Αν έχω καταλάβει καλά, σε αυτό εδω το κινηματογραφικό ανθολόγιο γράφουμε για ταινίες που αγαπάμε με έναν διαφορετικό τρόπο από εκείνον της κλασικής σινεφίλ αξιολόγησης. Με έναν «καλοκαιρινό» τρόπο. Με κριτήριο το απόλυτο, κι ανέμελο, feelgood που μας εξασφαλίζουν. Λοιπόν, λίγες ταινίες μπορούν να μου το προκαλέσουν όσο το Point Break, αυτό το surf flick του 1991 που απέκτησε καλτ στάτους για τους λόγους που θα διαβάσετε στη συνέχεια, γυρισμένο από την Kathryn Bigelow πριν μπλέξει με τα «σοβαρά» πολεμικά και τη λέξη Όσκαρ.
Η ταινία τα έχει όλα, είναι κάπως σαν την αγαπημένη σας πίτσα με διπλή δόση μοτσαρέλα – πεπερόνι. Έχει το στυλάτο background που ορίζει η κοινότητα των σερφάδων στη δυτική ακτή με τον dude-ισμό να τερματίζει και τις σκηνές στα κύματα να κόβουν την ανάσα. Έχει περιπέτεια, ληστείες σε τράπεζες με τους κλέφτες να φορανε μάσκες πρώην προέδρων των ΗΠΑ κι απίστευτα υπερβολικές καταδιώξεις μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από τη γη αλλά κι επιγείως. Έχει δύο… πολύ κακούς ηθοποιούς για πρωταγωνιστές, ο μακαρίτης Patrick Swayze και ο Keanu Reeves συνθέτουν το αρχετυπικό αρσενικό δίδυμο που μοιραία θα συγκρουστεί ακριβώς γιατί είναι φτιαγμένο από το ίδιο καλούπι (πόσω μάλλον όταν υπάρχει και η συνθήκη «κλέφτης κι αστυνόμος»). Έχει το κορίτσι, που φυσικά μπαίνει ανάμεσά τους, είναι η Lori Petty – ένα όμορφο αντράκι μέσα στην πλοκή, κάπως σαν την όμορφη εκδοχή της Tracy Thorn. Έχει δύο μεγάλους ανώμαλους στο καστ, τον Gary Busey σε βασικό ρόλο (του βετεράνου αστυνόμου που μάλιστα λέγεται Angelo Pappas) και τον Tom Sizemore σε πολύ μικρότερο (χωρίς καν να υπάρχει το όνομά του στους τίτλους). Έχει τον Antony Kiedis τον Red Hot Chili Peppers σε μικρό ρολάκι μέλους συμμορίας dealers. Έχει όλες αυτές τις έστω επιδερμικές αναφορές σε νεανικές υποκουλτούρες (σέρφερς, χαρντκοράδες, potheads κτλ.) που προσωπικά πάντα μου δίνουν έξτρα ενδιαφέρον. Κι έχει μια τελευταία ηρωική σκηνή όπου το απόλυτο ανδρικό μελό στάζει γραφικότητα στην οθόνη. Δηλαδή τελειώνει όπως ακριβώς πρέπει. Στον ωκεανό.
Δε θα το έβαζα ποτέ σε μια «σοβαρή» λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες βασει ποιοτικού κριτηρίου. Όμως δεν υπάρχει καμία άλλη ταινία τόσο «ιδανική για θερινό», ειδικά αν αυτό σημαίνει το μπαλκόνι μου, μερικές μπύρες κι εκείνη την πίτσα που λέγαμε λίγο παραπάνω. Δέχομαι προσκλησεις και για ομαδικές παρακολουθήσεις. Και είμαι ανοιχτός, μαζί με νέους και παλιούς πιστούς της εκκλησίας του Point Break να θεσπίσουμε και συγκεκριμένη ημερομηνία εορτασμού κάθε καλοκαίρι.
