Όσο αστείο και να ακουστεί, πάντα θεωρούσα τα placebo φάρμακα μια μεγάλη μπούρδα. Δεν τα χρειάστηκα ποτέ, ευτυχώς ανέκαθεν είχα και ελπίζω να έχω για πάντα την εσωτερική δύναμη της πειθούς. Αυτή που όταν την ανακαλέσεις απο μέσα σου για το μέσα σου, γίνεσαι μονομιάς καλά.
Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις ανθρώπων που τα placebo (εικονικά φάρμακα) μια χαρά κάνουν την δουλειά τους, όπως σε εκείνη τη θεία μου από το Ρίο (το Αντίριο) που όλο κάτι είχε και έπαιρνε φάρμακα. ‘Ετσι μπούκωνε καθημερινά δυο απο δάυτα και μέσα σε δευτερόλεπτα όλα της πέρνουσαν.
Επειδή όμως αυτή εδω η στήλη ασχολείται με μουσική κατα την διάρκεια γευμάτων σε γάμους και όχι με φάρμακα απλά να αναφέρω προκαταβολικά πως οι Placebo στους οποίους αναφέρομαι δεν είναι, όπως μάλλον θα νομίζετε, η σούπερ πετυχημένη και αρκετά αξιόλογη 90s alternative rock μπάντα απο το Λονδίνο, αλλά το μυθικό σχήμα του Βέλγου μουσικού Marc Moulin στις αρχές του 1970, πριν ακόμα σχηματίσει τους Telex ή παίξει solo για αρκετά χρόνια μέχρι το 2000. Στην πραγματικότητα η επιτομή της hard και steady jazz rock με πολύ από το μεθυστικό άρωμα των 70s.
Σταθερά τύμπανα, monster bass lines και κοφτερά πνευστά. Όλα στη σειρά, παραταγμένα και καθαρά γραμμένα. Που νά ‘ξερε ο Moulin πως η μουσική του θα ακουγόταν μέχρι και σήμερα τόσο φρέσκια και ότι θα επηρέαζε τόνους μουσικών ηλεκτρονικού και hip hop ήχου. Κι όμως είναι γεγονός. Τρεις δίσκοι απο 71 ως το 74, όλοι τους μια τρέλα χωρίς σταματημό.
Κάθε track παραπλανεί και μπερδέυει το αυτί. Madlib, Common, Jdilla, Gangstarr και αρκετοί άλλοι στην λίστα που έχουν δανειστεί samples από τις κυκλοφορίες των Placebo και αυτό καθόλου άδικα. Απο το πρώτο κιόλας play, αυτό το εικονικό φάρμακο σου μαλακώνει την ψυχή.
