![Γάζα: Νέοι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στο νοσοκομείο Καμάλ Αντουάν [ΒΙΝΤΕΟ]](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2024/12/14300181-640x480.jpg)
Γεννημένος μόλις το 1988, ο Benjamin Clementine κάνει με το At Least For Now ένα δυναμικό έως και πραγματικά ενδιαφέρον (ορισμένες του στιγμές τουλάχιστον) ξεκίνημα στη δισκογραφία. Με καταγωγή από τη Γκάνα, ο Clementine γεννήθηκε και μεγάλωσε σε προάστια του Λονδίνου. Στα 19 του έχοντας έναν καβγά με το φίλο του που οδήγησε σε χωρισμό και ψάχνοντας να μείνει κάπου αλλού, αποφάσισε να πάει στο Παρίσι, όπου και εγκαταστάθηκε. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού πέρασε αρκετά χρόνια σαν άστεγος, παίζοντας πιάνο σε μπαρ και ξενοδοχεία για να επιβιώσει.
Ένας ατζέντης ονόματι Aysam Rahmania έμελλε να τον ανακαλύψει, να τον συστήσει στον Mathieu Gazier που έγινε ο ατζέντης του για μια περίοδο και ο δρόμος άρχισε σιγά-σιγά να στρώνεται με… τραντάφυλλα. Ένα νέο επεισόδιο στη λαϊκή παραφιλολογία ξεδιπλώθηκε, πρώτα με ένα E.P. και την εμφάνιση στη συνέχεια του νεαρού τραγουδοποιού στο επιδραστικό τηλεοπτικό show Later with Jools Holland. Εκεί, σε μια εκπομπή που μεταξύ άλλων εμφανίζονταν ο Paul MacCarney και οι Arctic Monkeys, ο Clementine ερμήνευσε το ομότιτλο του EP, Cornerstone, που είχε κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη του ’13. Ο μικρός εντυπωσίασε πολλούς και το ένα διαδέχτηκε το άλλο μέχρι την κυκλοφορία στις 15 Ιανουαρίου του ’15 του πρώτο του ολοκληρωμένου άλμπουμ.
Με το At Least for Now μπαίνει σε ένα είδος που μας αρέσει να αποκαλούμε «intellectual pop», όπου τοποθετώ επίσης υπέροχους τραγουδοποιούς-performers σαν τον Αntony Hegarty και τον Rufus Wainwright. Γράφει στίχους βιωματικούς με ποιητική αίσθηση, παίζει πιάνο με έναν ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο που εκλύει μια decadence μελαγχολία και διαθέτει μια φωνή μεταξύ Antony και Nina Simone.
Eκείνο όμως που τον κάνει αξιοπρόσεκτο είναι ένα δραματικό -τεατράλε- στοιχείο που έχει στην ερμηνεία των τραγουδιών του, που κάποιες στιγμές τουλάχιστον σε παρασύρουν στον γλυκόπικρο, «μισοφωτισμένο» κόσμο του. Προσέξτε τα «Then I Heard A Bachelor’s Cry», «London», «Adios», «Quiver A Little», «The People and I», πέρα από τα ήδη γνωστά «Condolence» και «Cornerstone». Όπως βλέπετε ανέφερα τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου. Λέτε να είναι τυχαίο;
