Τη θεατρική σεζόν που μας πέρασε τη θαυμάσαμε ως Έμμα Ρέγιας στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, όπου διασκεύασε το βιβλίο Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας που έγραψε η ίδια η κολομβιανή ζωγράφος. Αυτή την περίοδο ετοιμάζεται πυρετωδώς μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης Αγαμέμνων για την πρεμιέρα του έργου στην Επίδαυρο στις 6 Ιουλίου. Θα ακολουθήσει άλλη μία παράσταση στις 7 του μήνα και κατόπιν περιοδεία. Η Μαρία Πρωτόπαππα θα ερμηνεύσει την Κλυταιμνήστρα πλάι στον Γιάννη Στάνκογλου και τον Αργύρη Πανταζάρα σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις. Σε ένα διάλειμμα των προβών, που πραγματοποιούνται στην Πάτρα, η ηθοποιός απάντησε στις ερωτήσεις της Popaganda για τη νέα πρόκληση που ανοίγεται μπροστά της.
Έχετε πει σε συνέντευξη σας στην Καθημερινή ότι η βασική αδυναμία του χαρακτήρα σας είναι η έλλειψη αυτοπειθαρχίας. Πώς τιθασεύετε αυτήν την έλλειψη στις πρόβες και στις παραστάσεις; Ποιος ξέρει σε τι ερώτηση απαντούσα. Δε θυμάμαι τι σκεφτόμουν. Την πειθαρχία σε γενικές γραμμές και την αγαπώ και την πετώ. Κάθε στιγμή, ανάλογα τις ανάγκες που κρίνω ότι υπάρχουν στο περιβάλλον που βρίσκομαι, οδηγώ τον εαυτό μου όσο καλύτερα μπορώ. Πότε με τάξη, πότε με προσπάθεια να μην ελέγχω.
Τι είδους γυναίκα είναι η Κλυταιμνήστρα για εσάς; Η Κλυταιμνήστρα στον Αισχύλο δεν είναι άνθρωπος. Είναι μια αρχή, ένα σύμβολο, μια μάσκα ομιλούσα, που μεταφέρει εμπειρίες και ιδέες ενός συγγραφέα και μιας εποχής. Δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω σαν γυναίκα. Είναι ένας φακός μέσω του οποίου βλέπουμε τη θέση της γυναίκας τότε και τώρα, την ανάγκη για δικαιοσύνη, τα αποτελέσματα της οργής, του μίσους της απελπισίας, βλέπω βαθιές ρίζες στο χρόνο.
«Γιατί να μπω στον κόπο να χαρακτηρίσω το κοινό της Επιδαύρου; Φεύγουν οι άνθρωποι από την πόλη, απ’ το χωριό τους και έρχονται σε ένα μέρος, μέσα στη φύση, σε μια πανέμορφη αγκαλιά της, να παρακολουθήσουν παράσταση, να κάνουν μπάνιο, να πάνε εκδρομή, να πάρουν αέρα»
Η εκδίκηση τι ρόλο παίζει στη ζωή σας; Έχετε υπάρξει ποτέ θύμα της, έχετε σχεδιάσει ποτέ εκδίκηση; Την εκτελέσατε ή όχι; Άγια δεν είμαι, αλλά μάλλον δεν με έχει βλάψει άνθρωπος τόσο ανεπανόρθωτα.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το κοινό της Επιδαύρου; Προτιμάτε τα μεγάλα θέατρα ή τις μικρές σκηνές; Γιατί να μπω στον κόπο να χαρακτηρίσω το κοινό της Επιδαύρου; Φεύγουν οι άνθρωποι από την πόλη, απ’ το χωριό τους και έρχονται σε ένα μέρος, μέσα στη φύση, σε μια πανέμορφη αγκαλιά της, να παρακολουθήσουν παράσταση, να κάνουν μπάνιο, να πάνε εκδρομή, να πάρουν αέρα. Όταν λειτουργούσε το θεραπευτήριο, οι παραστάσεις, λένε, ήταν κομμάτι της θεραπείας. Δεν με ενδιαφέρει να ελέγξω τη σύσταση αυτού του κοινού, να το χαρακτηρίσω ή να το κρίνω. Δεν μου περνάει καν απ’ το μυαλό. Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, δεν έχω προτίμηση. Κάθε χώρος έχει τη δυναμική του και χρειάζεται την αντίστοιχη τεχνική. Όλοι οι χώροι θέλουν χρόνο να τους γνωρίσεις και να τους δοκιμάσεις.
Ποιο είναι η μεγαλύτερη δυσκολία κατά τη διάρκεια των προβών και η ποια η μεγαλύτερη ευχαρίστηση; Υπάρχει η περίοδος του χάους όπου το πεδίο μπροστά σου είναι αχανές, τεράστιο, χωρίς σημάδια, χωρίς όρια, δεν υπάρχει κοινή γλώσσα, δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Ένα άλλο περίεργο σημείο έρχεται συχνά πριν την τελική ευθεία, οπόταν μοιάζουν όλα κάπως στεγνά, λίγα και ίσως μάταια. Είναι κάποιες πρόβες που λύνονται, οι άνθρωποι ακουμπούν ο ένας τον άλλον, ανοίγουν οι φαντασίες και η χαρά είναι τόσο μεγάλη επειδή εκεί ακριβώς νιώθεις ολόκληρος και μαζί.
Δεδομένου ότι έχετε σκηνοθετήσει και η ίδια, πιάνετε τον εαυτό σας κατά τη διάρκεια των προβών να σκέφτεται/λέει «αυτό θα το έκανα αλλιώς»; Δεν με νοιάζει πώς φτιάχνει ο σκηνοθέτης την παράσταση του. Δεν έχω άποψη πώς πρέπει να είναι κάποιο έργο. Υπάρχουν άπειροι τρόποι και ο καθένας έχει τον τρόπο του να το κάνει. Εμένα με ενδιαφέρει, όταν είμαι ηθοποιός κάπου, να γίνεται με τέτοιο τρόπο η διαδικασία ώστε να μπορώ να συνεννοηθώ. Φυσικά όσο είσαι ζωντανός περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου, και κριτική στάση μπορεί να έχεις, και να αμφισβητήσεις κάτι, και να φοβηθείς για κάτι, αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ ωραίο και μένα-δόξα τω Θεώ- που μου συμβαίνει, το να βλέπω κάτι και να θαυμάζω, να λέω από μέσα μου και απέξω μου τι απίστευτο μυαλό και πώς το φαντάστηκε αυτό το πράγμα. Τότε νιώθω ευτυχισμένη και τυχερή. Είναι χρήσιμο να βλέπεις τα λάθη, αλλά είναι εξίσου χρήσιμο, ίσως περισσότερο, να βλέπεις τις δυναμικές των πραγμάτων. Χρειάζεται εξάσκηση για να βλέπεις ανοιχτά και θετικά, έτσι τρέφεται η φαντασία.
«Είναι χρήσιμο να βλέπεις τα λάθη, αλλά είναι εξίσου χρήσιμο, ίσως περισσότερο, να βλέπεις τις δυναμικές των πραγμάτων»
Εάν υπήρχε ο όρος να πείσετε έναν θεατή που δεν έχει δει ποτέ ξανά αρχαία τραγωδία, να του πείτε έναν λόγο γιατί να έρθει να δει τον Αγαμέμνονα τι θα του λέγατε; Χμ, δύσκολα θα άνοιγα κουβέντα εκ του μηδενός για τέτοιο θέμα. Αφήστε που δε νιώθω συνήθως πρόθυμη να «πείσω» κάποιον να δει κάτι στο οποίο συμμετέχω.
Πώς είναι το τελευταίο λεπτό πριν βγείτε στη σκηνή; Πώς αισθάνεστε; Αυτό το τελευταίο λεπτό είναι η έκπληξη που μας επιφυλάσσει το τυχαίο. Κομμάτι της προετοιμασίας λαμβάνει χώρα προκειμένου να επηρεάσει θετικά αυτό το λεπτό. Καλό είναι να μην του δίνεις ιδιαίτερο βάρος, να το κάνεις πρόχειρα, να μπαίνεις πιο μέσα στιγμή τη στιγμή, για να μη σκληραίνεις και να μην ελέγχεις. Εξαρτάται και σε τι μέρα βρίσκεσαι.
Και πώς είναι το πρώτο λεπτό αφού κοπάσει το χειροκρότημα; Εμένα με νοιάζει η πρώτη στιγμή μετά το πέρας της θεατρικής πράξης. Αυτή η βαθιά αναπνοή που μαλακώνει κι ελαφραίνει κι ανανεώνει.
Αγαμέμνων του Αισχύλου, Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας. Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις, Σκηνικά – κουστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν, Μουσική – Μουσική διδασκαλία: Χάρης Πεγιάζης. Παίζουν: Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννης Στάνκογλου, Αργύρης Πανταζάρας, Ιώβη Φραγκάτου, και ο Θοδωρής Κατσαφάδο. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 6 και 7 Ιουλίου, στις 21:00.
