Περάστε, περάστεεεε, εδώ ο καλός ο Τζάκσον. Σας δίνουμε και δώρο ένα σπίτι άμα κατεβάσετε το άλμπουμ από εμάς. Οι άλλοι θα σας δώσουν μόνο ένα κινητό. Τέτοιο λαϊκό πανηγύρι σε promotion, πραγματικά είχα καιρό να δω. Αναπολώ τις ημέρες που ήμουν οκτώ χρονών και είχα μαζέψει το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι μου για να αγοράσω από το δισκάδικο της γειτονιάς σε βινύλιο το Thriller. Και την επόμενη εβδομάδα είχα δώσει πάλι το κομπόδεμά μου για να το πάρω και σε κασέτα να το ακούω στο walkman εκτός σπιτιού. Άσχετο: προχθές στο γραφείο λέγαμε ότι υπάρχουν νέοι που δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους πικάπ και δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί. Το ακούω και ανατριχιάζω. Άραγες το walkman το θυμάται κανείς;
Εντάξει, έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε, αρκετές κυκλοφορίες του Michael Jackson και συνεργασίες, εκατοντάδες μιμητές του, παράπλευρα πλήγματα της φήμης του και κατηγορίες για έλλειψη έμπνευσης και δημιουργικότητας, σκάνδαλα, κουτσομπολιά, ο πολυδιαφημισμένος (ναι το εννοώ ακριβώς όπως το γράφω) θάνατός του και το πρώτο μετά θάνατον άλμπουμ του Michael (2010), στο οποίο είχαμε τρομάξει να πιστέψουμε ότι η φωνή που ακούμε ανήκε στον ίδιο άνθρωπο που όταν κάποτε τραγουδούσε «Beat it» αυτομάτως το αριστερό μας χέρι τιναζόταν προς τ’ αριστερά και το δεξί μας πόδι λύγιζε κάνοντας μέσα-έξω στο ρυθμό. Ήταν τόσο κακό που, είμαι σίγουρη ότι, ακόμα και ο Justin Timberlake δεν το πρόβαρε ολόκληρο ούτε μία φορά στον καθρέφτη του μπάνιου του. Τι διαφορετικό λοιπόν μπορεί να έχει ένα δεύτερο, μετά θάνατον άλμπουμ, το οποίο έτσι κι αλλιώς εξ’ αρχής, μένει στο μυαλό του κόσμου σαν το άλμπουμ με τα τραγούδια που ο ίδιος ο καλλιτέχνης είχε απορρίψει εν ζωή;
Κατ’ αρχάς τείνει να γίνει το πιο εμπορικό προϊόν της χρονιάς, από πλευράς συνεργασίας με διάφορες μεγάλες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, με διαγωνισμούς στο youtube και διάφορα τέτοια που μου προκαλούν αηδία στη σκέψη του πόσοι ακόμα και πόσο ακόμα θα πλουτίσουν στην πλάτη της μνήμης του. Αλλά ακόμη και αν αφήσω αυτό στην άκρη, για ποιο λόγο θα αγόραζα σήμερα το Xscape; Ας βάλουμε κάτω όλα τα δεδομένα. Η επιμέλεια ανήκει στον L.A. Reid, ο οποίος έψαξε να βρει τα καλύτερα τραγούδια που είχαν μείνει αχρησιμοποίητα και είχαν και ολοκληρωμένα φωνητικά από τον συχωρεμένο, για να συμπληρωθεί ένα ακόμα άλμπουμ. Τη διεύθυνση παραγωγής ανέλαβε ο Timbaland για να δώσει έναν φρέσκο, σύγχρονο αέρα στις παλιές ηχογραφήσεις, έχοντας μαζί του τους: Rodney Jerkins, Stargate, Jerome «Jroc» Harmon και John McClain. Το πρώτο single, «Love never felt so good», είχε ηχογραφηθεί αμέσως μετά την κυκλοφορία του Thriller το 1983 και όντως θυμίζει την χαρούμενη, uplifting μουσική φάση του Jackson, με τις λίγο disco, λίγο pop ενορχηστρώσεις, το πιάνο και τα γλυκούλικα φωνητικά του. Είναι ό,τι πρέπει για παλαμάκια και καυλαντίστικο κούνημα στα μπαρ, να το πω αυτό. Πάμε παρακάτω όμως. Θα μπορούσε άνετα να είναι το νέο άλμπουμ του Justin Timberlake (ο οποίος μάλιστα συμμετέχει σε μία δεύτερη εκδοχή του «Love never felt so good» που περιλαμβάνεται στην Deluxe έκδοση, προσπαθώντας μάλιστα να τραγουδήσει λίγο διαφορετικά απ’ ότι συνήθως, σε μία προσπάθεια να πείσει ότι «όχι ρε φίλε, δεν μιμούμαι τον Michael, απλώς μοιάζει λίγο το ηχόχρωμά μας». Εντάξει, ό,τι πεις).
http://www.youtube.com/watch?v=50TZdCrT_nc&list=UUulYu1HEIa7f70L2lYZWHOw&feature=share&index=1
Τα τραγούδια είναι οκτώ στο σύνολο αλλά σε δύο εκδοχές το καθένα. Πρώτα με τις νέες ενορχηστρώσεις και παραγωγές και μετά με τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις που είναι πιο λιτές, πιο piano based, με λιγότερα φωνητικά και θυμίζουν λίγο πρόβα θεατρικής παραγωγής. Δεν το λέω ως κακό αυτό. Για την ακρίβεια, σε πολλά τραγούδια, η πρωτότυπη, λιτή παραγωγή, ακούγεται πολύ πιο ευχάριστη και παλιομοδίτικα ελκυστική. Στο σύνολό του το άλμπουμ είναι σαφώς πιο ευχάριστο από το Michael, πιο mellow, πιο «καθαρό» και πιστό στα πρώτα βήματα του Jackson. To «A place with no name» στα κουπλέ μου θυμίζει το «Α horse with no name» των America (χωρίς πλάκα) γι’ αυτό προτιμώ την ορίτζιναλ εκδοχή του που είναι πιο αγνή. Δεν θα κάνω track-by-track review αλλά θα πω ότι γενικά -και συγγνώμη κιόλας κύριε Timbaland που κάνατε τόσο κόπο-, οι ορίτζιναλ εκδοχές είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσες για όσους δεν ανακάλυψαν τον Michael Jackson μετά τον θάνατό του. Εκείνοι που μάζευαν το χαρτζιλίκι τους όπως κι εγώ, πίσω στα 80s, θα βρουν στιγμές που θα τους θυμίσουν γιατί αγάπησαν τον «Βασιλιά» on the first place. Η γενιά του mp3 σίγουρα θα προτιμήσει τις πιο μπιτάτες και βαριές ενορχηστρώσεις, στις νέες εκδοχές. Από αυτή την άποψη και μόνο, το Xscape έχει πετύχει κάτι. Να δώσει κατιτίς και στους νοσταλγούς αλλά και στους λάτρεις της ταχυφαγίας. Και κάτι ακόμα πολύ βασικό. Δεν ξεχνώ: «Heeeee heeeeee heeeeeee woooooooooohoooooo heeee heeee», ε; Αυτά.
