Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Η Ταινία Lego ***1/2**
Αυστραλία, ΗΠΑ, Δανία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Φιλ Λορντ, Κρίστοφερ Μίλερ
Με τις φωνές των: Κρις Πρατ, Γουίλ Φέρελ, Ελίζαμπεθ Μπανκς
Διάρκεια: 100’
Ο Έμετ είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που ξυπνάει, τρώει, πάει στη δουλειά του, βλέπει τηλεόραση και απολαμβάνει τη μουσική του, όπως όλοι οι άνθρωποι. Ακολουθεί τον κανόνα κατά γράμμα χωρίς να κάνει τίποτα το ιδιαίτερο. Μια μέρα θα ανακαλύψει τα σατανικά σχέδια του προέδρου της πόλης του που αφορούν στην παγκόσμια καταστροφή και θα κληθεί να αναλάβει το ρόλο του εκλεκτού που θα σώσει, μαζί με ήρωες από άλλους παράλληλους κόσμους το σύμπαν. Μαζί του σε αυτόν το δύσκολο αγώνα θα ταχθούν η Γουάιλντφάιαρ, ο μάγος Βιτρούβιος, ο αστροναύτης Μπένι, ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, ο Γκάνταλφ, ο Σακίλ Ο Νιλ και πολλοί άλλοι. Α, ναι, παρεμπιπτόντως ο Έμετ και η παρέα του είναι Λέγκο. Μια από τις πιο ευφάνταστες καρτουνιστικές δημιουργίες των τελευταίων χρόνων, απολαυστική για μικρούς και (κυρίως) μεγάλους.
Η σοφία του διαδικτύου διδάσκει πως ο χειρότερος πόνος που μπορεί να ζήσει κανείς δεν είναι άλλος από το πάτημα ενός τουβλακίου Λέγκο. Απ’ αυτό συμπεραίνουμε όχι μόνο πως πρέπει να προσέχουμε με τα παιχνίδια μας, μα πως λίγο-πολύ, όλοι έχουμε ζήσει αυτό το σκηνικό. Πιθανόν στο δυτικό κόσμο να μην έχει υπάρξει άνθρωπος που να μην έχει πιάσει στα χέρια του τα μικρά πολύχρωμα τουβλάκια και να έχει συναρμολογήσει νέους κόσμους και πατέντες μεγαλώνοντας. Ακόμα και στις νεότερες γενιές, η «εποποιία» των Λέγκο καλά κρατεί, με νέα μοντέλα να βγαίνουν στην αγορά, όπως και άλλα εμπορεύματα του συγκεκριμένου brand name. Τόσα χρόνια μια ταινία Λέγκο δεν είχε κυκλοφορήσει, όμως, προκειμένου να πούμε πως η μάρκα παιχνιδιών εκμεταλλεύτηκε κάθε πιθανή εμπορική δυνατότητα. Η ώρα ήρθε, τα Λέγκο περνάνε στο μεγάλο πανί επισήμως.
Από τη στιγμή που η τεχνολογία έχει προχωρήσει σε σημείο που μπορεί να υλοποιήσει την ιδέα μιας ταινίας φτιαγμένης από τουβλάκια Λέγκο, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν πως το συγκεκριμένο πόνημα δε θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα μπλοκμπάστερ-γιγάντια διαφήμιση της εταιρείας, μια πλύση εγκεφάλου που θα οδηγήσει τους θεατές στο κοντινότερο παιχνιδάδικο. Ναι, είναι οργασμικό κατά μια έννοια το να βλέπεις τόσες δημιουργίες από τουβλάκια. Μα πέρα από αυτή τη «διαφημιστική» πλευρά της ταινίας, υφίσταται κάτι επιπλέον που την κάνει άξια να πληρώσει κανείς το εισιτήριό του και να την απολαύσει? Η απάντηση είναι «ναι», στον υπερθετικό βαθμό της.
Κατ’ αρχήν, τα ίδια τα σκηνικά, αποτελούμενα εξ’ ολοκλήρου από Λέγκο είναι φαντασμαγορικά, μιλάνε κατ’ ευθείαν στη φαντασία του ανθρώπου, απεικονίζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα σενάρια που σαν παιδί έφτιαχνε την ώρα του παιχνιδιού του. Δημιουργική και καλοστημένη, θέλει προσπάθεια για να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της και να μην ενθουσιαστείς με τις χρωματιστές εικόνες· αφυπνίζουν το κρυμμένο παιδί και παραμένουν από την αρχή μέχρι το τέλος καλόγουστες.
Καλό το φαίνεσθαι, μα στο σενάριο είναι που κολλάει στο κάτω-κάτω το σίδερο. Αξίζει να πάω το παιδί μου να τη δει ή θα βγει πιο βλαμμένο και εγώ να απορώ που έχουν φτάσει τα καρτούν; Ε, λοιπόν, το παιδί σου, φίλε γονιέ αναγνώστη θα το κατευχαριστηθεί, μα αυτός που θα γλεντήσει και με το παραπάνω θα είσαι εσύ. Πέραν του πετυχημένου voice-casting, με έναν Γουίλ Φέρελ να δίνει ρέστα ως κακός, έναν Μόργκαν Φρίμαν να το καταδιασκεδάζει στο ρόλο του πάνσοφου μάγου και έναν Τσάρλι Ντέι σε δεύτερο ρόλο να προσθέτει υστερικές πινελιές loser χιούμορ, όλες οι ατάκες που θα ακούσεις είναι γουστόζικες. Λογοπαίγνια, κριτική πάνω στο καπιταλιστικό σύστημα (μέχρι εκεί που μας παίρνει ε; μη φανταστείς κανέναν Μπουνιουέλ), αναφορές από τον Εξολοθρευτή και, μάλλον, το They Live μέχρι το Star Wars και το Clash of The Titans, φαντασία και άπειροι παιδικοί (μα όχι παιδιάστικοι) συνειρμοί, συναρμολογούν –κυριολεκτικά- την καλύτερη μέχρι στιγμής ταινία κινουμένων σχεδίων της χρονιάς. Και αν το τέλος παραφανεί μελό σε μερικούς, να πω πως προσωπικά μου φάνηκε σαν ένα νέο Toy Story, με τη συγκίνησή του και τον διάλογο με την παιδικότητα που πρέπει να έχει μια τέτοια ταινία.
Φανταστείτε το σαν μια πετυχημένη διαφήμιση: μπορεί αύριο να μην πάτε να αγοράσετε το προϊόν που διαφημίζει, μα θα αναφέρεστε σε αυτήν ως ένα πανέξυπνο σκηνοθετικό σύνολο που δεν κουράζει όσες φορές και να το δείτε. Και θα την ξαναδείτε, με την πρώτη ευκαιρία που θα σας δοθεί, γιατί είναι φτιαγμένη για πολλαπλές επαναλήψεις. Τώρα να με συγχωρείτε, πάω να βρω που έχω καταχωνιάσει τα Λέγκο μου.
Στην επόμενη σελίδα: Byzantium
