Steve Zissou – Life Aquatic with Steve Zissou
Λέπια έβγαζες, όποτε σε πήγαιναν οι γονείς σου στη θάλασσα, λέπια. «Δημητράκη, βγες παιδί μου έξω να φύγουμε, θα κρυώσουν οι μπάμιες». Φώναζε η μάνα σου στην παραλία, κι εσύ, Δημητράκη, κολυμπούσες από το Σούνιο ως τη Τζιά, έτσι για το σπάσιμο (και για να γλιτώσεις τις μπάμιες, βέβαια). Είχες ξεκινήσει το ψαροντούφεκο απ’ όταν ήσουν στο λύκειο, οπότε έκανες εκκαθάριση βυθού για μερικά χρόνια, μέχρι να καταλάβεις ότι τα μικρά χταπόδια ΔΕΝ τα βγάζουμε από τη φωλίτσα τους στο βράχο και ΔΕΝ τα παραγουλιάζουμε με πάθος. Από τις τύψεις λόγω της μικρής οικολογικής καταστροφής που είχες προκαλέσει μέχρι να ενηλικιωθείς, θέλησες να σπουδάσεις θαλάσσια βιολογία. Δεν τα κατάφερες, αλλά ξεκίνησες την ιστιοπλοΐα και το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Σαν τον άνθρωπο αυτή τη φορά, με καλάμι/δίχτυα, κι όχι με δυναμίτες. Προς τιμήν σου, ποτέ δεν είπες ψέματα για το μέγεθος του ροφού που ψάρεψες μια φορά: 162 πόντοι ακριβώς (γκούχου). Ακόμα ξεφυλλίζεις την Εγκυκλοπαίδεια του Κουστώ, που είχες αγοράσει με το χαρτζιλίκι σου. Αυτό, πάντως, που είχες δει κολυμπώντας στην «Αιγινίτισσα» δεν ήταν φάλαινα όρκα. Κι ας έπαιρνες όρκο για την όρκα. Η γυναίκα σου συφιλιάζεται που πάτε διακοπές μόνο με ιστιοπλοϊκό και που μόλις βουτήξεις στη θάλασσα χάνεσαι για κανένα 7ωρο, εξερευνώντας το βυθό με τη μάσκα. Να ξέρεις ότι το κινητό της Νικολούλη το έχει στο speed dial, για παν ενδεχόμενο.
Ned Plimpton – Life Aquatic with Steve Zissou
Μικρός ήθελες να γίνεις αστροναύτης, αλλά η NASA έπεφτε μακριά και η φυσική δεν ήταν το φόρτε σου. Συμβιβάστηκες με το ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο που αγόρασες. Ενίοτε, όμως, αντί για τη σελήνη, έβλεπες το δάχτυλο. Ή τον τρίποδα του τηλεσκοπίου, τέλος πάντων. Σου έλειπε ο μπαμπάς σου, η μαμά σου, η αδερφή σου, το αγαπημένο σου αρκουδάκι, παρότι έμενες στο ίδιο σπίτι με όλους αυτούς. Πάντα κάτι σου έλειπε. Είσαι κάτοχος του ρεκόρ εγγραφής μέλους σε ΜΚΟ, με οποιοδήποτε αντικείμενο ενασχόλησης. Από την προστασία της ελληνικής αρκούδας ως τη διάδοση της τέχνης του origami. Ένα τυχαίο πρωί περνούσες μπροστά από το Zonar’s και κατάλαβες τελικά τί σου έλειπε: τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Τα βρήκες, πήρες μια άδεια άνευ αποδοχών και γύρισες όλα τα Ζαγοροχώρια. Αποφάσισες να εγκατασταθείς εκεί. Πάλι, βέβαια, κάτι σου λείπει: έχεις ξεχάσει το τηλεσκόπιο στην Αθήνα.
Klaus Daimler – Life Aquatic with Steve Zissou
Μια φορά το ’86, όταν είχες πάει στα Wendy’s, σου έφαγε το μπιφτέκι σου ο αδερφός σου κι από τότε του το κρατάς μανιάτικο κι όλο νομίζεις ότι οι γονείς σου/ οι παππούδες σου/ η κοπέλα σου/ ο φαναρτζής σου κάτι έχουν εναντίον σου κι όλο προβλήματα δημιουργείς χωρίς αφορμή κι όλο πλακώνεσαι για τα κληρονομικά με τα σόγια σου και ιδίως για το οικόπεδο στο Καπανδρίτι και μη με κοιτάς εμένα μ’ αυτό το ύφος, μη σου παίξω όλη την «Αντιγόνη» με ύφος Βουγιουκλάκη και ξεχάσεις και το μπιφτέκι και το Καπανδρίτι μαζί.
Jane Winslett – Richardson – Life Aquatic with Steve Zissou
Η απάτη είναι προφανής, δηλαδή ο Κουτρούμπας αντιγράφει τον Yves Saint-Laurent, που θα ‘λεγε και ο Σπύρος ο Παπαδόπουλος. Είσαι η «Αναστασία» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου κι όταν ο Wes πήγαινε, η Μιρέλλα γύριζε (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Σα δε ντρέπεσαι που μια σουρτούκιζες με τον πατέρα και μια με το γιο. Να χαθείς. Σουρλουλού.
Pelé dos Santos – Life Aquatic with Steve Zissou
Άσε μας, ρε φίλε. Ναι, κι εγώ ταυτίζομαι με τη Μπελούτσι. Εξωτερικά κυρίως.
Sam Sakusky – Moonrise Kingdom
Ήσουν το παιδί που συχνά δεν είχε διπλανό στο σχολείο, γιατί κανείς δεν ήθελε να καθίσει μαζί σου. Ήσουν πολύ σοβαρός και ώριμος για την ηλικία σου κι αυτό δε μπορούσαν να το χωνέψουν τα «σαΐνια» οι συμμαθητές σου. Έφτιαχνες παζλ και κατασκευές από ξύλο κι άκουγες μουσική μόνος σου, με τις ώρες. Δεν πήρες ποτέ σκύλο, γιατί φοβήθηκες μην πεθάνει κάποια στιγμή, έστω μετά από πολλά χρόνια, και τότε απελπιστείς σε βαθμό «Άννα Καρένινα μπροστά στο τρένο». Το μόνο που δεν άντεξες να διαβάσεις ποτέ, παρά τη βιβλιοφαγία σου, ήταν τα βιβλία του Έριχ Φρομ. Το ότι δεν κατάφερες να πάρεις το ρόλο του πρωταγωνιστή στο Man Vs Wild δε σημαίνει ότι δε μπορείς να μαζέψεις δυο μανιτάρια (βρώσιμα) στα Τουρκοβούνια. Μην αισθάνεσαι δηλαδή μονίμως άχρηστος. Μια συμβουλή μόνο, φύγε απ’ το πατρικό σου το συντομότερο δυνατόν, προτού αρχίσει η μάνα σου να σου φέρνει τα προξενιά δέκα δέκα.
Suzy Bishop – Moonrise Kingdom
Μέχρι τα 8 σου χρόνια έμενες στο κέντρο της πόλης και «τί ωραία που ήταν», παρά το νέφος και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Μετά ολοκληρώθηκε το δίπατο των γονιών στους Θρακομακεδόνες και σε πήραν μια ωραία πρωία από τη Βαλτετσίου και σε πήγαν στην άλλη άκρη του κόσμου, για να κατοικήσεις, να πας σχολείο, να κάνεις νέους φίλους («έχει κι άλλα παιδάκια εκεί») και γενικά να προσαρμοστείς. Μέχρι να μάθεις όλους τους διακόπτες για τα φώτα του δίπατου σου πήρε έξι μήνες. Ευτυχώς υπήρχε η Σούπερ Κατερίνα κι είχες μια επαφή με τον έξω κόσμο. Ποτέ δε συγχώρεσες τους γονείς σου γι’ αυτό που σου έκαναν, παρότι ήταν «για το καλό σου», για ν’ αναπνέεις καθαρό αέρα και να ζεις μέσα σ’ ένα κήπο (και ν’ ακούς τα τσακάλια να ουρλιάζουν το βράδυ). Αμέσως μόλις ενηλικιώθηκες έβγαλες δίπλωμα αυτοκινήτου κι από τότε επισκέπτεσαι το πατρικό σου μια φορά το μήνα, πιο πολύ επειδή στο έχει πει η ψυχολόγος σου, ότι δηλαδή πρέπει να ανασύρεις το τραύμα εκείνης της μετακόμισης, ώστε να το αντιμετωπίσεις καταλλήλως. Μόνο μην παρασυρθείς καμιά μέρα σαν τον Κούρκουλο στο «Ορατότης Μηδέν» και βγάλεις όλο το περιεχόμενο του παιδικού σου δωματίου στο δρόμο και του ρίξεις μπουρλότο υπό τον ήχο του «Sweet and Tender Hooligan».
Francis Whitman – The Darjeeling Limited
Είσαι αυτός που, όταν έχουμε μαζευτεί να δούμε ταινία/ αγώνα/ νέο επεισόδιο αγαπημένης σειράς, παραγγέλνεις πίτσες ή σουβλάκια για όλους, ανάλογα με το τί τραβάει η δική σου όρεξη, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Μην τυχόν και σου αλλάξει κανείς τη θέση της ξύστρας στο γραφείο σου, μπορεί και να τον ψέλνεις όλη μέρα για το ότι σου διατάραξε την εσωτερική σου ισορροπία. Πηγαίνεις φανατικά στα σεμινάρια Αυτοελέγχου/ Αυτοεκτίμησης/ Αυτογνωσίας/ Αυτοδιοίκησης (ο,τιδήποτε αρχίζει από «αυτό + ουσιαστικό»). Στο τέλος πάλι παραγγέλνεις ό,τι θέλεις εσύ, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν στην παρέα. Κρίμα τα λεφτά που δίνεις στα σεμινάρια.
Peter Whitman/ Jack Whitman – The Darjeeling Limited
Έχεις χτυπήσει τατουάζ «τους συγγενείς μας δεν τους διαλέγουμε». Κι έτσι πορεύεσαι στη ζωή, αφότου μετακόμισες στο Καστελόριζο, για ν’ αποφεύγεις τα πολλά σούρτα – φέρτα της οικογένειας, δεδομένου ότι μεσολαβεί θάλασσα, πολλή θάλασσα, ίσαμε τρία διαφορετικά πελάγη.
The Businessman – The Darjeeling Limited
Είσαι ο πατέρας μου, που πάλι είχε καθυστέρηση η Alitalia κι έχασε την ανταπόκριση για Ζάγκρεμπ, ανάθεμα την ώρα που απέκλεισες το ενδεχόμενο να το κόψεις με το πόδι απ’ το Μιλάνο, πιο γρήγορα θα έφτανες.
Υ.Γ. Πώς θα περάσουν οι μέρες μέχρι το «The Grand Budapest Hotel». Πώς;
