Τα βράδια η μουσική ανέκαθεν ακουγόταν διαφορετικά. Μέσα στην πληθώρα των κυκλοφοριών που κατασπαράζω χρόνια τώρα ασταμάτητα, ξεχωρίζω τους δίσκους που ακούστηκαν “καλά” τις βραδινές ώρες. Τη νύχτα που όλη η πλάση ησυχάζει (λέμε τώρα) ο εγκέφαλος εστιάζει καλύτερα, τα αυτιά δουλέυουν ξεκούραστα και η κάθε λεπτομέρεια πρωταγωνιστεί. Ο Scott Walker μου “έκανε” μουσικά απο τους Walker Brothers έτσι κι αλλιώς. Και τίποτα να μην έγραφε σαν solo artist, πάλι θα ήμουν ευχαριστημένος απο τις υπέροχες μελωδίες του “Sun ain’t gonna shine anymore” και πολλών άλλων τραγουδιών τους. Το φράγμα του ήχου είναι ανύπαρκτο στην περίπτωση του Walker απο πολλές απόψεις.
Με αρκετούς δίσκους στο ενεργητικό του (μέχρι το πρόσφατο – αποκαλυπτικό – Bish Bosch του 2012 στην 4AD βρίσκομαι κολλημένος στο νούμερο 4 (Scott 4) που έγραψε το μακρινό 1969. Μπορεί τελικά το 4 να πηγαίνει με το Scott πιο πολύ απο το 3 ή το 2. Παρ’ ολ’ αυτά όλο το τέταρτο κατα σειρά άλμπουμ του είναι χωρίς υπερβολές μαγικό. Ένα concept LP με την βαριά και απόλυτα αισθαντική φωνή του Walker να αφηγείται ιστορίες συναισθημάτων που ποτέ δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν, συναισθημάτων που κρύβονται πίσω απο δυνατές μεταφορές. Η σύνθεση του δίσκου επίσης μαγική. Soundtrack βιολιά, αντρικά chorus που “γκρεμίζουν κτίρια” με τη στιβαρότητα, library τύμπανα, μπασογραμές κλεμμένες απο τραγούδια του Sir Gainsbourg και κιθάρες βγαλμένες απο τον πιο κοντινό παράδεισο για τον καθένα ξεχωριστά. Απο τους λίγους δίσκους που ακούγονται νερό και πραγματικά δεν καταλαβαίνεις πότε έφτάσαν στο τέλος. Όχι αδίκως στους 1001 δίσκους που πρέπει να ακούσεις πρίν πεθάνεις.
