Χώροι που αναδεικνύουν τις εναλλαγές στους χρωματικούς φθόγγους, έργα γραμμένα για μικρά σύνολα, μια παρέα φίλων και συνεργατών από όλο τον κόσμο, που αγαπούν τόσο τη μουσική δωματίου όσο και τα ελληνικά νησιά δίνουν για άλλη μια χρονιά ένα κλασικού είδους ηχόχρωμα στο καλοκαίρι του Σαρωνικού. Με έμβλημά του ένα δοξάρι που σύρεται πάνω στα κύματα το Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου Σαρωνικού προσφέρει ένα ακόμα μουσικό καλοκαίρι μέσα από οχτώ συναυλίες στους κατοίκους και στους επισκέπτες του Γαλατά, των Σπετσών, της Ύδρας και του Πόρου ενώ για πρώτη φορά στα έξι χρόνια ζωής του θα βρεθεί στο νησί των Κυθήρων.
Σε ένα πρώην εργοστάσιο σφουγγαριών που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα, μια σειρά από έγχορδα πραγματοποιεί το απαραίτητο ζέσταμα λίγο πριν τη συναυλία που ξεκινάει πάντα στις 9 το βράδυ. Το μουσικό σύνολο Leondari Ensemble απαρτίζεται από διεθνούς κύρους μουσικούς της Ευρώπης, της Βορείου Αμερικής και της Αυστραλίας. Κάνοντας αδιάκοπα πρόβες με έδρα τους το Γαλατά, οι ίδιοι συμμετέχουν εθελοντικά στο εγχώριο φεστιβάλ προκειμένου να γεμίσουν τα δωμάτια και τις νύχτες του Ιουλίου και του Αυγούστου με υψηλής ποιότητας ηχητικά κύματα, με μελωδίες και συναισθήματα που καταγράφονται στα πρόσωπα τους καθώς αποδίδουν σπουδαίες ερμηνείες των Brahms, Beethoven, Kodály, Mozart, Janáček, Mendelssohn και Martinu.
Απολαμβάνοντας τους τέσσερις εκτελεστές εγχόρδων που συμμετέχουν σε κορυφαία μουσικά σύνολα παγκοσμίως, όπως η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, η Φιλαρμονική του Βερολίνου, το ARC Ensemble, η English Chamber Orchestra και το Piano Trio της Βιέννης το κοινό που ανηφόρισε τους πλακόστρωτους δρόμους μέχρι τον ζεστό χώρο της Καποδιστριακής Στέγης Σπετσών παραμένει σιωπηλό αφήνοντας μόνο τον ήχο που κάνουν οι παρτιτούρες όταν αλλάζουν σελίδα να παρεμβάλλεται μεταξύ της ταραχώδους ερωτικής ζωής του Janáček και του παιγνιώδους φινάλε της πρώιμης περιόδου του Beethoven. Λίγα μέτρα μακριά από το λιμάνι της Ύδρας και στην εκπληκτική ακουστική του Bratsera, μια παρέα κοριτσιών κινεί τα χέρια της σε ρόλο μαέστρου ενώ δύο άντρες σχολιάζουν κατά την έξοδο τους πως κάθε χρόνο η εμπειρία του φεστιβάλ τους αφήνει μια πιο γλυκιά γεύση ενώ σπεύδουν να συγχαρούν το κουιντέτο που μόλις είχε ολοκληρώσει εκείνη την έμπνευση του Brahms που γεννήθηκε κατά τους πρωινούς του περιπάτους σε λίμνες της Αυστρίας.
Η ιδέα γεννήθηκε από την επιθυμία τριών φίλων μουσικών, των Francis Kefford, Caspar Frantz και Γιάννη Αγρανιώτη να δημιουργήσουν έναν μικρό αρχικά θεσμό, ο οποίος θα ήταν ένα σημείο συνάντησης φίλων μουσικών από όλο τον κόσμο και θα έδινε τη δυνατότητα της εμβάθυνσης στην ερμηνεία αυτής της μουσικής, της γνωριμίας και ενδυνάμωσης των σχέσεων μεταξύ των μουσικών και του κοινού. Έξι χρόνια μετά, όλα τα παραπάνω στιγμιότυπα συνέβησαν στο φεστιβάλ που ίδρυσαν ο Έλληνας βιολονίστας Γιάννης Αγρανιώτης και ο Αυστραλός σολίστ της βιόλας Francis Kefford. Ο πρώτος συνεργάζεται συχνά με την Εθνική Λυρική Σκηνή, έχει εμφανισθεί στις σπουδαιότερες ελληνικές αίθουσες, έχει δώσει ρεσιτάλ και έχει συμμετάσχει σε συναυλίες μουσικής δωματίου στη Γερμανία και αλλού. Ο δεύτερος συνεργάζεται συχνά με κορυφαίες βρετανικές ορχήστρες, όπως η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, η Royal Opera House Orchestra, η Aurora Orchestra και η English Chamber Orchestra.
Έπειτα από την πολυετή κοινή τους πορεία που χαρακτηρίζει πλέον το θέρος τόσο για εκείνους όσο και για τους μουσικούς που έχουν συγκεντρωθεί γύρω τους, το φεστιβάλ που έχει κατορθώσει να εξελιχθεί σα μια διαδρομή εξερεύνησης τόσο της μουσικής όσο και των ανθρώπινων σχέσεων που συνδιαμορφώνουν τη μουσική δωματίου ενώ παράλληλα έχει επεκταθεί σε διάρκεια και αριθμό συναυλιών. Παρότι έχει λάβει περισσότερη δημοσιότητα απ’ ότι στην αρχή, ο χαρακτήρας του δεν έχει αλλάξει, δηλαδή οι σχέσεις φιλίας μεταξύ των μουσικών και η διαδικασίας της κατάρτισης του προγράμματος κατά τη διάρκεια της οποίας όλοι έχουν λόγο.
Το φετινό ελληνικό καλοκαίρι βρίθει μουσικών φεστιβάλ στα οποία όμως δεν πρωταγωνιστούν με μεγάλη συχνότητα το βιολί, η βιόλα και το τσέλο. Όπως εξηγεί ο Έλληνας καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ υπάρχουν μέχρι σήμερα κάποια κλισέ γύρω από τη μουσική δωματίου τα οποία το φεστιβάλ φιλοδοξεί να καταρρίψει. «Θα έλεγα πως, για ένα μέρος του κόσμου, επικρατεί το κλισέ που θέλει αυτού του είδους τη μουσική να έχει μια επισημότητα που την καθιστά απόμακρη ή το ότι οι ειδικές γνώσεις είναι απαραίτητες για να γίνει βίωμα. Εμείς πιστεύουμε ότι η γνώση βοηθάει στην πλάτυνση των διανοητικών οριζόντων του καθενός, αλλά κάθε τέχνη -πόσο μάλλον η μουσική- είναι πρώτα από όλα βιωματική και σκοπός της είναι η συγκίνηση και η επικοινωνία. Ακόμα, υπάρχει το κλισέ και ο φόβος σχετικά με το ότι αυτή η μουσική είναι ξένη για την Ελλάδα, εκτός της παράδοσής μας και κατά συνέπεια ακατανόητη.
Στην πραγματικότητα όμως αυτά τα έργα αποτελούν μια παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά γι’ αυτό η γνωριμία και η προσέγγισή τους μπορεί να είναι μια συγκινησιακά έντονη εμπειρία για τον καθένα». Άλλη μια κοινοτυπία την οποία φάνηκε να καταρρίπτει το φεστιβάλ που γεμίζει για ακόμη ένα καλοκαίρι τον Σαρωνικό με Μι ύφεση και Α μείζονα είναι το γεγονός πως μια τέτοιου είδους μουσική εμπειρία απευθύνεται αποκλειστικά σε ένα εύρωστο οικονομικά μουσόφιλο κοινό. Η ευχάριστη έκπληξη που επιφυλάσσει το Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου Σαρωνικού στους επισκέπτες του από τις 28 Ιουλίου μέχρι τις 9 Αυγούστου είναι πως τα εισιτήρια του ξεκινούν από 10 ευρώ.
