Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσοι μήνες και πόσες αναβολές χρειάστηκαν μέχρι να καταφέρουν να έρθουν οι Shame στη χώρα μας για το πρώτο headline show τους, θυμάμαι όμως πως τελικά συνέβη την περασμένη Παρασκευή στο Fuzz Club – και ήταν φανταστικά.
Ήταν ένα βράδυ βροχερό αλλά πολυαναμενόμενο για εμάς που πριν από περίπου 5 χρόνια κολλήσαμε με τα πέντε αγόρια από τη Βρετανία και εθιστήκαμε στο “post-punk revival” που μας χάρισαν. Ήταν τότε που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, Songs of Praise, με τα κομμάτια “Concrete”, “Dust on Trial” και “One Rizla” να μπαίνουν ενθουσιωδώς στη λίστα των καθημερινών μας ακροάσεων.
Το 2019, ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πλευρό του Iggy Pop, για χάρη του Release Festival, και κάπου εκεί καταλάβαμε πως θέλουμε πολύ να τους δούμε σε ένα αμιγώς δικό τους live κάποια στιγμή. Μπορεί να χρειάστηκαν περίπου τρία χρόνια για να συμβεί αυτό, όμως το χορταστικό show της Παρασκευής μας αντάμειψε με το παραπάνω.
Την αρχή έκανε ο συμπατριώτης τους Council Popstar σε μία χλιαρή εμφάνιση που δεν μου άφησε κάποια αξιοσημείωτη επίγευση, αλλά τι πειράζει, αφού μας χώριζαν μόλις κάποια λεπτά από τη συνάντηση με τους Shame.
Μου το είχαν πει έναν χρόνο πριν, στη συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον κιθαρίστα τους, Eddie Green: «Όταν ήμασταν ακόμη έφηβοι μας ενδιέφερε απλά να διασκεδάζουμε παίζοντας μουσική. Πλέον συμμεριζόμαστε το κομμάτι των υποχρεώσεων, τους ανθρώπους που θα πληρώσουν ένα εισιτήριο για να δουν ένα καλό show. Υπάρχει ακόμη όμως πολύς ρομαντισμός σε αυτό που κάνουμε. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο κάνουμε αυτή τη δουλειά. Και πράγματι, τώρα πρόκειται για μία πραγματική δουλειά!».
Πράγματι, σε αυτή τη σχεδόν μιάμιση ώρα που διήρκησε η εμφάνισή τους, ο ρομαντισμός και η τρέλα τους ήταν εκεί, ανά πάσα στιγμή. Ο frontman του γκρουπ, Charlie Steen, ασυγκράτητος και σαρωτικός, όρμηξε ανάμεσά μας με το που ξεκίνησε το live – κάτι που φρόντισε να συνεχίσει να κάνει καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Θερμό eye contact, αγκαλιές και chitchating με τους fans, κωλοτούμπες στο stage, σκαρφαλώματα στα κάγκελα του Fuzz (βεβαίως) και φυσικά τo crowdsurfing του Charlie, μας δικαίωσαν με το παραπάνω για όλο εκείνο το διάστημα που χρειάστηκε να τους περιμένουμε.
Εμείς, τραγουδήσαμε δυνατά αγαπημένα tracks από το Songs of Praise και το Drunk Tank Pink, αλλά και το νέο single τους “Fingers of Stell” από το προσεχές άλμπουμ, Food for Worms. Εκείνοι, μας παρουσίασαν μπόλικο φρέσκο υλικό από την επερχόμενη κυκλοφορία τους και μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση πως θα επιστρέψουν ξανά.
Μου το υποσχέθηκαν άλλωστε «προσωπικά», λίγο μετά το τέλος του live, που τους τσακώσαμε να κάνουν χαλαροί το τσιγάρο τους έξω από το venue.
