Στους Iceage δεν πολυάρεσε το μισοάδειο ΑΝ.
H Δανία φημίζεται για πολλά πράγματα. Την μπύρα, το πετρέλαιο και τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Σίγουρα πάντως, όχι για τη noise rock/punk σκηνή της. Και εδώ είναι που έρχονται τα γεγονότα να μας διαψεύσουν. Βάλε λίγο το punk κύμα που δημιουργείται στη Κοπεγχάγη, λίγο η συνεργασία με τη Matador, λίγο τα εκρηκτικά live τους, και οι Iceage κόντεψαν να γίνουν το next big thing.
Με αυτή τη σκέψη και έχοντας στο μυαλό μου το υπέροχο τελευταίο άλμπουμ τους You’re nothing έφτασα στο AΝ club γύρω στις 10 και μισή, για να διαπιστώσω το πόσο άνετα ήταν από άποψη κόσμου-είχε δημιουργηθεί περίεργη συγκυρία, που δεν ευνοούσε τη μέρα για συναυλία. Παρόλα αυτά το μικρό και επί το πλείστον ανδροκρατούμενο κοινό, έδειχνε ανυπόμονο για αυτό που θα ακολουθούσε.
Πάνω στη σκηνή, οι Iceage είναι όπως τους φαντάζεται όποιος έχει ακούσει τα τραγούδια τους. Ξέσπασμα, νεύρο, πάθος, δύναμη. Χωρίς φανφάρες και άσκοπα περιτυλίγματα, δημιούργησαν ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και ιδιαίτερη ένταση με τα κομμάτια τους (σε σημείο να απορείς πως είναι δυνατόν αυτά τα πιτσιρίκια να παίζουν με αυτό το τρόπο). Ήταν ανεπιτήδευτοι, αυθεντικοί, μανιασμένοι (με τη καλή έννοια) και πιστοί στον “αχαρακτήριστο” -όπως λένε οι ίδιοι- ήχο τους.
Ενέργεια και θόρυβος σε μεγάλες δόσεις, με στοιχεία θεατρινισμού από τη μεριά του frontman, ο οποίος κινόταν σαν ένας μικρός υπερφίαλος Δάνδης επάνω στη σκηνή, και ακροβατούσε ανάμεσα στα άγρια φωνητικά, τις γκαζωμένες μελωδίες- και το απαραίτητο head banging φυσικά. Ανέβηκαν και κατέβηκαν ήσυχα , αποφεύγοντας τα κλισέ και δίνοντας απλά στο ενδιάμεσο ένα εξαιρετικό live, επιβεβαιώνοντας τις φήμες που λέγονται για αυτούς.
Έπαιξαν κομμάτια και από τα δύο άλμπουμ αλλά και αρκετά καινούργια, δίνοντας έτσι ένα ικανοποιητικό set list. Δυστυχώς όμως από την άλλη πλευρά, δεν υπήρχε η δέουσα ανταπόκριση. Εξαιρώντας κάποια παιδιά στα κάγκελα και ένα μικρό moshpit που έγινε, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, ήταν ψυχρό και μουδιασμένο, δημιουργώντας μια αμήχανη ατμόσφαιρα, η οποία επικράτησε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες της μπάντας για το αντίθετο.
Σκοτεινοί, θορυβώδεις και ατμοσφαιρικοί, οι Iceage έδωσαν έναν live, το οποίο άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση-αλλά ίσως αυτός να είναι και ο τρόπος να περιγράψεις τη μουσική τους. Επιβεβαίωσαν τις υψηλές προσδοκίες που είχαμε από αυτούς και έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό, χαρίζοντας μια μοναδική βραδιά σε όσους βρέθηκαν στο An club εχθές το βράδυ- παρόλο που δεν εκτιμήθηκε αρκετά (μετά μη κλαιγόμαστε που έρχονται 15 φορές το χρόνο οι Scorpions και γεμίζουν τον Λυκαβηττό).
Οι Ruined Families σε hardcore κρεσέντο.
Οι Ruined Families, που επιλέχθηκαν ως support act, (αν και δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα) ήταν πολύ δυναμικοί, με πολύ προσωπικό hardcore ύφος, που το υπηρετούν καλά και ταίριαξαν με τους headliners. Οπότε αν είστε φαν του συγκεκριμένου ήχου, μην τους χάσετε σε κάποιο επερχόμενο live τους. Ήδη κάποιοι μιλάνε για μία από τις καλύτερες μπάντες εν Ελλάδι.
