Απο τις αρχές της δεκαετίας του 80, μια απο τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες των μεγαλυτέρων ηλικιακά ανθρώπων δίπλα μου ήταν το «δεν τα φτιάχνουν όπως κάποτε». Νομίζω πως αυτό ήταν και το moto των 80s, εκεί που ό,τι πιο αυθεντικό άρχισε να εξαφανίζεται. Σιγά σιγά στα 80s και μετά πιο έντονα στα 90s. Συχνά πυκνά άκουγα τον πατέρα μου να μιλάει για το πόσο καλά φτιάχνονταν τα πράγματα τότε και οχι τώρα. Όλο αυτό το θεωρούσα ένα χαζό θέατρο και χλέυαζα απο μέσα μου όσους το έλεγαν αλλά τώρα έχω πια την εμπειρία και την σωστή κρίση έτσι ώστε να διακρίνω τις ποιοτικές διαφορές του τότε με το σήμερα. Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει η κρίση αλλά και πριν όλα φτιάχνονταν πιο ψέυτικα ρε γαμώτο. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει όλοι να ψάχνουμε παλιότερα αντικείμενα και γενικότερα προιόντα. Ο μάστορας που φτιάχνει την βέσπα μου δεν μ’αφήνει να αγοράζω καινούργια ανταλλακτικά, προτιμά να βάζει ακόμα και used αν όχι NOS (new old stock) γιατι τα παλιά είναι πιο ανθεκτικά. «Σήμερα τα φτιάχνουν ψεύτικα» μου λέει κάθε φορά και έχει δίκιο. Χθες πήγα να στείλω δέμα σε έναν φίλο στην Θεσσαλονίκη και αντί να μου δώσουν να συμπληρώσω το κλασσικό καρμπόν κίτρινο έντυπο, μου έδωσαν μια φωτοτυπία. Μας λείπει να είμαστε μερακλήδες λοιπόν και η ζωή πρέπει να είναι μερακλίδικη.
Εστιάζω στους δίσκους γιατί έτσι θα καταφέρω να με «μαζέψω» και να μην ξεφύγω τελείως προσθέτοντας λέξεις άσκοπα. Οι άνθρωποι που συλλέγουν βινύλια δεν αγοράζουν πρώτες εκδόσεις – original κόπιες μόνο και μόνο επειδή είναι όντως οι πρώτες αλλά επειδή ειναι ποιοτικά καλύτερες ή έτσι τουλαχιστον κάνω εγώ. Στις original κόπιες συναντάς την περίφημη laminated γυαλιστερή κάλυψη του εξωφύλλου που όχι μόνο προστατεύει τον δίσκο αλλά τον κάνει και πιο όμορφο στην όψη. Στην Ελλάδα του 60 και του 70 οι δισκογραφικές πέρα απο το βαρύ βινύλιο που τύπωναν του δίσκους, έντυναν τα εξώφυλλα με ζελατίνα. Αυτό είναι το περίφημο laminated cover που σίγουρα κάπου θα έχετε δει να αναφέρεται. Κάποιες φορές ένας δίσκος είναι full laminated, δηλαδή μπρός πίσω και όλες τις υπόλοιπες το μπροστινό μέρος μέχρι στην ράχη και λίγο πιο πίσω. Αυτή είναι και η «κόλλα» ή το «αυτάκι» που λέμε. Τότε δεν υπήρχε εναλλακτική, οι εταιρίες το θεωρούσαν δεδομένο και το εφάρμοζαν παντού. Σήμερα οι περισσότεροι δίσκοι (εξαιρουμένων των σπέσιαλ εκδόσεων) κυκλοφορούν σε μέτρια χαρτιά με μέτριο τύπωμα και πάει λέγοντας. Μπορεί τότε να ήταν με την διαδικασία και τώρα όχι, μπορεί όλο αυτό να είναι νοσταλγία και όχι κάτι επι της ουσίας, ένα είναι το σίγουρο: Οι δίσκοι με τα laminated covers εξάπτουν την φαντασία, τους ακουμπάς και νιώθεις όμορφα όπως και να το κάνουμε.
Μετά από ένα άκρως δημιουργικό ΣΚ μαζέυω τα κομμάτια μου «ξεμπροστιάζοντας» το original soundtrack του φίλμ Η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης της Φίνος Φιλμ με την υπέροχη μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη στην ετικέτα Philips. Ζήτω η Ελλαδίσκ και οι Αφοι Πιτσιλός για τις υπέροχες εκδόσεις! Καλή τελευταία εβδομάδα πριν το καλοκαίρι σε όλους.
