«Προσπαθώ, όπου και αν βρίσκομαι, να αισθάνομαι όσο πιο “ολόκληρη” μπορώ», λέει με φωτεινό χαμόγελο η Kid Moxie, στέλνοντας δυνατά vibes από το Λος Άντζελες στην Αθήνα, ειδικά αυτές τις μέρες που γιορτάζει την έξοδο του νέου της άλμπουμ «Better Than Electric», παράλληλα με την έκδοση του καινούργιου της video clip, «On A Sunday Night». Κλείνοντας κοντά δεκαπενταετία από την πρώτη φορά που βρέθηκε στην άλλη πλευρά της Γης, η κατά κόσμον Έλενα Χαρμπίλα, έστρωσε μόνη το όνειρό της στη Λεωφόρο της Δύσης, δουλεύοντας σκληρά και πολύ, με όπλα την τόλμη, την θετική ενέργεια και την πίστη στον εαυτό της. Από την Αθήνα στο Λονδίνο, στο Σαν Φρανσίσκο και τελικά στο LA, ο δρόμος δεν είναι τόσο μακρύς και ο ουρανός είναι ένας αν θέλεις να πετάξεις.
Η παιδούλα με το πιάνο, το μπαλέτο και τα γαλλικά έδωσε τη θέση της στο αγοροκόριτσο με τα ντραμς, κι αυτό με τη σειρά του στην teenager που μπήκε στα αεροπλάνα για να βρει τη θέση της στον κόσμο ανάμεσα σε σπουδές κινηματογράφου και θεάτρου, συμμετοχή -με το μπάσο της- σε μπάντες, καλλιτεχνικές κολεκτίβες και ανεξάρτητες ταινίες, αλλά και τρέξιμο σε κάστινγκ για διαφημιστικά και σπικάζ. Το ένα έφερε το άλλο, οι φίλοι, οι γνωριμίες, οι πρώτες της συνθέσεις άρχισαν να σχηματίζουν το μέλλον που ερχόταν και η Έλενα βρήκε πριν οχτώ χρόνια το alter ego της στην Kid Moxie, μέσα από την… τυχαία της συνάντηση με το ανθρακούχο αναψυκτικό της Moxie Cola. Μετά όλα κύλησαν όπως οι βόλτες της στην έρημο, φλογισμένα βήματα στην άπειρη ευθεία του ορίζοντα που δροσίζουν ξαφνικά μικρές ή μεγαλύτερες οάσεις με ζωογόνο νερό. Ή όπως μια βόλτα σε άσπρη Cadillac στις ανήσυχες πολύχρωμες νυχτερινές λεωφόρους του LA, όπου σε κάθε γωνία κάτι απρόβλεπτο μπορεί να συμβεί –όπως αιωρείται και στο στόρι του video clip «On A Sunday Night».
Συνεργασίες με κορυφαία ονόματα όπως ο Al Pacino -σε θεατρική παράσταση-, ο Angelo Badalamenti –στη διασκευή του «Mysteries Of Love» από το «Blue Velvet»-, ο Malcolm McDowell, o Michael Bublé, οι παραγωγοί Flying Lotus και Gaslamp Killer. Και παράλληλα, δουλειά στο ελληνικό σινεμά, είτε ως μουσικός είτε ως ηθοποιός, γιατί το αίμα νερό δεν γίνεται όταν το ορίζει η αγάπη. Δουλειά που απέφερε το σάουντρακ της ωραίας ταινίας του Γιώργου Γεωργόπουλου «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό», την μουσική της πρόσφατα βραβευμένης στην Εβδομάδα Κριτικής των Καννών -με το βραβείο Canal+- ταινία μικρού μήκους της Εύης Καλογηροπούλου «Στο Θρόνο του Ξέρξη», αλλά και τη σειρά του επίσης βραβευμένου, με Χρυσό Φοίνικα μικρού μήκους ταινίας στις Κάννες, Βασίλη Κεκάτου, «Milky Way» που θα δούμε σε λίγο καιρό.
Προς το παρόν όμως, πριν προχωρήσει στο επόμενο σχέδιο της, «το σάουντρακ μιας ταινίας θρίλερ -στο Λος Άντζελες αυτή τη φορά», για το οποίο ακόμη δεν μπορεί να φανερώσει πολλά, η Kid Moxie έχει τα μάτια και την καρδιά της στραμμένα στο νεογέννητο «Better Than Electric». Όμορφη ερμηνεία, αιθέρια φωνητικά και συνθέσεις που γεμίζουν την ατμόσφαιρα με gutter pop ήχους ηλεκτρονικούς, δημιουργώντας ηχοτοπία για να κάνεις το δικό σου ταξίδι, να πλάσεις τη δική σου ιστορία, να αφεθείς να ονειρευτείς και να στροβιλιστείς σε έναν άλλο κόσμο έστω και για λίγο…
Βγάζεις παράλληλα με το νέο σου άλμπουμ και το καινούργιο σου single, ενώ λίγο καιρό πριν είχες εκδώσει και το video clip του δεύτερου single «Shine»… Το «On A Sunday Night» είναι το τρίτο single από τον καινούργιο μου δίσκο. Μου αρέσει να αποκαλώ τη μουσική που κάνω “cinematic pop” γιατί είναι σαν να φτιάχνω ποπ κομμάτια για κινηματογραφικές σκηνές που παίζουν στο μυαλό μου. Τα δύο θέματα που μου έδωσαν έμπνευση για το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ο έρωτας και οι βραδινές βόλτες με αυτοκίνητο στην πόλη. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μια ρομαντική ωδή στο Λος Άντζελες, τις βραδινές βόλτες ανάμεσα στους φοίνικες και τις επιγραφές από νέον, τη διάθεση για όνειρα που σου εμπνέει αυτός ο τόπος. Στο βίντεο παίζω μία σωφέρ στους δρόμους του Χόλυγουντ που οδηγεί μια λευκή Cadillac και μπλέκεται σε διάφορα σκηνικά με τους συνεπιβάτες της. Το «Shine» από την άλλη, μιλάει για την γυναικεία ερωτική φαντασίωση και το βίντεο του “παίζει” με την ιδέα του σεξουαλικού power play/role play με στόχο την απενοχοποίηση της επιθυμίας -όποια και αν είναι αυτή. Εφόσον το παιχνίδι αυτό αποτελεί συνειδητή επιλογή του καθενός, δεν θα έπρεπε να υπάρχει ντροπή ή κατάκριση.
Βρέθηκες κατά λάθος και έμεινες για πάντα στο Λος Άντζελες. Σου έχει δώσει ως τώρα η πόλη των σταρ και του Χόλλυγουντ όσα περίμενες; Όντως, βρέθηκα από σπόντα. Σπούδαζα θέατρο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, και πήγα στο LA για τα γυρίσματα μιας ταινίας, όπου έπαιζα ως ηθοποιός. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Με το που αποφοίτησα μετακόμισα μόνιμα. Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε και η αγάπη μου για την πόλη αυτή δεν έχει αλλάξει. Στο Λος Άντζελες αποκαλύπτεται πάντα ο πιο ελεύθερος και αυθεντικός μου εαυτός. Είναι μια πόλη που λειτουργεί ως “μηχανή” ονείρων και πάντα ήμουν άνθρωπος που του άρεσε να κάνει μεγάλα όνειρα. Και ναι, κάποια από αυτά έγιναν πραγματικότητα εδώ! Δεν πιστεύω ότι αυτό θα ήταν εφικτό οπουδήποτε αλλού.
Πώς είναι αλήθεια να νιώθεις τη μισή καρδιά σου στο Λος Άντζελες και την άλλη μισή στην Αθήνα; Προσπαθώ -όπου και να βρίσκομαι- να αισθάνομαι όσο πιο “ολόκληρη” μπορώ. Το LA το αγαπώ, όπως είπα, γιατί αισθάνεσαι ότι μπορείς να είσαι και να ονειρεύεσαι ό,τι θες. Είμαι τόσα χρόνια εδώ αλλά ακόμα και τώρα μερικές φορές αισθάνομαι ότι η απόσταση από την Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη που νιώθω σαν να αιωρούμαι μόνη μου στο διάστημα -κάτι που δε με χαλάει όμως, πρέπει να πω. Στην Ελλάδα αισθάνομαι μεγαλύτερη συναισθηματική ασφάλεια. Είναι οι δικοί μου άνθρωποι εκεί -και αυτό είναι αναντικατάστατο.
Παράλληλα με την καριέρα σου στο LA κάνεις μουσική σε ελληνικές ταινίες. Είναι ίσως ο “σύνδεσμός” σου με την Ελλάδα αυτός; Ο σύνδεσμος μου με την Ελλάδα έχει πολλά πλοκάμια, και αυτό – το δημιουργικό- είναι σίγουρα ένα. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που παρά την φυσική απουσία μου μπορώ να δηλώνω παρούσα μέσω της μουσικής μου εκεί.
Κάνεις την μουσική του νέου σήριαλ «Milky Way» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Κεκάτου. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Με το Βασίλη αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί πριν λίγα χρόνια με την καμπάνια της Vogue με τη Winnie Harlow και έχουμε κάνει κάποια πολύ όμορφα πράγματα παρέα. Το «Milky Way» είναι σίγουρα η πιο σημαντική και πολύπλευρη συνεργασία μας μέχρι στιγμής. Έγραψα την μουσική την ίδια ώρα που έτρεχαν τα γυρίσματα στην Ελλάδα.
Είναι η μουσική φάρμακο της ψυχής ακόμα και μέσα στην πολεμική ατμόσφαιρα και τις ζοφερές καταστάσεις που ζούμε; Μπορεί οι Τέχνες να μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο σε καιρούς πολέμου αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν χάνουν την αξία τους και πάντα αποτελούν ένα στήριγμα. Σε αντίθεση με τον πόλεμο, που -αν και ό,τι πιο τραγικό- είναι παροδικό, η Τέχνη είναι αιώνια. Πριν λίγο καιρό συμμετείχα με κάποιους άλλους καλλιτέχνες εδώ στο Λος Άντζελες σε ένα μουσικό project φιλανθρωπικού σκοπού για την Ουκρανία. Αν η μουσική μπορεί να βοηθήσει και με αυτόν τον τρόπο, τότε σίγουρα είναι φάρμακο…
