Ο Στινγκ είναι -πέρα απ’ όλα- αντιπαθέστατος. Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του, νιώθεις σα να βλέπεις επεισόδιο του Office, νιώθεις εσύ αμήχανα για πράγματα που είπε εκείνος. Είναι ο Γκαστόνε της μουσικής. Αξίζει κάθε λεπτό της τύχης του, την διαλαλεί όμως πάντα με τέτοιο τρόπο που σχεδόν πείθεσαι πριν τον ακούσεις πως τα εύρετρά του είναι καλογυαλισμένα τίποτα.
Δεν είναι όμως έτσι. Ακόμα και τώρα, που εκδίδει τα τραγούδια του πρώτου του μιούζικαλ The Last Ship πριν αυτό ανέβει στο Μπρόντγουεϊ, είναι ταπεινός και συγκεντρωμένος σ’ένα έργο που ξεκινάει και καταλήγει στην πιο βαθειά πληγή του: τη σχέση με τον άτυχο πατέρα του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφει γι’αυτόν. Το Soul Cages του ’91 είναι γραμμένο για την παγιδευμένη ψυχή του, λίγο μετά το θάνατό του.
Ο πατέρας του δούλευε στα ναυπηγεία, στο Γουόλσεντ της Βόρειας Αγγλίας. Εκεί εκτυλίσσεται το έργο. Και ήρωας είναι εκείνος, που ως νέος δεν θέλει με τίποτα να φορέσει τις «μπότες του νεκρού», να καταλήξει ναυπηγός, να φάει τη ζωή του φτιάχνοντας πολυτελή πλοία για τα ταξίδια της Βασίλισσας, του Ωνάση, του Δούκα της Ουαλίας.Ταξίδια που δεν θα κάνει ποτέ ο ίδιος.
Ο Στινγκ είναι ο Γκαστόνε της μουσικής. Αξίζει κάθε λεπτό της τύχης του, την διαλαλεί όμως πάντα με τέτοιο τρόπο που σχεδόν πείθεσαι πριν τον ακούσεις πως τα εύρετρά του είναι καλογυαλισμένα τίποτα.
Μέσα από ελισσαβετιανές μπαλάντες, ιρλανδέζικους χορούς, θλιμμένες μπόσα-νόβες και βαλσάκια του λιμανιού, παιγμένες από φυσικά όργανα, λιτά ενορχηστρωμενα, ο Στινγκ αφηγείται τη ζωή του πατέρα του μέχρι τον θάνατό του από καρκίνο (που τον προκάλεσε η σκουριά) στα χέρια μιας άγνωστής του νοσοκόμας.
Η τύχη του Στινγκ, λοιπόν -και η αντιπαθής επιμονή του σ’αυτήν- είναι ο τρόμος απέναντι στη ζωή κάποιου για τον οποίο ακόμα και ο έρωτας ήταν ένας «πρακτικός διακανονισμός». Στο τραγούδι με αυτόν τον τίτλο (το αριστούργημα του δίσκου), ο ήρωας μιλάει σε μια γυναίκα (τη μητέρα του δημιουργού;) κάπως έτσι:
Θα μπορούσαμε ν’αρχίσουμε με χωριστά κρεβάτια
Θα μάθω να κοιμάμαι μόνος
Δεν υπαινίσσομαι κάποιον επίγειο παράδεισο
-λες και υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο-
Μπορούμε όμως να κάνουμε μια συμφωνία
Έναν πρακτικό διακανονισμό
Κι εσύ θα μπορούσες να μάθεις να μ’αγαπάς
Βοηθούντος του χρόνου.
Για έναν τέτοιον ικέτη μιλάει ο δίσκος (σπαρακτικά σε όλα τα τραγούδια του) και συμμετέχουν σ’αυτόν κι άλλα παιδιά της Βόρειας Αγγλίας-διασημότερος ο Μπράιαν Τζόνσον των AC/DC.
Στην επόμενη σελίδα: ο Έλβις Κοστέλο γκαζώνει στα γεράματα.
