Αν έγραφα αυτό το κομμάτι πριν από 10 μέρες, θα έλεγα ότι σε πολλούς το όνομα Kate Bush δεν λέει πολλά. Όσοι έχουν γεννηθεί πριν το 1985 όμως, ξέρουν ότι αναφέρομαι σε μία θρυλική και ιδιαίτερα χαρισματική καλλιτεχνική παρουσία. Όχι μόνο φωνητικά αλλά και συνθετικά.
Σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά αφού στον τελευταίο κύκλο της σειράς Stranger Things, μονοπωλεί το μουσικό ενδιαφέρον μας, με ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που έχουν γραφτεί ποτέ, το τραγούδι “Running Up that Hill”. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που άκουσα τις νότες του στο γουόκμαν μου τότε και ένιωσα, πιθανότατα, την ίδια έξαψη που ένιωσαν όσοι το ανακάλυψαν φέτος. Το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ Hounds Of Love το οποίο κυκλοφόρησε το 1985 και μάλιστα το 2020, το περιοδικό Rolling Stone το κατέταξε στην 68η θέση των καλύτερων άλμπουμ όλων των εποχών -όχι άδικα.
Ας το πιάσω από την αρχή όμως. Η Kate Bush γεννήθηκε το 1958. H μητέρα της χορεύτρια ιρλανδικών φολκλορικών χορών και ο πατέρας της γιατρός και κλασικός πιανίστας, οπότε αναπόφευκτα η ίδια από πολύ μικρή άρχισε να παίζει διάφορα μουσικά όργανα και να γράφει μουσική και στίχους. Χάρη στη στήριξη της οικογένειάς της κατάφερε να φτιάξει ένα ντέμο με 50 περίπου τραγούδια το οποίο άκουσε ο κιθαρίστας των Pink Floyd, David Gilmour και έπαθε μία μεγάλη ανατριχίλα. Αποφάσισε λοιπόν να χρηματοδοτήσει ο ίδιος ένα νέο, επαγγελματικό ντέμο και το πήγε στη δισκογραφική του.
Σε ηλικία 15 ετών, το κορίτσι-θαύμα είχε ήδη ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με την ΕΜΙ. Επειδή όμως η εταιρεία φοβήθηκε ότι ήταν πολύ μικρή για να μπορέσει να ανταπεξέλθει αμέσως στις απαιτήσεις ενός άλμπουμ, καθυστέρησε τρία χρόνια την κυκλοφορία του. Στο μεσοδιάστημα η Kate αφοσιώθηκε στα μαθήματά της, έκανε χορό και παντομίμα, ασχολήθηκε περισσότερο με τη φωνή της και τη μουσική και ηχογραφούσε στο στούντιο.
Το πρώτο της άλμπουμ, The Kick Inside κυκλοφόρησε το 1977, όπως και το πρώτο single, «Wuthering Heights». Ο δίσκος ξεπέρασε το 1.000.000 αντίτυπα σε πωλήσεις και όλοι πλέον μιλούσαν γι΄αυτήν. Μαζί με την τεράστια αναγνώριση φάνηκε ότι αυτό το νεαρό κορίτσι (μόλις 20 ετών) με την αιθέρια φωνή είχε και έντονο ταμπεραμέντο. Ζήτησε να έχει τον πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο στις δουλειές της, έφτιαξε δικές της εταιρείες που διαχειρίζονταν την καριέρα και τα τραγούδια της και δήλωσε ότι θα ετοιμάζει και θα κυκλοφορεί τους δίσκους της όταν εκείνη έκρινε ότι έπρεπε και όχι υπό την πίεση της δισκογραφικής.
Αν κάποιος σκεφτεί ότι αυτή ήταν μια απόφαση καλλιτεχνικής αυτοκτονίας, το αποτέλεσμα διαψεύδει. Έχοντας κυκλοφορήσει μόνο 10 άλμπουμ στην καριέρα της (με το τελευταίο το 2011), έχει καταφέρει πάρα πολλά. Είναι η πρώτη γυναίκα τραγουδοποιός στην ιστορία των βρετανικών τσαρτ που βρέθηκε στην κορυφή (με το άλμπουμ Never for Ever του 1980), έχει 25 τραγούδια που έφτασαν στο top 40 στη Βρετανία, τρία άλμπουμ στο Νο1 και τα υπόλοιπα στο top 10, ήταν τρεις φορές υποψήφια για Grammy, έχει πάρει τίτλο τιμής από τη Βασίλισσα Ελισάβετ και η λίστα συνεχίζεται.
Αν φαντάζεστε ότι με τέτοια καριέρα θα πρέπει να έχει δώσει άπειρες συναυλίες ανά τον κόσμο τόσα χρόνια, γράψτε λάθος. Μέχρι το 2014 είχε κάνει μόνο μία περιοδεία, και είχε εμφανιστεί λίγες φορές ως καλεσμένη σε συναυλίες φίλων της. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την απόφασή της να απέχει συναυλιακά, με μία από αυτές να αφορά στο θανάσιμο ατύχημα ενός τεχνικού της λίγο πριν ξεκινήσει ένα live. Βεβαίως λέγεται ότι ίσως απλά να προτιμούσε τη διαδικασία των ηχογραφήσεων από την πίεση και τον σχεδιασμό μιας περιοδείας. Γιατί δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε παράσταση. Ήταν τόσο εντυπωσιακή και τόσο πρωτοποριακή, που όταν το 2014 ανακοίνωσε ότι θα δώσει 15 συναυλίες στο Λονδίνο ύστερα από 35 χρόνια με το σόου Before The Dawn, τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Μπορεί να μην πρωτοστατούσε στα τσαρτ όπως παλιά, να είχε επιλέξει μια ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και να μιλούσε σπάνια σε περιοδικά και εκπομπές αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι είχε ξεχαστεί. Το αντίθετο μάλιστα.
Πολλές μεγάλες σταρ εμπνεύστηκαν τα χρόνια που ακολούθησαν από την περιοδεία του 1979 στη Βρετανία που ονομαζόταν Tour Of Life. Ήταν ένα τρελό σόου από την άποψη των καλλιτεχνικών και απλά… τεχνικών απαιτήσεων σε μία αναλογική εποχή. Αρχικά ήταν η πρώτη που τραγουδούσε και χόρευε στη σκηνή (και μάλιστα χτυπούσε νότες πάνω στα χορευτικά που έλεγες “αποκλείεται να συμβαίνει”) και για να το πετύχει αυτό, οι τεχνικοί της, της έφτιαξαν το πρώτο ασύρματο μικρόφωνο. Ναι, ναι, το πρώτο στην ιστορία των live συναυλιών.
Άλλαζε πολλούς ρόλους και κοστούμια (από άγγελος γινόταν βαμπίρ ή Αιγύπτια βασίλισσα), τα σκηνικά επίσης άλλαζαν διαρκώς (μέχρι και “πτώματα” έπεφταν στη σκηνή γύρω της), έβγαιναν καπνοί από παντού, εμφανιζόταν μέσα από μία κατασκευή σαν αυγό και όσο διαρκούσε το κενό ανάμεσα στα τραγούδια, για να μπορέσει να αλλάξει και η ίδια και το σκηνικό, ακούγονταν απόκοσμοι ήχοι (από φάλαινες μέχρι καρδιοχτύπι) και απαγγελίες ποιημάτων.
Αξίζει, εσείς που δεν γνωρίζετε αρκετά τη Kate Bush, να μην αρκεστείτε μόνο στο τραγούδι που ακούσατε στη σειρά. Έχει γράψει και έχει ερμηνεύσει, με αυτή τη φωνή που μοιάζει να έρχεται από τα ουράνια, πολλά αριστουργήματα. Με στίχους που θα ζήλευαν ποιητές, ενορχηστρώσεις ασύλληπτες, μελωδίες που ταράζουν καρδούλες και… γιατί όχι, νικούν τους κακούς. Για την ιστορία, το “Running Up that Hill” όταν κυκλοφόρησε έφτασε στο Νο3 των τσαρτ στη Βρετανία και πριν λίγες μέρες χτύπησε κορυφή στο iTunes. Ήταν ένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο, με την ίδια να τραγουδάει live (χωρίς να φαίνεται) για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια και τότε έφτασε μέχρι το Νο8 στα βρετανικά τσαρτ. Φέτος είναι η τρίτη δεκαετία που βρίσκεται στο top10 (μέχρι χτες οι πωλήσεις το έβγαζαν στη 2η θέση) και μέχρι την Παρασκευή πιθανότατα θα φτάσει στο Νο1.
