Diana Krall – Wallflower
Από τα ’60s με αγάπη.
Η Diana Krall είναι μια ολοκληρωμένη μουσική περσόνα. Παίζει πιάνο με ένα προσωπικό, μελωδικό στυλ, τραγουδάει με το γνωστό ψιθυριστό, ερωτικό, λίγο μελαγχολικό τρόπο, γράφει τραγούδια σαν να θέλει να τα τραγουδάει στο σαλόνι του σπιτιού της με τον Elvis Costello και τους φίλους τους. Και παρόλο που είναι μια όμορφη γυναίκα δεν διακατέχεται από το σύνδρομο της εξωστρέφειας, της προβολής ή της επίδειξης. Είναι απλά μια δημιουργική μουσικός της τζαζ. Ενίοτε και της ποπ, όπως επιλέγει εδώ, στο ολοκαίνουργιο και τόσο παλιό ταυτόχρονα Wallflower που κυκλοφόρησε αρχές Φλεβάρη, μετά την πεντάμηνη περιπέτειά της με την πνευμονία που την ανάγκασε να ακυρώσει την φθινοπωρινή περιοδεία της στις ΗΠΑ.
Είναι σαν να κοιτάζει πίσω στο εφηβικό παρελθόν της. Να ξεδιαλέγει τραγούδια που αγαπούσε όταν ζούσε ακόμα στον Καναδά για να τα ξαναφέρει στον αφρό των ημερών σήμερα. Συναισθηματικό πισωγύρισμα ή σημερινό (μικρο)αδιέξοδο για μια ντίβα της τζαζ; Κανείς εκτός από την ίδια δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.
Γεγονός είναι πάντως ότι με τις τραγουδίστριες κυρίως της τζαζ υπάρχει στην εποχή μας πρόβλημα ρεπερτορίου από ένα σημείο της διαδρομής τους και μετά. Είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να γράφονται πια καινούργια, ωραία τραγούδια όπως στις μεγάλες και ηρωικές δεκαετίες του παρελθόντος. Στις θρυλικές δεκαετίες από το ΄30 μέχρι σχεδόν τα τέλη του ΄60 όταν μεγάλοι συνθέτες έγραφαν τη μια επιτυχία μετά την άλλη χωρίς να αισθάνονται την πίεση του πεπερασμένου. Σήμερα οι συνθήκες έχουν αλλάξει «ενάντια στην καλή μουσική και τα ωραία τραγούδια» κι αυτό το καταλαβαίνει ο κάθε επαρκής ακροατής και ο κάθε τζαζόφιλος.
Αυτός είναι ίσως κι ένας καλός λόγος που οι ντίβες του σήμερα καταφεύγουν συχνά στο χρυσό παρελθόν ξανατραγουδώντας τα γνωστά στάνταρτς της τζαζ ή ποπ επιτυχίες που άφησαν εποχή, όπως κάνει η Krall στο Wallflower. «Τα περισσότερα από τα τραγούδια είναι από τα αγαπημένα της εφηβείας μου κι από τους δίσκους που είχα» λέει στον Paul Lester του Guardian για να ξεκαθαρίσει αμέσως ότι ήθελε να κάνει «ένα δίσκο ποπ και όχι τζαζ».
Η Κrall έχει γεμίσει, αν θυμάμαι καλά, δυο φορές το Ηρώδειο και έχει εκατομμύρια θαυμαστές στον κόσμο. Έχει στη συλλογή της πέντε βραβεία Grammy, εννέα χρυσούς, τρεις πλατινένιους και επτά πολυπλατινένιους δίσκους και έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα δίσκων της. Τι την κάνει τόσο δημοφιλή ενώ δεν είναι ούτε η κλασική φωνάρα του χρυσού παρελθόντος ούτε αναλώνεται στα τερτίπια της σημερινής showbiz; Μα η ουσία της μουσικής που υπηρετεί με πάθος ασίγαστο και αφοσίωση από τις πρώτες εμφανίσεις της στα μπαρ το 2003 όταν έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε σαν πρωτοεμφανιζόμενη μέχρι σήμερα που την ξέρουν και οι πέτρες! Αλλά και η λιτή και σεμνή εικόνα που εκπέμπει και την κάνει απολύτως… ερωτεύσιμη.
Το Wallflower έχει 11 πασίγνωστα τραγούδια από τα θρυλικά ΄60ς και τους ήρωές της Krall, τον Bob Dylan, τον Elton John, τους Mamas and the Papas ή τους Eagles και ένα όμορφο καινούργιο του Paul McCartney, το «If i take you home, tonight». Έχει επίσης δυο ντουέτα , με τον Michael Buble τραγουδάει το «Alone again» και με τον Bryan Adams το «Feels like home» και έχει παραγωγό τον κάτοχο 16 Grammy, David Foster. Όλα καλά λοιπόν. Όλα τυλιγμένα με περγαμηνές. Αγαπημένα τραγούδια από μια αγαπημένη φωνή στο γνωστό προσωπικό της ύφος και με το αδιαμφισβήτητο μουσικό της ήθος. Μπορούμε βέβαια να ζήσουμε και χωρίς το Wallflower αλλά αφού μας κάνει τη ζωή πιο όμορφη γιατί να το στερηθούμε;
Lee Konitz – Standards Live At The Village Vanguard
Η αληθινή τζαζ στους αιώνες των αιώνων.
Τι μας έχει απομείνει από τους παγκόσμιους θρύλους της τζαζ σκηνής ; Κατά σύμπτωση τρεις μεγάλοι, τεράστιας ιστορίας και αμύθητης αξίας, πνευστοί: οι Sonny Rollins, Charles LLoyd και Lee Konitz. Για καλή μας τύχη μάλιστα τους έχουμε δει πρόσφατα και τους τρεις στις διάφορες μεγάλες και μικρές σκηνές μας, στο Ηρώδειο τον LLoyd , στο Παλλάς τον Rollins και φυσικά στο Half Note πριν από λίγο καιρό, τον Lee Konitz.
Ο τελευταίος εξακολουθεί να είναι και πολύ παραγωγικός δισκογραφικά, κυρίως με ηχογραφήσεις από τα πολλά live που συνεχίζει ακάθεκτος να δίνει, πλησιάζοντας τα…90 και γυρνώντας τον κόσμο σαν ακούραστος έφηβος. Ο Konitz μπορεί και τώρα ακόμα να παίζει και να αισθάνεται άνετα με τους – κάτι σαν σαραντάρηδες παικταράδες της σύγχρονης τζαζ που αποτελούν το κουαρτέτο του. Μιλάμε για τον Florian Weber στο πιάνο, τον Jeff Denson στο μπάσο και τον Ziv Ravitz στα ντραμς.
Ακριβώς με αυτήν τη σύνθεση μας έρχεται τώρα από την ιστορική enja ο καινούργιος του δίσκος από ζωντανή ηχογράφηση στο ιστορικό Village Vanguard με 6 σπουδαίες εκτελέσεις αντίστοιχα σπουδαίων standards κομματιών της cool jazz και της bop αμερικάνικης σκηνής. Από το «The Song is you» και το «Sky Lark» μέχρι το «In your own sweet way» του David Brubeck και τα «Just Friends», «Stella by Starlight» και «I love you» του Cole Porter.
Είναι σαν να ζωντανεύει η θρυλική «on the road» παρέα των beatniks που καίγοντας μυαλά και αυτοκίνητα «στο δυναμό της Ιστορίας» όργωναν την Αμερική «από το Ντένβερ μέχρι το Φρίσκο» ακούγοντας τον Gerry Mulligan, τον Chet Baker και τον Lee Konitz, πίνοντας μπύρες, κάνοντας έρωτα και ουρλιάζοντας τους στίχους τους στον ουρανό. Το καταπληκτικό είναι ότι το σαξόφωνο του Konitz ακούγεται σαν «τότε» που πρωταγωνιστούσε στο ρεύμα της Cool και που εξακολουθεί να βγάζει και σήμερα χωρίς να ακούγεται παλιομοδίτης και παρωχημένος. Και ο λόγος της αέναης φρεσκάδας του ήχου Konitz, πέρα από την ιστορική του φόρτιση και την καταπληκτική δεξιοτεχνία του κουαρτέτου του συνολικά, είναι ότι «αυτός είναι ο ήχος της αληθινής τζαζ στους αιώνες των αιώνων». Τόσο καλά , τόσο απλά.
