Ο Μίτσαμ πάει να πιάσει τα σπασμένα γυαλιά για να τα πετάξει στον κάδο και κόβεται στο χέρι. Η Κλερ τον περιθάλπει, δεν τον αφήνει να φύγει όταν τελειώνει η βάρδιά του και μαζί βάζουν να πιουν μπέρμπον ουίσκι, από το ακριβό. Η ώρα περνάει, ο Φράνσις επιστρέφει στο σπίτι-οχυρό και βλέπει τον σωματοφύλακα και τη γυναίκα του να γελούν, αφού το ένα ποτηράκι έγιναν δύο, τρία, τέσσερα. Λένε κάτι χαζά, αλλά το χέρι του Μίτσαμ πονά ακόμα, έχει γεμίσει αίματα ο επίδεσμος και χρειάζεται αλλαγή. Η Κλερ πάει να τον αλλάξει, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη, όλοι κοιτιούνται στα μάτια. Αυτή του φιλά το χέρι, αυτός ανταποδίδει στον λαιμό, ο αντιπρόεδρος φιλιέται (για πρώτη φορά σε δύο σεζόν) έντονα με τη γυναίκα του, τα δευτερόλεπτα περνούν πιο αργά κι από τελευταία επίθεση στο μπάσκετ με χιτσκοκικό, γκρανκινιολικό, θριλερικό φινάλε, η παύση του ενός δευτερολέπτου μοιάζει με καταραμένο δεκάλεπτο και ξάφνου, γίνεται το αναπάντεχο. Ο Μίτσαμ αρχίζει να φιλά παθιάρικα στο στόμα τον Άντεργουντ, το πλάνο κλείνει κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι δυνατά «τι στο διάβολο συνέβη». Κάπως έτσι κλείνει το 11ο επεισόδιο, το πιο δυνατό του δεύτερου κύκλου που εντέλει μπορεί να μην ήταν τόσο γρήγορος όσο ο πρώτος, ωστόσο είδαμε και μάθαμε πολλά σαν αυτά που ακολουθούν. Αυτό είναι το Threecham.
– Ξεκίνησε όπως τελείωσε η προηγούμενη: με φόνο. Από τα χέρια του αντιπροέδρου αφού πρώτα έσβησε τα αποδεικτικά στοιχεία. Αντίο Κέιτ Μάρα.
– Ο ρόλος της Ζόι Μπαρνς ήταν όντως αχρείαστος στη δεύτερη σεζόν και από τη δολοφονία της στο 36ο λεπτό του πρώτου επεισοδίου και ύστερα, δεν έλειψε καθόλου από τη σειρά.
– Ο Φρανκ είναι παλιάνθρωπος, η σειρά πιο σκοτεινή και βλέπουμε ολόκληρο το σχέδιο που θα τον κάνει πρόεδρο στο τέλος του δεύτερου κύκλου.
– Μπορεί να ελέγξει τους πάντες. Στην αρχή τσακώνεται με τον δισεκατομμυριούχο Ρέιμοντ Τασκ για το ποιος θα έχει την εύνοια του προέδρου, στο τέλος όμως αυτός είναι που θα τελειώσει τον πρόεδρο (μετά από μελετημένο σχέδιο του Άντεργουντ). Στην καρέκλα, φανταζόμαστε ποιος κάθεται.
– Ο Φρανκ δεν κάνει ποτέ σεξ με τη γυναίκα του αφού δεν είναι ζευγάρι, αλλά εταιρία. Χαρακτηριστικό το σημείο που βρίσκονται στο κρεβάτι και τη ρωτάει αν της λείπει ο φωτογράφος.
– Μιλά συνέχεια στην κάμερα, έτσι μας κάνει να τον συμπαθήσουμε και μας φέρνει πιο κοντά… στο τέρας. «Νομίζετε ότι σας ξέχασα;» αναρωτιέται στο τέλος του πρώτου επεισοδίου.
– «Οι γάτες στην αρχή είναι συμπαθητικές. Μετά βγάζουν νύχια», μας προειδοποιεί ο σεβαστός Αντιπρόεδρος. Κάτι ξέρει παραπάνω.
– Τα καλύτερα παϊδάκια στο DC τα φτιάχνει ο Φρέντι. Ένας καταπληκτικός χαρακτήρας που είδαμε για λίγο στην πρώτη σεζόν και περισσότερο στη δεύτερη. Είναι ο πιο χαμηλός της «τροφικής αλυσίδας» και αυτός με την μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Η ιστορία του είναι συγκλονιστική και με έκανε να καταλάβω πάνω-κάτω πώς θα είναι το Wire, το οποίο δεν έχω δει ακόμη.
– Το ζευγάρι των Άντεργουντ ενωμένο, μπορεί να διαλύσει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα του. Φωτεινό -ή σκοτεινό, όπως το πάρει κανείς- παράδειγμα, ο φωτογράφος, ο τύπος που βίασε την Κλερ όταν εκείνη πήγαινε στο κολέγιο.
– Κάθε επεισόδιο έκλεινε με cliffhanger, κάνοντάς σε να θες να βάλεις αμέσως το επόμενο για να δεις τι γίνεται. Καταπληκτική δομή, μελετημένο στην ακρίβεια, σενάριο, συνολικά επρόκειτο για έναν πιο δυνατό, συγκριτικά με τον πρώτο, κύκλο.
– Ο πρόεδρος της Αμερικής είναι πιο μαλακός κι από σαπούνι και παραφαίνεται αφελής ο χαρακτήρας του.
– Ένα προσωπικό γράμμα με διάφορους κρυμμένους συναισθηματικούς εκβιασμούς, είναι ικανό να επιφέρει την παραίτηση ενός προέδρου.
– Ένας σάκος του μποξ χρειάζεται παντού και πάντα.
– Ο πρόεδρος δεν είναι τόσο έξυπνος όσο το επιτελείο του και έχει πολλά τρωτά σημεία. Αν τα βρεις, τον τελειώνεις στη δεύτερη ευκαιρία.
– Ο Φενγκ είναι βιτσιόζος.
– Η Κλερ είναι ο άντρας της σε γυναίκα. Χειραγωγεί την «πρώτη κυρία» γιατί μπορεί και θέλει να πετύχει το σκοπό της, ξέρει τι θα πει damage control και πως να το πετύχεις, αδιαφορεί για τα πιόνια της αλλά τα έχει πάντα έτοιμα για να της προσφέρουν αυτό που εκείνη χρειάζεται.
– Οι σχέσεις με την Κίνα, όσο εύκολα χαλάνε άλλο τόσο εύκολα φτιάχνουν με το πρώτο τηλεφώνημα του νέου προέδρου.
– Δεν υπάρχει άνθρωπος γύρω από το οβάλ γραφείο που να μην εξαγοράζεται.
– Ο Νταγκ έχει μεγάλο πρόβλημα και δεν ξέρουμε αν θα τον δούμε στην τρίτη σεζόν αφού το χτύπημα στο κεφάλι από την πέτρα της Ρέιτσελ μπορεί να ήταν το τελευταίο χτύπημα, το τελειωτικό χτύπημα, το οριστικό χτύπημα. Η σκηνή που την έχει πάρει από το σπίτι και κανείς δεν ξέρει που την πάει μέσα στη νύχτα, μου θύμισε τον θάνατο της Αντριάνα στο Sopranos από τα χέρια του Σίβλιο Ντάντε.
– Οι δεύτεροι ρόλοι είναι καλοί αλλά όχι τόσο όσο της πρώτης σεζόν. Καλή η Ρέιτσελ, ωραία φάτσα ο χάκερ, ασταθής ο Νταγκ αλλά, Πίτερ Ρούσο… έλειψες.
– Ο Κινέζος δισεκατομμυριούχος Φενγκ είναι τελικά ένα γατάκι που τιθασεύεται πολύ εύκολα και ο Φρανκ τον έχει για πρωινό.
– Δεν μάθαμε ποτέ ποιος είναι ο ρόλος της Λίζας, της φίλης και συντρόφου της Ρέιτσελ.
– Ο Λούκας Γκούντγουιν -φίλος της Ζόι Μπαρνς- είναι στην φυλακή με κατηγορίες “κυβερνοτρομοκράτη”. Οι αλήθειες που γνώριζε δεν επηρέασαν στο παραμικρό τον Πρόεδρο.
H Kλερ είναι αδίστακτη και δεν θέλεις να μπλέκεις μαζί της.
– Ο Ρέμι, αν και ισχυρός λομπίστας, είναι αισθηματίας, αφού αφήνει όλα αυτά που νιώθει για την Τζάκι Σαρπ (αυτή που πήρε τη θέση που άφησε ο Φρανκ για να γίνει αντιπρόεδρος) να τον κυριεύσουν και χάνει την κρίση του.
– Τον πρόεδρο πολλοί εμίσησαν, την προεδρία ουδείς.
– Ο Νταγκ είναι ένας άνθρωπος με μανίες και την τρίτη ευκαιρία που του έδωσε ο Φρανκ την πέταξε στα σκουπίδια. Μυστήριο αν θα τον ξαναδούμε στην τρίτη σεζόν. Καλό θα ήταν να πιει ένα ποτήρι ουίσκι να χαλαρώσει τη φάση του.
– Η Ουάσιγνκτον φαίνεται διεφθαρμένη και άτιμη, μοιάζει με μέρος που όλα γίνονται κάτω από το τραπέζι και όλοι έχουν την τιμή τους.
– Τα τηλέφωνα, τα μηνύματα και οι ταμπλέτες, παρακολουθούνται από έναν τύπο με γάτα που ακούει drum and bass και συνεργάζεται με τους Feds. Ο ρόλος του, εικάζω, θα είναι σημαντικός για το πρώτο, άντε το δεύτερο, επεισόδιο της τρίτης σεζόν.
– Η σειρά είναι πιο «πραγματική» αφού στον δεύτερο κύκλο πραγματικοί δημοσιογράφοι παίζουν τους εαυτούς τους, προσδίδοντας κύρος και μια κάποια πραγματικότητα στο τηλεοπτικό σύμπαν του HoC. Πόσο ωραία, ας πούμε, ήταν τα cameos στο Entourage; Πόσο πιο αληθινό έκαναν τον κόσμο της σειράς;
– Ο εχθρός του Φρανκ δεν έχει πρόσωπο αφού πρόκειται για έναν ολόκληρο μηχανισμό του κράτους που δεν τον πάει για τις μεθόδους του και θέλει να τον διαλύσει. Βέβαια αυτός γεννήθηκε σε ένα τέτοιο περιβάλλον και ξέρει να τρέχει καλύτερα από τον καθένα σε έναν τέτοιο δρόμο.
– Τα «βέλη» του Τύπου εύκολα τα αποφεύγεις αν γνωρίζεις πώς θα μανουβράρεις την επόμενή τους κατεύθυνση.
– Η δεύτερη σεζόν θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Η επιτυχία των Άντεργουντ» ή «Πώς να γίνεις πρόεδρος σε έξι μήνες».
