Το Μανιφέστο των RootlessRoot

RootlessRoot. Mε άλλα λόγια, Λίντα Καπετανέα και Γιόζεφ Φρούτσεκ. Λίγες μέρες προτού επιστρέψουν απ’ την Φινλανδία και ανεβούν στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με το “Europium” (υπότιτλος: Τhis time the end of the world will be better,παραστάσεις: Πέμπτη-Κυριακή), σωματοποιώντας την ιστορία του καταποντισμού της σύγχρονης ευρωπαϊκής κουλτούρας, οι συνιδρυτές και χορογράφοι της διεθνούς πλέον κολεκτίβας ξεδιπλώνουν στην Popaganda μέσα από 5 σημεία σαν χείμαρρος, με γενναίες δόσεις αυτοκριτικής, το Μανιφέστο τους, ανακατεμένο με άγνωστα μυστικά της «κουζίνας» τους, του backstage και της ύπαρξής τους της ίδιας. Πότε ονειρεύονται; Πότε παύουν να είναι δημιουργικοί; Από τι κινδυνεύουν; Με τι θα ασχολιόντουσαν, αντί του σύγχρονου χορού, αν γυρνούσαν πίσω το χρόνο; Τι κάνουν στα ταξίδια με τα οποία οργώνουν την υφήλιο;Ποιοι τους απέτρεψαν να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους; Από τι είναι εν μέρει εξαρτημένοι;

1. Οσο περισσότερα πράγματα κάνουμε, τόσο λιγότερα γνωρίζουμε, τόσο λιγότερο σίγουροι είμαστε για αυτό που προτείνουμε. Ωστόσο, η αβεβαιότητα έγινε για μας κατάσταση μέσα στην οποία είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε να ρωτάμε και να ερευνούμε. Τις στιγμές που αισθανόμαστε άνετοι με τους εαυτούς μας κι αυτό που κάνουμε είναι όταν σταματάμε να είμαστε δημιουργικοί. Η άνεση και η αποδοχή είναι αυτό που φοβόμαστε, γιατί πρόκειται για βέβαιο θάνατο αυτού που πάντα θέλεις δημιουργικά να είσαι.

2. Τον περισσότερο καιρό ονειρευόμαστε στον ξύπνιο μας. Τα παιδιά μας μάς συγκρατούν απ΄το να ξεφύγουμε εντελώς. Μέσω αυτών βλέπουμε τους εαυτούς μας. Πριν από κάθε δημιουργία λέμε «θα δημιουργήσουμε κωμωδία, δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη», αλλά σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει. Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω θα μελετούσαμε street dancing και καθαρές πολεμικές τέχνες, όχι σύγχρονο χορό. Ηεκπαίδευση για ένα χορευτή είναι μια από τις πιο άκαμπτες και κατά της δημιουργικότητας πρακτικές. 

3. Παρόλο που είμαστε εν μέρει εξαρτημένοι από την art business, δεν θέλουμε να αποτελούμε μέρος της. 

4. ‘Ολος ο κόσμος λέει ότι είμαστε τυχεροί που ταξιδεύουμε τα τελευταία 15 χρόνια σε όλο τον κόσμο, φτάνοντας στα πιο απίθανα μέρη, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο πράγμα που έχουμε δει είναι τα αεροδρόμια, τα ταξί, μερικούς δρόμους γύρω από τα θέατρα, καμαρίνια, σκηνές και μερικούς άγνωστους που “ερωτεύονται” την παράστασή μας και άλλους που όμως δεν βλέπεις, επειδή την μισούν.  

5. Οποιαδήποτε παράσταση, διάλεξη ή έρευνα έχεις δει από εμάς δεν είναι εντελώς δική μας. Πάντοτε μας εμπνέει η δουλειά και η φωτεινήσκέψη άλλων ανθρώπων. Κυρίως, εξαιτίας αυτών είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε την έρευνα και να δημιουργήσουμε. Υπάρχουμε εξ’ολοκλήρου μέσω άλλων ανθρώπων  και των σπουδαίων επιτευγμάτων τους. Αλλά οι πιο σημαντικοί είναι αυτοί που μας προστάτεψαν από το να εγκαταλείψουμε τα σχέδιά μας και τις εξερευνήσεις. Ένας από αυτούς είναι ο Βασίλης Μαντζούκης, ο συνθέτης μας, με τον οποίο συνεργαζόμαστε εδώ και 7 χρόνια, ο Mike Rafail, που κάνει τα πράγματα να φαίνονται καλύτερα από αυτό που όντως είναι, η Isabelle Lhoas, που έχει σχεδιάσει τα περισσότερα από τα κοστούμια μας, ο δραματουργός Martin Kubran,  ο Πάρις Μέξης, που δεν είναι τριγύρω μας αλλά με κάποιο τρόπο είναι πάντα μαζί μας, η νεαρή και ταλαντούχα φωτίστρια Σοφία Αλεξιάδου και μια μακρά λίστα από συνταρακτικούς performers, χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχαμε: Manuel Ronda, Paul Blackman, Kωνσταντίνα Ευθυμιάδου, Jacob Ingram Dodd.