Όπως όλα δείχνουν, το 2019 θα ανακηρυχθεί η δυνατότερη κινηματογραφική χρονιά αυτής της δεκαετίας (χέρι-χέρι με το 2014, ίσως) – ακόμα δεν έχει συνέλθει η κριτική από ταινίες όπως το Κάποτε… στο Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο, το Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, τα Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-Χο και τον Ιρλανδό του Μάρτιν Σκορσέζε (κορυφαίες ή σχεδόν κορυφαίες στιγμές στις έτσι κι αλλιώς λαμπρές καριέρες των σκηνοθετών τους). Σε αυτό το εκλεκτικό, τυχερό ρόστερ έρχεται να προστεθεί και ο Νόα Μπάουμπακ, που εδώ και 25 χρόνια κάνει απογραφή των αποτυχιών και των νευρώσεων Νεοϋορκέζων διανοούμενων με τρόπο πιο χιπ και μοντέρνο απ’ό,τι ο Γούντι Άλεν μια γενιά πριν. Ο Μπάουμπακ, λοιπόν, βούτηξε βαθιά στο προσωπικό παρελθόν του κι αναδύθηκε με την Ιστορία Γάμου, μια επώδυνη ακτινογραφία της κατεδάφισης της σχέσης ενός παντρεμένου ζευγαριού με τόσο μεγάλη συναισθηματική ακρίβεια που στο τέλος νιώθεις ότι εσύ ο ίδιος έχεις περάσει περισσότερα διαζύγια κι από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ.
ScarJo και Young Adam στις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας τους…
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος εμπνέεται από τις πιο ιδιωτικές στιγμές της ζωής του με oscar-friendly αποτελέσματα: το Δεσμοί Διαζυγίου του 2005 βασίστηκε στο διαζύγιο των γονιών του, και του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου. Η Ιστορία Γάμου ολοκληρώνει αυτό τον άτυπο κύκλο, αφού γεννήθηκε από το διαζύγιό του Μπάουμπακ από την ηθοποιό Τζένιφερ Τζέισον Λι (και είναι πολύ πιθανό να είναι η ταινία για την οποία θα στεφθεί νικητής στην ίδια κατηγορία τον ερχόμενο Φεβρουάριο.) Τα avatars τους εδώ είναι ο Άνταμ Ντράιβερ και η Σκάρλετ Τζοχάνσον, στους ρόλους του Τσάρλι και της Νικόλ αντίστοιχα, που μετά από 10 χρόνια έγγαμου βίου και κοινής καλλιτεχνικής πορείας στη θεατρική σκηνή της Νέας Υόρκης (εκείνος είναι ιδιοφυής αβάν γκαρντ θιασάρχης, εκείνη η πρωταγωνίστρια και μούσα του) αποφασίζουν να χωρίσουν. Έχουν έναν 8χρονο γιο, τον Χένρι (Άζι Ρόμπερτσον) κι όταν τους πρωτογνωρίζουμε, αφηγούνται ο ένας τα προτερήματα του άλλου ενώ ο Μπάουμπακ μάς ανοίγει την πόρτα σε προσωπικές, καθημερινές στιγμές της οικογένειας με εκείνη τη lived in λεπτομέρεια που δεν μπορεί να προέλθει από τη φαντασία. Παρόλο που έχουν συμφωνήσει να χωρίσουν φιλικά, η Νικόλ μετακομίζει με τον Χένρι στο πατρικό της στο Λος Άντζελες (η Τζούλι Χάγκερτι στο ρόλο της μητέρας της εκπέμπει γνήσια vibes Πασταφλώρας) για να πρωταγωνιστήσει σε μια τηλεοπτική σειρά και προσλαμβάνει την Νόρα, μια δικηγόρο-καρχαρία (απίθανη και πάλι η Λόρα Ντερν, μοιάζει σαν να μην έφυγε ποτέ από το σύμπαν του Big Little Lies) για κανένα συγκεκριμένο λόγο πέραν του ότι… έτσι καταλήγει να συμβαίνει τελικά όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία.
Ακολουθεί μια εξαντλητική ψυχολογική μάχη ανάμεσα στους δύο που επιτρέπει στον Ντράιβερ και την Τζοχάνσον να δώσουν τις καλύτερες ερμηνείες τους ως τώρα, με τον Μπάουμπακ να φροντίζει να μοιράσει ισότιμα αβαντάζ στους ηθοποιούς του: η ScarJo έχει μια φοβερή σκηνή στην οποία χωρίς καμία διακοπή, κανένα cut, περιγράφει στη Νόρα τη διαδρομή από τον έρωτά της για τον Τσάρλι μέχρι την ανάγκη της να ξεφύγει από την σκιά του/ ο Ντράιβερ συγκλονίζει τραγουδώντας το “Being Alive” του Στίβεν Σόντχαϊμ (ακολουθώντας τον κανόνα που μόλις επινοήσαμε ότι μια ταινία γίνεται αυτομάτως χίλιες φορές ανώτερη αν συμπεριλάβει σύνθεση του Σόντχαϊμ – κι αυτή έχει δύο!). Και οι δυο τους κλιμακώνουν την ένταση (και τα οσκαρικά κλιπ) με έναν εξουθενωτικό καβγά που τους αφήνει σωματικά ανήμπορους και ψυχικά στεγνούς.
Ό,τι αρχίζει ωραία…
…τελειώνει με δικηγόρο (αν είναι η Λόρα Ντερν, βέβαια, αλλάζει)
Σεναριακά μπορεί να θυμίζει τις Σκηνές Από Ένα Γάμο του Μπέργκμαν, αλλά για να συνεννοηθούμε, και σε επίπεδο έντασης, η ταινία συγγενεύει με το κλασικό επεισόδιο “Whitecaps” της σειράς The Sopranos (χωρίς τη σωματική βία γιατί ο Τσάρλι δεν είναι μαφιόζος, αλλά θεατρικός σκηνοθέτης), που έγραψε ιστορία για τις ερμηνείες και την ωμότητά του και χάρισε Έμμυ στον Τζέιμς Γκαντολφίνι και την Ίντι Φάλκο. Ο Μπάουμπακ σκηνοθετεί το πρώην ζευγάρι σαν να βρίσκεται μονίμως επί σκηνής και να ερμηνεύει την ίδια του τη ζωή, ενώ συγγραφικά δεν ήταν ποτέ πιο αστείος κι ακριβής.
Εκτός από ταινία χωρισμού, όμως, η Ιστορία Γάμου είναι κι άλλα πράγματα: ταινία διαζυγίου που στέκεται σε όλα τα παράλογα στάδια της διαδικασίας (νομικά, και κυρίως οικονομικά – υπάρχει λόγος που μόνο οι σταρ χωρίζουν πανεύκολα: το σηκώνει η τσέπη τους), ταινία που συμμετέχει με προκλητική χαρά στο αιώνιο debate «Νέα Υόρκη ή Λος Άντζελες;» και πάνω από όλα μια γλυκόπικρη κωμωδία για τη ζωή που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με άλλα σχέδια.
