Στην πολύβουη Αρχελάου, στο Παγκράτι, απέναντι από το αγαπημένο Small 8 και δίπλα στο συμπαθέστατο Pink Freud, το Skrow Theater έχει φέρει στη γειτονιά τον θεατρικό αέρα που της πρέπει και έχει ενταχθεί πλήρως σε αυτή. Καλύτερη απόδειξη δεν υπάρχει από το γεγονός ότι ο ένας τοίχος του χώρου είναι ο βράχος του άλσους Παγκρατίου, αναπόσπαστο δηλαδή τμήμα ενός σκηνικού που δένει τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα.
Σε αυτό λοιπόν το θέατρο μια ομάδα κοριτσιών -κι ένα αγόρι που δίνει τα φώτα του- ξεκινά απόψε να μας παρουσιάζει μια ιστορία προπόνησης. Η Άννα, πρωταθλήτρια ή αλλιώς κορίτσι-παγκόσμιο κύπελλο, μαθαίνει ότι θα πεθάνει. Είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε αλλά κανείς δεν ετοιμάζεται γι’ αυτό, όλοι δρούμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Η Άννα πεθαίνει από μια ασθένεια, η αναγγελία αυτή την κάνει να συνειδητοποιήσει αυτό που ήδη ξέρει. Όλοι μας είμαστε θνητοί. Δίπλα της βρίσκεται η «νοσοκόμα», ένα πλάσμα που δεν είναι τίποτε άλλο από το «το διαρκές χιούμορ πίσω από τα φαινόμενα». Ναι, γιατί όπως με διαβεβαιώνουν τα κορίτσια της παράστασης το χιούμορ είναι βασικό συστατικό της. ‘Αλλωστε το έργο της Κατερίνας Μαυρογεώργη εστιάζει σε ένα οικουμενικό μαθηματικό ερώτημα: Έστω ότι ο χρόνος είναι ένα…πορτοκάλι. Πώς βρέθηκε το πορτοκάλι στο τραπέζι μας;
Η Κατερίνα Μαυρογεώργη που έχει γράψει το κείμενο και παίζει στο έργο μου λέει: «Η Άννα ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση αλλά πλέον της απομένει λίγος χρόνος ζωής. Δίπλα εμφανίζεται η “νοσοκόμα” που θα τη βοηθήσει να ξεφορτωθεί όσα την βαραίνουν και θα την ετοιμάσει γι’ αυτό που έρχεται, δηλαδή για το τέλος. Ακούγεται δυσάρεστο και εδώ που τα λέμε είναι. Αλλά είναι κάτι που θα έρθει για άλλους και μου φαίνεται λογικό αφού κάνουμε μήνες πρόβες για μια παράσταση που ετοιμάζουμε ή σκεφτόμαστε από πριν τι θα πούμε σε ένα ραντεβού με το αγόρι που μας αρέσει έτσι μου φάνηκε ένα είδος αστείου, το πώς θα ήταν να κάνεις κάποιος προπόνηση για τον θάνατο. Όμως το υπονομεύω κάπως, δεν πέφτω σε βαθιά στεναχώρια, είναι άλλωστε κάτι που σίγουρα θα συμβεί, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε».
Καθώς συζητάμε με τη Μαρία Φιλίνη, τη Βάσια Ατταριάν (που σκηνοθετούν την παράσταση) και με τη Νικολίτσα Ντρίζη (που παίζει την Άννα) καταλήγουμε ότι κυρίως οι δυτικοί έχουν υιοθετήσει την συμπεριφορά του αθάνατου και ενδεικτικό είναι ότι ενώ εμείς θεωρούμε ότι οι Ινδουιστές μέσω της πίστης τους για μετενσάρκωση παίρνουν συνεχώς παρατάσεις ζωής οι ίδιοι θεωρούν ότι η μετενσάρκωση είναι ένα διαρκές βασανιστήριο, μια απόδειξη ότι απέτυχαν να ζήσουν σύμφωνα με τα διδάγματα της θρησκείας τους και μόνο όταν το καταφέρνουν η ψυχή επιτέλους απελευθερώνεται από το σώμα.
Με δεδομένο ότι με μία μόνο εξαίρεση όλη η υπόλοιπη ομάδα που εμπλέκεται στο «Μέχρι τώρα» αποτελείται από γυναίκες αναρωτιέμαι αν αυτό σημαίνει ότι η παράσταση παρουσιάζει μια γυναικεία οπτική για τον θάνατο ή αν μπροστά του γινόμαστε άφυλοι. Η Μαρία θεωρεί οι γυναίκες αντιμετωπίζουν το όποιο τέλος κάπως διαφορετικά από τους άντρες «Νομίζω ότι επειδή οι άντρες έχουν μάθει από την κοινωνία να μην επικοινωνούν εύκολα το συναίσθημά τους να το εκφράζουν τελικά με κάποια καθυστέρηση και πιο συγκρατημένα. Έχω την αίσθηση ότι η μεγαλύτερη διαφορά έγκειται στο χρόνο, στο πότε δηλαδή θα αντιμετωπίσουν το τέλος σε μια σχέση ή σε μια δουλειά. Αλλά στην ουσία το τέλος και ο θάνατος απασχολεί και τους άντρες και τις γυναίκες».
Ρωτάω την Κατερίνα ποιος είναι ο σκοπός μιας προπόνησης που σε προετοιμάζει για τον θάνατο. «Για να κλείσεις κάποιους λογαριασμούς, γιατί είναι κρίμα να φύγεις και να έχεις βάρος, να έχεις θυμό, πικρία, απογοήτευση. Για να προλάβεις να καθαρίσεις και να είσαι εντάξει με αυτό. Η μητέρα μου μου έλεγε κάτι που είχε διαβάσει, μάλλον από κάποιο ποίημα, “Ποτέ μην πέφτεις για ύπνο θυμωμένη”. Έτσι με συμβούλευε για δέκα λεπτά να κάτσω να σκεφτώ αυτό που με απασχολεί και να ηρεμήσω. Ε, κάτι τέτοιο ισχύει και τώρα απλά ο ύπνος διαρκεί λίγο περισσότερο. Ή μάλλον, λίγο για πάντα».
Μέχρι τώρα, Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλέφωνο: 210 7235 842, 27 Απριλίου έως 26 Μαΐου 2015, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15, 10 € γενική είσοδος, 8 € μειωμένο, φοιτητικό, 5 € ΑΜΕΑ, ανέργων, ατέλεια
Σκηνοθεσία: Μαρία Φιλίνη, Βάσια Ατταριάν. Κείμενο: Κατερίνα Μαυρογεώργη. Επιμέλεια κίνησης – χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου. Σκηνικά – κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου. Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας. Ηχητικό περιβάλλον: Βάσια Ατταριάν. Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος. Βοηθοί σκηνοθέτη: Δανάη Επιθυμιάδη, Έφη Χριστοδουλοπούλου. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Νικολίτσα Ντρίζη, Κατερίνα Μαυρογεώργη
