Πριν από κάποια χρόνια, θυμάμαι να βρίσκομαι στο Carnaby Street και να δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου πως δεν θα σταματήσω να επιστρέφω στο Λονδίνο – ξανά και ξανά. Η πρώτη επιστροφή μου είχε κανονιστεί για το 2020, με αφορμή την συναυλία των Foals στο Olympia London. Τελικά, χρειάστηκαν παραπάνω από δύο χρόνια για να γίνει το live, καθώς μεσολάβησαν μια πανδημία και αρκετά απανωτά lockdowns.
Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, λένε.
Οι Foals στο Olympia London
Η φετινή αργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, με βρήκε – επιτέλους – στο Λονδίνο, εκεί όπου πριν από μερικά χρόνια είχα δώσει την υπόσχεση της επιστροφής. Με τρία sold-out shows να έχουν προηγηθεί για τους Foals, παρέα με τους ανερχόμενους Egyptian Blue και τους σαρωτικούς post-punkers, Shame, το τέταρτο συνεχόμενο βράδυ στον χώρο του Olympia, μας βρήκε στην «πρώτη γραμμή» του συναυλιακού χώρου, με μπόλικο καρδιοχτύπι, αλκοόλ και ανυπομονησία.
Οι Egyptian Blue στο Olympia London
Με τις μάσκες να αποτελούν παρελθόν στη Μεγάλη Βρετανία εδώ και αρκετούς μήνες, το venue έσφυζε από ένα αίσθημα ελευθερίας. Λίγο μετά τις 18:30, οι Βρετανοί Egyptian Blue βρέθηκαν στο stage για ένα σύντομο και κάπως υποτονικό set, το οποίο όμως μας άφησε ικανοποιημένους. Το indie/alternative γκρουπ έμοιαζε κάπως κουρασμένο από τις τρεις προηγούμενες sold-out βραδιές στο Olympia στο πλευρό των Foals, και η περιορισμένη έως εκείνη τη στιγμή προσέλευση του κοινού, δεν βοήθησε ιδιαίτερα στο να μεταβληθεί η διάθεσή τους.
Πέρα από τους headliners, οι Shame ήταν το συγκρότημα που περίμενα να δω με αρκετή ανυπομονησία. Έπειτα από τη δεύτερη αναβολή της συναυλίας τους στην Αθήνα, λόγω reschedule του προγράμματός τους, αλλά και των περιορισμών εξαιτίας του covid, το live τους στο πλευρό των Foals στο Λονδίνο, μας έκατσε κάτι παραπάνω από καλά. Γεμάτα ενέργεια, τα Αγγλάκια σάρωσαν τη σκηνή, παίζοντάς μας για μισή περίπου ώρα μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.
“Water in the Wall”, “Everything in This Room”, “One Rizla” και “Snow Day”, έγιναν τα highlights της εμφάνισης του post-punk supergroup, που δεν σταματούσε να κάνει «ακροβατικά» επί σκηνής, να επικοινωνεί με το κοινό του και να διαδίδει τα δικά του statements. Ο χαρισματικός frontman Charlie Steen, χαρακτηριστικά, βγάζοντας το τζάκετ του, εμφάνισε ένα t-shirt στο οποίο αναγραφόταν η φράση: “Ban Sex NOW”. Και ο νοών, νοείτω.
Όταν η ώρα των Foals είχε φτάσει, παρά το τριπλό sold out των τριών προηγούμενων ημερών, το στάδιο ήταν σχεδόν κατάμεστο. Με την αγωνία να έχει κορυφωθεί, ήμουν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη. Το stage μεταμορφώθηκε για να τους υποδεχτεί και τα εντυπωσιακά visuals στο background (στα οποία κυριαρχούσαν τα τριαντάφυλλα) φώτιζαν στο στάδιο, τη στιγμή που οι Foals δίχως να χάσουν χρόνο, άνοιξαν αμέσως το live με το πρόσφατο, γκρουβάτο hit τους “Wake Me Up”.
Σε ένα πλούσιο setlist 18 κομματιών, από το οποίο δεν έλειπε σχεδόν κανένα αγαπημένο τραγούδι της πολύχρονης πορείας τους, η ενέργειά τους ήταν αμείωτη. Από τις στιγμές που ο «δικός μας» Yannis Philippakis κατέβαινε από το stage για να έρθει μπροστά στο κοινό, μέχρι τη στιγμή που ο ντράμερ μας πέταξε τις μπαγκέτες του, αλλά και το αποκορύφωμα της βραδιάς κατά το οποίο ο Filippakis κρατήθηκε από τα χέρια μας στο κάγκελο και τραγούδησε από απόσταση αναπνοής, οι Foals απέδειξαν πως έχουν κάθε λόγο να θεωρούνται το κορυφαίο συγκρότημα της Βρετανίας, αυτή τη στιγμή.
Η ροή του live, ήταν αξιοσημείωτα αρμονική. Τα δυναμικά κομμάτια, εναλλάσσονταν με τα πιο χορευτικά και ατμοσφαιρικά, φροντίζοντας, όχι απλά να διατηρήσουν την ενέργειά μας στα ύψη, αλλά να μας μετατρέψουν σε ένα ανθρώπινο κύμα που ξεβράστηκε μπροστά στη σκηνή στα πέντε περίπου τελευταία κομμάτια του set. Ακόμη κι όταν – κυριολεκτικά – ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα, ακόμη κι όταν ποδοπατήθηκα, όταν χτύπησα τον καρπό και τον αυχένα μου, δεν υπήρξε στιγμή που να θέλησα να φύγω. Αντιθέτως, όλα μας παρακαλούσαμε για μερικά ακόμη tracks.
Κορυφαία κομμάτια όπως τα The Runner, Mountain at My Gates, 2am, Olympic Airways, My Number, Late Night, Spanish Sahara, Inhaler, Black Bull και What Went Down, μας έκαναν να τα τραγουδήσουμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε, παρασύροντάς μας με την άρτια live εκδοχή τους.
Οι δυνατές συναυλιακές στιγμές που ζήσαμε στο Olympia παρέα με τους Foals, έγιναν ένας επιπρόσθετος καλός λόγος για να συνεχίσω να επιστρέφω στο Λονδίνο και να δίνω ζωή σε εκείνη την υπόσχεση. Αν και στα άμεσα πλάνα τους δεν υπάρχει η Ελλάδα, το ελληνικό κοινό περιμένει εδώ και αρκετά χρόνια να τους δει και κάπως η υπομονή εξαντλείται.
Για την πατρίδα, βρε Γιάννη.
