Ακούγοντας νέες κυκλοφορίες συνειδητοποιώ γιατί πολύς κόσμος γκρινιάζει γι’ αυτές. Και αυτό γιατί μάλλον οι εποχές που ζούμε, οι εποχές του one minute attention, που οι πληροφοριές ταξιδεύουν κατά χιλιάδες στα μάτια μας και τα αυτιά μας, δεν μας επιτρέπουν όχι μόνο την αφομοίωση αλλά ούτε και την ανάλυση τους. Ποιότητα υπάρχει, δε λέω, η προσοχή είναι που λείπει. Αυτό το συναίσθημα με κατέκλυσε όταν ξανατράβηξα απο το ράφι το Inner Space του Αυστραλού συνθέτη Sven Libaek, το σκορ της σειράς ντοκυμαντέργια την υποβρύχια ζωή του Ron και της Valerie Trend, που προβαλλόταν στην αυστραλιανή τηλεόραση, το 1973. Μια σειρά που εξιστορούσε τον βυθό της θάλασσας και την ζωή εκεί. Αυτό που μένει after all και που μετράει μετά απο όλα αυτά τα χρόνια, σαφώς και είναι η μουσική, που προφανώς και εκτιμάται σε…δεύτερο και τρίτο χρόνο εδώ. Απο το πρώτο play κιόλας ο ακροατής μπορεί να νιώσει την πολυπλοκότητα της σύνθεσης και της παραγωγής για κάτι εν πάση περιπτώσει αφορά το «μουσικό χαλι» μιας σειράς!
Μπορεί το περιτύλιγμα να επηρεάζει τον ακροατή που δεν έχει δει την σειρά αλλά σίγουρα θα τον εντυπωσιάσει και θα του μεταφέρει το «υγρό» κλίμα της εικόνας που στην πραγματικότητα δεν βλέπει. Library αισθητική απο την αρχή ως το τέλος σε μια ψυχεδελική πανδαισία που συμπεριλαμβάνει smooth φλάουτα, spaced out πλήκτρα να παίζουν modal, καλά συνδιασμένα πνευστά, τα vibes να «δίνουν και να παίρνουν», νωπές wah κιθάρες και blaxploitation ρυθμοί στα τύμπανα να σου θυμίζουν τον ύπουλο ερχομό του αιμοβώρου καρχαρία του εξωφύλλου ολοένα και πιο κοντά στην κάμερα και να κορυφώνουν το μυστήριο. Εν ολίγοις μιλάμε για ένα απο τα πιο σημαντικά μουσικά scores και για μια μεγάλη ανακάλυψη του Άγγλου Johhny Trunk της Trunk records που κυκλοφόρησε το Inner Space ως συλλογη απο τα άλμπουμ του Sven Libaek αλλά και την Votary records που (ευτυχώς) κυκλοφόρησε ακέραιο το εν λόγω Long Player. Γιατί τελικά το φυσικό reverb είναι και το καλύτερο.
