Η πανδημική κρίση πέρα από την υγειονομική ανασφάλεια που προκάλεσε και σ’ ένα βαθμό εξακολουθεί να προκαλεί, ήταν μια τομή στην πραγματικότητα, καθώς μετέβαλλε ριζικά τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας και τους άλλους και μετέτρεψε ορισμένες αυτονόητες αλλά ουσιώδεις τελετουργίες της καθημερινότητας, όπως το άγγιγμα και η συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο σε δυνητικές εστίες κινδύνου.
Ο,τι μέχρι πρότινος μπορεί να λειτουργούσε ανακουφιστικά, έγινε απειλή. Μ’ αυτή την έννοια πήρε τα χαρακτηριστικά μιας οντολογικής αναστάτωσης που έπρεπε να ξεμάθουμε γερά θεμελιωμένες συμπεριφορές και να αναδιπλωθούμε στην πιο βαθιά εσωστρέφεια. Ωστόσο, το κλείσιμο στο σπίτι δε μετεξελίχθηκε σε σφράγισμα της επιθυμίας για κίνηση, ζωή και αέρα.
