Αρκούσαν οι φωτογραφίες της Χελίν Μπολέκ και του Ιμπραχίλ Γκοκτσεκ, των δυο νεκρών σε απεργία πείνας μελών του Grup Yorum, γύρω από τη σκηνή που στήθηκε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο για να γεμίσει ο χώρος συγκίνηση. Την ίδια μέρα το πρωί στην ειδική αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, αστυνομικοί επιτέθηκαν στους 11 πολιτικούς πρόσφυγες από την Τουρκία και το Κουρδιστάν με αποτέλεσμα ένας εξ αυτών να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, επειδή απλά συνομιλούσαν με τους δικηγόρους τους την ώρα του διαλλείματος. Για το πρωτοφανές και ανεκδιήγητο περιστατικό η έδρα του δικαστηρίου αρνήθηκε να πάρει θέση. Κάπως έτσι, μέσα σε μια ημέρα, συνοψίζεται εύγλωττα η αντίθεση δύο κόσμων. Από τη μια η αυθαιρεσία και η αγριότητα που ξεσπά πάνω σε σώματα κι από την άλλη η διεθνιστική αλληλεγγύη που μπορεί να βρει διάφορους δρόμους να κυλήσει και σίγουρα το τραγούδι είναι ένας από τους ομορφότερους.
Μετρώντας πάνω από 35 χρόνια πορείας, 23 δίσκους, συναυλίες με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους από κάτω να επευφημούν και εκατομμύρια views στο You Tube, οι Grup Yorum είναι συνυφασμένοι με την πολιτικοποιημένη και την χειραφετητική τέχνη που δεν κοιτάει από απόσταση την κοινωνία αλλά θεωρεί τον εαυτό της αναπόσπαστο κομμάτι της και εμπνέεται από τα βάσανα της και τους πόθους της. Ποτέ τέτοιου είδους τέχνη δεν είναι ανώδυνη και αποδεκτή από τις εξουσίες, μα κάποιες φορές το κόστος της είναι εξαιρετικά βαρύ γιατί ισοδυναμεί με την υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας, αξίες που στο αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν (και όχι μόνο) κυνηγιούνται και ποδοπατούνται ανελέητα.
Το μουσικό συγκρότημα έχει υποστεί σκληρές διώξεις, μέλη του έχουν φυλακιστεί και βασανιστεί, συναυλίες του έχουν απαγορευτεί, έχει ενταχθεί στη λίστα «υποστηρικτών της τρομοκρατίας», με αποκορύφωμα την περσινή χρονιά των απωλειών. Η Χελίν Μπολέκ ήταν το πρώτο μέλος του ακτιβιστικού συγκροτήματος που πέθανε μαρτυρικά έπειτα από απεργία πείνας 288 ημερών στις 3 Απριλίου του 2020, αγωνιζόμενη κατά των διώξεων και της ανελευθερίας. Η αστυνομία την καταδίωξε ακόμα και νεκρή, χτυπώντας την κηδεία της με δακρυγόνα και αντλίες νερού. Ακολούθησε το Μάιο ο Ιμπραχίλ Γκοκτσέκ. Ο μπασίστας του συγκροτήματος έκανε απεργία πείνας 323 ημερών, με τα ίδια αιτήματα που είχε η Χελίν Μπολέκ, την οποία έληξε στις 5 Μαΐου, αφού το τουρκικό κράτος έδωσε άδεια στο γκρουπ για να παίξει στην Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο, το σώμα του είχε εξουθενωθεί και πέθανε δύο μέρες αργότερα στο νοσοκομείο.
Βρέθηκαν στην Ελλάδα για δύο DIY συναυλίες που οργανώθηκαν από αλληλέγγυα άτομα και συλλογικότητες την Πέμπτη στην Αθήνα και την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή, ο Umut Gültekin και η Sena Erkoç, δέχτηκαν να μιλήσουν στην Popaganda για τον αγώνα που δίνουν:
«Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας έχουμε δεχτεί επιθέσεις, είχαμε πολιτικούς κρατούμενους, τα πολιτιστικά μας κέντρα δέχονταν εφόδους, αντιμετωπίσαμε συλλήψεις, κρατήσεις, βασανιστήρια, απαγορεύσεις συναυλιών, εσχάτως μπήκαμε σε λίστα τρομοκρατών. Θα σας δώσουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα, πριν λίγες μέρες σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα στην Τουρκία έπαιξε ένα τραγούδι μας και απαγορεύτηκε η εκπομπή με πρόσχημα ότι διαδίδει φιλο-τρομοκρατικά μηνύματα. Το τραγούδι λέγεται Τζέμο και χιλιάδες άνθρωποι ξέρουν τους στίχους του, είναι σα να κατηγορούν όλους αυτούς τους ανθρώπους για τρομοκρατία. Δεν υπάρχει ελευθερία. Η απεργία πείνας για μας ήταν το τελευταίο μέσο που διαθέταμε. Δεν αρχίσαμε αμέσως την απεργία πείνας, δοκιμάσαμε πρώτα άλλους τρόπους αγώνα, στο τέλος δεν είχαμε άλλη λύση. Υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας και δείχνουμε την καταπίεση που δε μας αφήνει να τραγουδήσουμε. Αν δεν κάναμε απεργία πείνας, θα είχαμε πεθάνει πολιτικά. Είμαστε ακόμα εδώ όμως. Πολλοί από εμάς πήραν την απόφαση να μπουν στο γκρουπ μετά το θάνατο της Χελίν.
Η τέχνη έχει δύναμη, είναι το ίδιο ισχυρή με τα όπλα. Με τα τραγούδια μας δεν κάνουμε μόνο κριτική. Φτιάχνουμε μια ενότητα. Όταν ξεκινάμε να τραγουδάμε, εμείς και το κοινό μας μπαίνουμε στον ίδιο συναισθηματικό σύμπαν. Δεν έχει σημασία ποιος είναι δίπλα σου, μπορεί να μην τον γνωρίζεις και δεν έχει καμία σημασία γιατί δημιουργείται ένα ενιαίο πνεύμα. Κάθε άνθρωπος φοβάται. Εδώ που είμαστε σήμερα, αν μας επιτεθεί η αστυνομία θα φοβηθούμε. Η αντίσταση σπάει το φόβο. Όλον αυτό τον καιρό κάναμε συναυλίες σε τρεις ηπείρους και παντού βρήκαμε απίστευτη στήριξη, όπως και εδώ στην Ελλάδα. Για εμάς όλοι οι λαοί του κόσμου είναι αδέρφια. Θέλουν να μας διχάζουν για να μας ελέγχουν και να διαιωνίζουν ένα σύστημα εκμετάλλευσης και ανισότητας.
Γνωρίζουμε ότι η εξουσία περιορίζει την τέχνη. Κάνουμε πολιτική μουσική και ορίζοντας μας για την ελευθέρια της τέχνης είναι η ελευθερία του ανθρώπου και της κοινωνίας συνολικά. Δεν είμαστε από τους καλλιτέχνες που υπηρετούν κάποιον άλλον, υπηρετούμε μόνο τη σκέψη και το συναίσθημα μας. Το να είσαι στο γκρουπ σημαίνει ότι έχεις διαλέξει πλευρά και αυτό έχει το τίμημα του. Εμείς το πληρώνουμε. Θα κουβαλήσουμε τη σημαία της Χελίν και του Ιμπραχίλ μέχρι να νικήσουμε. Νιώθουμε τιμή γι’ αυτό που κάνουμε, γιατί έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας. Δεν είναι μόνο φόβος ο αγώνας. Είναι και ευτυχία. Πίστεψε με η ευτυχία που νιώθεις όταν σ’ αγκαλιάζει ο κόσμος είναι βάλσαμο και καύσιμο μαζί».
