Ένα απόγευμα του 1986, ένας περαστικός απο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα αντίκρυζε έκπληκτος ένα θορυβώδες μαυροφορεμένο τσούρμο, όπου ξεχώριζαν τα μοικάνικα λοφία, να ψάχνει στην θάλασσα για ένα πλοίο που θα κατέφθανε στην προκυμαία. Ήταν οι πανκς της πόλης που αδημονούσαν για την εμφάνιση των Clash, της μπάντας που τον προηγούμενο χρόνο είχε βάλει φωτιά στο Rock In Athens, στο Καλλιμάρμαρο.
Φυσικά οι Clash δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Οι αφίσες και τα εισιτήρια της συναυλίας αποτελούσαν επινόηση μιας μικρής ομάδας – κάποιοι απο αυτούς σχημάτισαν μετά την Λέσχη Φίλων του Βορειοδυτικού Περάσματος – που εμπνεόμενοι απο τα σκάνδαλα των Καταστασιακών, δυο δεκαετίες πριν, έστησαν με κέφι, το δικό τους παιχνίδι, ως μια σαρκαστική χειρονομία απέναντι στη φυλή των πανκς που ανυπομονούσε να στήσει την δική της White Riot, αλλά χρειαζόταν και το απαραίτητο επαναστατικό σάουντρακ.
Όταν ο Ίκαρος κυκλοφόρησε την πρώτη έκδοση του «Βορειοδυτικού Περάσματος», απο τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, εκτός απο κάποιους παλιούς αναρχικούς, κανείς δεν γνώριζε τα πάθη, τις συγκρούσεις, τα μεθύσια, τις περιπλανήσεις αυτής της χούφτας των συνωμοτών που κρυμμένοι στα καφενεία της Αριστερής Όχθης του Σηκουάνα, αναζητούσαν τον τρόπο που θα φέρουν την επανάσταση στην καθημερινή ζωή.
Υπήρχαν, φυσικά, σκόρπια βιβλία των Καταστασιακών από εκδότικούς οικους στα Εξάρχεια όπως η Διεθνής Βιβλιοθήκη και ο Ελεύθερος Τύπος ή το «Ξεπέρασμα της Τέχνης» από τις εκδόσεις Ύψιλον αλλά έλειπε ο συνεκτικός ιστός. Τι δηλάδη συνέδεε το παγερό ύφος του Ντεμπόρ στην «Κοινωνία του Θεάματος» με το νιτσεικό λυρισμό του Ραούλ Βανεγκέμ στην «Επανάσταση στην Καθημερινή Ζωή». Απο πού ξεκίνησαν αυτοί οι παθιασμένοι κήρυκες της ανατροπής που χρησιμοποιούσαν στα εμπρηστικά κειμενά τους, τόσο τον Σέξπιρ όσο και τον Μαρξ., τόσο τον Κλαούσεβιτς όσο και τον Ρεμπό, για να επιτεθούν σε όλες τις όψεις της κυριαρχίας. Πως συμβαδίζαν τα εργατικά συμβούλια με τα οργιαστικά ξενύχτια και τα προβοκατόρικα γραπτά. Και πως συνδέονταν οι πανκς που την πάτησαν στη Θεσσαλονίκη με το παρισινό κοινό που πήγε να θαυμάσει τον Τσάρλι Τσάπλιν σε ένα ξενοδοχείο, τριάντα χρόνια πριν. Όλα αυτά ήταν άγνωστα στους περισσότερους νεόκοπους επαναστάτες των καφενείων γύρω απο την πλατεία Εξαρχείων και στους θαμώνες των εναλλακτικών μπαρ που βυθισμένοι στην ημιμάθεια τους, υιοθετούσαν ή απέρριπταν τα καταστασιακά τσιτάτα χωρίς καν να υποψιάζονται τι σημαινε να ακολουθείς ένα νήμα που ξεκινούσε απο ποιητές και πολεμιστές, συνέχιζε με παράνομους και τυχοδιώκτες, ελίσσονταν μέσα απο φιλοσοφικά συστήματα και καλλιτεχνικά σκάνδαλα, για να καταλήξει σε πύρινες νύχτες και οδοφράγματα.
Ο Ίκαρος χαρτογράφησε την πορεία τους σε μια χούφτα σελίδες. Και το έκανε όχι ως αυστηρός ιστορικός αλλά ως παθιασμένος συνομιλητής τους. Από το ’92 που πρωτοεκδόθηκε το «Βορειοδυτικό Πέρασμα» πέρασαν αρκετά χρόνια. Μέσα σε αυτά ο αυτόχειρας Ντεμπόρ αγιοποιήθηκε και επαναμφισβητήθηκε, ο Βανεγκέμ επισκέφτηκε την Αθήνα και μίλησε στο Πολυτεχνείο, τα φιλοκαταστασιακά συνθήματα χάθηκαν απο τους τοίχους και εμφανίστηκαν ξανά τον Δεκέμβριο του 2008, κάποιος που έγινε πρωθυπουργός οργάνωσε ημερίδα για τον Μάη του ’68, ο Κον Μπεντίτ μίλησε στο Μέγαρο και ένα σωρό βιβλία εκδόθηκαν για τους Καταστασιακούς ενώ το ίντερνετ εφοδίαζει διαρκώς με νέο υλικό για τις ιστορικές πρωτοπορίες.
Αλλά κανείς μεχρι τώρα δεν κατάφερε να διηγηθεί- και με σαγηνευτικό ύφος αντίστοιχο των γραπτών της ομάδας- πως κάτι αλητόβιοι που έμοιαζαν με φοιτητές, τα έπιναν σε ομιχλώδη καταγώγια δίπλα σε τύπους του υποκόσμου και συννενοούνταν καλύτερα με τα τσογλάνια των μπλουζόν νουάρ παρά με τους διάσημους διανοούμενους της εποχής τους, έστησαν το επαναστατικό όργιο του Μάη του ΄68 στο Παρίσι και άφησαν μία κληρονομιά που ακόμα βρίσκεται στους δρόμους -αρκεί μια ματιά στο πρόσφατο γκραφίτι του Πολυτεχνείου- και προβοκάρει τους θιασώτες της τάξης.
Το «Bορειοδυτικό Πέρασμα » του Γιώργου Ίκαρου Μπαμπασάκη μόλις επανεκδόθηκε απο τις εκδόσεις Κριτική.
