Πώς τραγουδά κανείς τις επιθυμίες και τους φόβους του; Πόσο «φύση» και πόσο «πνεύμα» είναι ο άνθρωπος; Πώς επιδρά η συνύπαρξη με τα ζώα, πόσο μας απελευθερώνει;
Από τα πιο δυναμικά ελληνικά σχήματα λυρικού θεάτρου, η Ομάδα Ραφή επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, μαζί με την πρωτοποριακή ομάδα περφόρμανς Nova Melancholia, αυτή τη φορά στη Μικρή Επίδαυρο, με το μπαρόκ κομψοτέχνημα του Σικελού Μικελάντζελο Φαλβέττι Η κιβωτός του Νώε. Το ορατόριο του τολμηρού ιερωμένου, που ανεβαίνει πρώτη φορά στην Ελλάδα, προκάλεσε σάλο στην εποχή του καθώς, αντί βιβλικών προσώπων, πρωταγωνιστούν στοιχεία της φύσης: το νερό, η φωτιά, ο αέρας.
Η σκηνοθεσία φέρνει στο προσκήνιο επίκαιρα ζητήματα και διεκδικήσεις, ενώ μας παρασύρει σε μια σαγηνευτική σύνθεση, που επιστρατεύει από ήχους παλαιών οργάνων και ανατολίτικα μακάμια έως θορύβους ζώων.
Οι δεξιοτέχνες Μιχάλης Σιγανίδης και Χάρης Λαμπράκης σε ρόλο σύγχρονων τροβαδούρων, αυτοσχεδιάζουν και μας απογειώνουν.
O Βασίλης Νούλας και ο Κώστας Τζιμούλης από την ομάδα Nova Melancholia και η Αναστασία Κότσαλη και η Λητώ Μεσσήνη από την Ομάδα Ραφή απαντούν στις ερωτήσεις της Popaganda.
«Οι φίλοι μας μέσα στην κιβωτό είναι παρδαλοί ή ασπρόμαυροι ή διάστικτοι, αμφιλεγόμενης ιδεολογίας, αμφιλεγόμενης ράτσας, αμφιλεγόμενου γούστου, αμφιλεγόμενου φύλου».
Βασίλη και Κώστα, τι είναι για εσάς όπερα; Όπερα είναι το κατεξοχήν «ολικό έργο τέχνης». Εκεί συναντώνται και συναρμόζονται όλες οι τέχνες. Εμπνέει δέος, ευφορία και συγκίνηση! Όπερα είναι μια υπερ-τέχνη, μια υπερ-κατασκευή που έχει την εκζήτηση και το τεχνητό σε βαθμό υπέρμετρο. Μοιάζει υπερβολικά αφύσικη, ψεύτικη, πομπώδης!
Όπερα είναι μια τέχνη νεκρή, συντηρητική, μια φόρμα που έχει φτάσει στο απόγειο της σε άλλους αιώνες και πλέον απλά επαναλαμβάνεται ευλαβικά. Όπερα είναι μια τέχνη ζωντανή, ένα απέραντο πεδίο ασκήσεων και νεωτερισμών, που μόνο το «κλασικό» μπορεί να προσφέρει στην -κάθε φορά- συνδιαλλαγή του με το εδώ και το τώρα της εποχής!
Αναστασία και Λητώ, τι είναι για εσάς περφόρμανς; Διαδρομές -μεταβάσεις: Φόβος, ρίσκο, διασκέδαση , έκθεση, ελευθερία και τούμπαλιν. Είμαι/πρέπει να είμαι απόλυτα γελοίος ή τελικά να πάρω τον εαυτό μου πάρα πολύ στα σοβαρά; Μήπως προδίδω τη μουσική; Μήπως ανακαλύπτω ανεξερεύνητες πτυχές της; Τι θα μπορούσε να σημαίνει περφόρμανς την εποχή του Φαλβέτι; Ποια είναι τα όρια της ερμηνείας ενός στοιχείου (στοιχειού) της φύσης; Περφόρμανς για μας σήμαινε πρόβες με πόρτες και χαραμάδες ανοιχτές, για να περνάει αέρας. Τέχνη χωρίς δίχτυ ασφαλείας
«Πότε θα ‘ρθει το περιστέρι με ένα κλαδί από μπαομπάμπ στο στόμα;»
Πού βρίσκεστε μέσα στη κιβωτό του Νώε; Ποιους θα θέλατε να έχετε μαζί σας και γιατί;
Βασίλης & Κώστας: Καταρχήν διεκδικούμε το δικαίωμα να είμαστε μέσα στην κιβωτό! Δεν είναι κάτι δεδομένο. Θέλουμε και διεκδικούμε να βρεθούμε στην κιβωτό. Και μαζί μας θέλουμε να διασώσουμε διάφορα είδη φυσικής αλλά και κοινωνικής «χλωρίδας και πανίδας» που απειλούνται! Διασώζουμε-διεκδικούμε τα διαφορετικά είδη, τα είδη της διαφορετικότητας, τη διαφορά των ειδών.
Οι φίλοι μας μέσα στην κιβωτό είναι παρδαλοί ή ασπρόμαυροι ή διάστικτοι, αμφιλεγόμενης ιδεολογίας, αμφιλεγόμενης ράτσας, αμφιλεγόμενου γούστου, αμφιλεγόμενου φύλου. Ορίζουν μια χαρούμενη βιοποικιλότητα που διαπλέει τις σημερινές φουρτούνες για να φτάσει σε ένα μελλοντικό αραξοβόλι.
Κάθε κιβωτός είναι Κιβωτός μνήμης. Πολλοί αγαπημένοι μας άνθρωποι δεν είναι πια μαζί μας κι αυτούς θα θέλαμε κυρίως να πάρουμε μαζί μας στην Κιβωτό. Και πέρα από τους οικείους απόντες υπάρχουν οι άνθρωποι που ο θάνατός τους έγινε δύναμη και πηγή διεκδικήσεων για μας. Θα θέλαμε να αφιερώσουμε την παράστασή μας στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου.
Αναστασία & Λητώ: Στο κατάστρωμα! Με αλίπαστα, ομπρέλες και χουρμάδες, φίλους, λαούτα και βιολιά, να τραγουδάμε τα μεράκια μας! Γαϊδουράκια μουγκανίζουν, κότες κακαρίζουν, πολύχρωμα παραδείσια πτηνά κουρνιάζουν στο κατάρτι, μια μελαγχολική λεοπάρδαλη στην κουπαστή κοιτάζει τον ορίζοντα…Πότε θα ‘ρθει το περιστέρι με ένα κλαδί από μπαομπάμπ στο στόμα;
