Οι Broken Bells έσκασαν κάπως στα κρυφά το φθινόπωρο του 2010, ανανεώνοντας ένα είδος που έμοιαζε (και μοιάζει ακόμα) κουρασμένο, σχεδόν εξαντλημένο θα μπορούσε να πει κανείς. Μιλάμε για την μελωδική, ραδιοφωνική, στρογγυλή indie pop των τραγουδιών, όχι των πειραματισμών. Ακούγοντας εκείνο το υπέροχο πρώτο single, καταλάβαινες ότι το άθροισμα της συνθετικής δεινότητας του James Mercer των συνεπέστατων alternative outseiders The Shins και του αγγίγματος του Μίδα που έχει ο κύριος Brian Burton aka Danger Mouse λειτουργούσε μια χαρά. Ακολούθησε το ομώνυμο άλμπουμ που έβγαλε δύο τρία ακόμα singles και κάπως σαν να έμεινε η αίσθηση ότι η συνεργασία αποτέλεσε ένα πυροτέχνημα. Ο Mercer θα επέστρεφε στο σχήμα του κι ο «Ποντικός» θα συνέχιζε να μοιράζει το μοναδικό ταλέντο του στην παραγωγή σε όλο και πιο μεγάλα, διαφορετικά μεταξύ τους, ονόματα. Μην ξεχνάτε ότι η χάρη του έχει φτάσει μέχρι και στο φετινό άλμπουμ των U2.
«Ποτέ δεν είπαμε ότι είναι one–off project οι Broken Bells, αντίθετα μας αρέσει να δουλεύουμε πολύ μαζί και ήμασταν σίγουροι ότι θα επαναληφθεί, άλλωστε ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο μας είχαμε βγάλει κι ένα EP», ο James Mercer απαντά από την Ελβετία στην άλλη άκρη της γραμμής, εξηγώντας γιατί δεν είναι και τόσο μεγάλη είδηση το γεγονός ότι το ντουέτο έχει έτοιμο και δεύτερο δίσκο. After The Disco ο τίτλος του με ένα αρκετά καλό προωθητικό πρόγραμμα να τον στηρίζει, προετοιμάζοντας την κυκλοφορία στις αρχές Φλεβάρη.
Πώς όμως βρέθηκαν οι δύο τους να δουλεύουν μαζί; «Γνωριστήκαμε στο φεστιβάλ Roskilde της Δανίας, θα έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια. Ήμασταν fans ο ένας του άλλου και κάποια στιγμή, χωρίς να το έχουμε ανακοινώσει πουθενά, αρχίσαμε να γράφουμε. Στη πορεία προέκυψε και η δική μου συμμετοχή στο project Dark Night Of The Soul που είχε στήσει ο Brian με τον μακαρίτη τον Mark Linkous (Sparklehorse) και τον David Lynch και ξέραμε ότι έχουμε καλή χημεία».
Σταδιακά, ο Danger Mouse, από εκείνος ο underground hip hop beat maker που μίξαρε τα «λευκό άλμπουμ» των Beatles με το «μαύρο» του Jay Z προκαλώντας τη μήνι της βιομηχανίας εξελίχθηκε στον πιο περιζήτητο παραγωγό παγκοσμίως, ανεβάζοντας πολύ τις μετοχές και την θέση της κατάταξης του στην μουσική power list. Τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό; «Κοίτα να δεις, ο Danger Mouse είναι πάνω απ’ όλα ένας πολύ ωραίος τύπος. Κι αυτό είναι το πιο βασικό για να λειτουργήσει μια συνεργασία. Κι αυτό είναι μάλλον και καθοριστικό για το γεγονός ότι είναι περιζήτητος. Μουσικά μιλώντας έχει ένα ιδιαίτερο αισθητήριο σε αυτό που γενικά και αόριστα λέμε pop, μπορεί να κάνει ελκυστικό τον ήχο π.χ. με τον τρόπο που χειρίζεται το κομμάτι του percussion, χωρίς όμως να κάνει τα τραγούδια αγοραία. Πάντως δεν έχω ιδέα τι έχει ετοιμάσει με τους U2», προσθέτει γελώντας ο Mercer. «Παρά τις υποχρεώσεις και των δύο, βάση μας είναι το στούντιο του Brian στο Los Angeles. Εκεί αράζουμε, ακούμε πολλή μουσική – κυρίως ανακαλύπτουμε ξανά παλιά πράγματα σε κλασικά συγκροτήματα όπως οι Beatles – και φυσικά δουλεύουμε. Εννοείταιπως όταν δεν βρισκόμαστε στην ίδια πόλη, πολύ συχνά δηλαδή, έχουμε συχνή ηλεκτρονική επικοινωνία», συμπληρώνει, λύνοντας την απορία πως συνδυάζουν δύο φορτωμένα προγράμματα.
Σιγά σιγά ερχόμαστε και στον φετινό δίσκο. Έχοντας κάνει μια προακρόαση και τσεκάροντας ποια κομμάτια επιλέχθηκαν ως τα δύο πρώτα singles (το ομώνυμο και το “Holding On For Life”) του λέω πως μου φάνηκε λίγο πιο «χαρούμενο», λίγο πιο εξωστρεφές σε σχέση με το προηγούμενο. «Δεν προσπαθήσαμε σκόπιμα να φτιάξουμε έναν πιο χαρούμενο δίσκο, έχει ενδιαφέρον που το βλέπεις έτσι. Ακόμα και ο τίτλος After The Disco προέκυψε κάπως αυθόρμητα. Στην πραγματικότητα μπορείς να το ακούσεις και πριν το πάρτι, αλλά σίγουρα μπορείς να λειτουργήσει “ηρεμιστικά” και μετά από αυτό. Όταν έχεις γυρίσει σπίτι, αλλά ακόμα δε θες να κοιμηθείς, έχεις αυτήν την περιέργη ζάλη και σκέφτεσαι διάφορα ξαγρυπνώντας μόνος ή με παρέα».
Για την προώθηση του άλμπουμ ετοιμάστηκαν και δυο μικρά φιλμ από τον Jacob Gentry με πρωταγωνιστές τον Anton Yelchin και την Kate Mara. Μπορείτε να τα δείτε παρακάτω:
Το 2013 ήταν η χρονιά που το μάρκετινγκ ίσως και να επιβλήθηκε της μουσικής, αρκεί να θυμηθούμε τις εξοντωτικές καμπάνιες που μετέτρεψαν μεγάλες κυκλοφορίες σε παγκόσμια events (David Bowie, Arcade Fire, φυσικά Daft Punk). Άραγε ο James τι πιστεύει; Μήπως το παρακάνουμε λίγο; Μήπως το περιτύλιγμα γίνεται δυσανάλογα σημαντικό σε σχέση το περιεχόμενο; «Καταλαβαίνω που το πας και συμφωνώ ότι τώρα τελευταία βρεθήκαμε εκτεθειμένοι σε κάποιες, ίσως αποπροσανατολιστικές, στρατηγικές προώθησης. Από την άλλη, τα δικά μας βίντεο δε νομίζω ότι πάνε την κουβέντα αλλού. Είναι, κατά τη γνώμη μου, μια ωραία καλλιτεχνική πρόταση που δένει με τη μουσική και λειτουργεί υποστηρικτικά. Πάντα γινόταν αυτό, να συνοδεύει η εικόνα τη μουσική, δεν κάναμε κάτι τόσο καινούριο. Το μάρκετινγκ, ναι, σαφώς έχει εξελιχθεί, γιατί είναι τέτοια η κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας που δε γίνεται να μην εφαρμόζεται».
Ωραία όλα αυτά αλλά τι γίνεται με τους Shins; «Οι Shins είναι σε μια παύση, αφού ασχολήθηκα πλήρως τον τελευταίο χρόνο με τους Broken Bells, τώρα θα επιστρέψω εκεί, θα ξαναρχίσουμε να δουλεύουμε, όμως δε βλέπω να κυκλοφορεί νέο υλικό νωρίτερα από βαθιά μέσα στο 2015 αφού θα υπάρχουν και οι υποχρεώσεις περιοδείας του After The Disco» είναι η καθησυχαστική απάντηση για τους όλους εσάς τους fans της μπάντας από το Πόρτλαντ.
Λίγο πριν κλείσουμε, θέλω να του κάνω μια ακόμα ερώτηση. Στο βιογραφικό του στη Wikipedia αναφέρεται ότι πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Χαβάη, πώς να ήταν άραγε να μεγαλώνεις στο συνώνυμο του εξωτικού παραδέισου; Η απάντηση δυστυχώς δε με καλύπτει. «Δε θέλω να σου το χαλάσω, αλλά στη Χαβάη έζησα μεν λόγω της δουλειάς του πατέρα μου που εργαζόταν στην Αμερικάνικη Πολεμική Αεροπορία αλλά πολύ λίγο δε, για να μπορώ να μιλήσω γι’ αυτή. Πέρασα πάντως πολύ χρόνο στην Ευρώπη, κυρίως σε Αγγλία και Γερμανία».
Το After The Disco κυκλοφορεί στις 4/2 (Feelgood Records) κι από αύριο 28/1 θα μπορείτε να το ακούτε αποκλειστικά σε pre-stream εδώ στην Popaganda.
