Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Οι αγαπημένοι μου όταν ήμουν μικρός ήταν ο Αριστοφάνης και ο Ρενέ Γκοσινύ. Έπαιζα ολομόναχος τους Αχαρνής και τις Νεφέλες από μια μετάφραση του Θρασύβουλου Σταύρου που είχαμε και αμέσως μετά προσπαθούσα να βρω σκηνοθετικές λύσεις ώστε να παίξουμε με την αδερφή μου τα Αστερίξ, τα Ιζνογκούντ, τα Λούκυ Λουκ, τα Ούμπα-πα και τους Μικρούς Νικόλες. Θυμάμαι έντονα και την πρώτη μέρα που αισθάνθηκα ερεθισμένος κοιτάζοντας τη γυναίκα του Παλαιοντολογίξ (Μαθουσαλίξ για τους νεώτερους).Ήταν η τελευταία μέρα μου ως παιδί και η ώρα για να διαβάσω κάτι άλλο.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Υπάρχουν 5-6 βιβλία που κατέχουν ένα ισάριθμο ρεκόρ επιστροφής από τη μεριά μου. Ο Ηλίθιος, η Λολίτα, ο Μάγος του Φόουλς, η Γραμμή του Ορίζοντος, το Για ένα φιλότιμο. Από τα πεζογραφικά εννοώ. Γιατί με τα ποιητικά βιβλία που αγαπάω (από τον Σολωμό ως την Αχμάτοβα κι από την Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ μέχρι το Σύσσημον) δεν αισθάνομαι να σταμάτησα ποτέ την ανάγνωση, από τη στιγμή που κάποιος τα παρέδωσε στο χέρι μου. Ένα πολύ αγαπημένο μου βιβλίο είναι και το Ο Φελίνι για τον Φελίνι από τις εκδόσεις «Οδυσσέας», δεν κυκλοφορεί νομίζω πια. Υπόδειγμα λογοτεχνικού κειμένου, κατά τη γνώμη μου, παρ’ότι μη προορισμένο για τη λογοτεχνία. Πολλά από τα βιβλία που αγάπησα τα χρωστώ στον φίλο μου Δημήτρη Καράμπελα. Αυτός μου δάνεισε τον Λορεντζάτο πριν ξαναεκδοθεί απ’τον «Δόμο», μου γνώρισε τον Παπαγιώργη, διαβάσαμε παρέα τον Αρανίτση. Ήταν πρόωρος σε όλα-και ακόμα είναι, περιμένω τις κινήσεις του.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Όλα τα βιβλία που λάτρεψα με ώθησαν σε ανόητες πράξεις. Γι΄αυτό γράφτηκαν άλλωστε. Για να συγκρούεται ο άνθρωπος με τα όρια του μυαλού και της καρδιάς του και να πονάει, να μην καταλαβαίνει τι του συμβαίνει. Διαβάζοντας τον Ηλίθιο άρχισα να συγκρούομαι με τους «ευφυείς», το Φιλότιμο μ’εσπρωξε να μένω μόνος μου και να μην απαντάω στις κλήσεις των φίλων. Ο Βακαλόπουλος να παίρνω τυχαία ΚΤΕΛ και ν’ανακαλύπτω τη λίγη ζωντανή Ελλάδα. Και η Λολίτα μου έμαθε να χειρίζομαι τη γλώσσα μου.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Κανένα, μάλλον. Δεν μπορώ να με φανταστώ συγγραφέα. Εκτός κι αν ήμουν κανένας μείζων του pulp, τύπου Τσάντλερ ή Στίβεν Κινγκ. Τέτοιος θα μπορούσα ίσως να προσπαθήσω να είμαι κάποια στιγμή. Το αποφάσισα, μάλιστα, τώρα μόλις. Θα γίνω ένας μείζων pulp συγγραφέας σε μερικά χρόνια από τώρα. Εδώ είσαι κι εδώ είμαι. Σ’ευχαριστώ.
