο tribute του Born in the USA¸διασκευάζοντας το “I’m On Fire”. Ποια είναι η σχέση σας με τη μουσική του Bruce Springsteen αλλά και με τον συγκεκριμένο δίσκο; Ήταν ένας πολύ επιτυχημένος δίσκος όταν ήμουν πιτσιρικάς. Ήταν παντού. Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν το αγαπημένο μου, όποτε όταν μας ζητήθηκε να διασκευάσουμε ένα τραγούδι του δίσκου, ήταν εύκολη επιλογή. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι μεγάλος fan αλλά έχει γράψει μερικά σπουδαία τραγούδια και πραγματικά έχω εμμονή με το πώς καταφέρνει να δίνει αυτές τις έντονες, τρίωρες συναυλίες που κάνει ακόμα. Είναι υπεράνθρωπος!
Η έξοχη σειρά Fargo εξελίσσεται στην πόλη σας, Duluth. Ήταν θέμα συζήτησης εκεί; Δεν σας φάνηκε περίεργο που δεν ακούμε δικά σας τραγούδια ή του Dylan, ως οι πλέον διάσημοι μουσικοί της πόλης; Δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Λατρεύω την ταινία και μεγάλωσα με ανθρώπους με τέτοια προφορά (πιθανότατα κι εμείς έτσι μιλάμε, απλά δεν το ξέρουμε).
Θα ήθελα μια πρόταση για τους παρακάτω καλλιτέχνες.
Mark Kozelek: Eίναι ένας πολύ ταλαντούχος τραγουδοποιός και τραγουδιστής. Τον γνωρίζουμε πολλά χρόνια και έχουμε δουλέψει μαζί μερικές φορές. Είναι συχνά παρεξηγημένος καλλιτέχνης.
Michael Gira: Αμείλικτος, έξυπνος και παθιασμένος. Ο Michael μπορεί να είναι πολύ γενναιόδωρος και ευγενικός αλλά ταυτόχρονα είναι ένας καλλιτέχνης που δεν συμβιβάζεται.
Carla Bozulich: Οι δύο μας μιλάμε την ίδια γλώσσα και μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. Κάθε φορά που πιστεύω πως έχω ανακαλύψει κάτι μουσικά, θα τη δω να παίζει και θα το έχει πάει πολύ πιο μακριά απ’ότι θα μπορούσα να το πάω εγώ ποτέ. Είναι ταυτόχρονα εύθραυστη και ευγενική.
Radiohead: Όπως είναι λογικό είμαστε fans (έβαλαν ψηλά τον πήχη για όλους εμάς και μας οδήγησαν στο μέλλον της μουσικής). Έχουμε κάνει συναυλίες μαζί τους και είναι πραγματικά γλυκοί άνθρωποι που σε εμπνέουν. Ακόμα κι οι άνθρωποι που δούλευαν για αυτούς ήταν απόδειξη της ευγενικής τους φύσης.
Μετά την Ευρωπαϊκή περιοδεία, τι θα κάνετε; Επιστρέφουμε σπίτι για να μιξάρουμε τον καινούργιο δίσκο.
Low + Kenny Freq: Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015, Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209 & Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, Αθήνα, 210 3450817,www.fuzzclub.gr). Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
