Προσευχή, του Θανάση Νεοφώτιστου.
Η ταχύτητα της παραγωγής της μικρού μήκους ταινίας την καθιστά ιδανικό μέσο αντικατοπτρισμού των πιο τρεχόντων απ’ τα ζητήματα της εκάστοτε κοινωνίας, κι οι ταινίες που ξεχωρίζουν από φετινή φουρνιά της Δράμας δείχνουν για άλλη μια φορά πως οι μικρομηκάδες έχουν κεραίες ορθωμένες στα σινιάλα των καιρών.
Παρ’ ότι με θέμα κατά τα φαινόμενα διαχρονικό, η Προσευχή του Θανάση Νεοφώτιστου διαχειρίζεται το ζήτημα του σχολικού bullying με σεναριογραφική ευαισθησία και οξυδέρκεια τόσο διαπεραστική, ώστε να προσδίδει στην ιστορία του επίπεδα επειγόντως επίκαιρα. Επιλέγοντας ως τίτλο κι αφετηρία εκείνο το πρώτο σημείο της ζωής όπου ο άνθρωπος καλείται να εμφανιστεί μπροστά σε κοινό και να υποδυθεί έναν ρόλο που του έχουν προεπιβάλει (αυτόν του ευλαβικού Χριστιανού), ο Νεοφώτιστος ξεδιπλώνει στη σχολική αυλή το θέμα όχι μονάχα του τραμπουκισμού, αλλά και του πως η ομερτά των θυμάτων αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την διαιώνιση του κύκλου της τρομοκρατίας που συνοδεύει τη βία. Παράλληλα, στα λίγα λεπτά της διάρκειάς της, η ταινία αναπτύσσει την αντικοινωνική συμπεριφορά ως όχημα κοινωνικοποίησης σε μια κοινωνία θηρίων, μετατρέποντας την σχολική αυλή σε ανατριχιαστικά ακριβή μικρογραφία μιας κοινωνίας άβουλων θυμάτων που αποδέχονται την αδικία ως φυσιολογικότητα και καταδικάζουν την διαφορετικότητα με αποκλεισμό.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ απ’ την άλλη, ένα θέμα που παραμένει έντονα δημοφιλές όσο και άλυτο ακόμη, αποτελεί την πηγή έμπνευσης για το Πέρα και Πάνω της Αννίτας Χαμηλού. Παρ’ ότι συναισθηματικό στα όρια του μελό, το φιλμάκι της προσφέρει ένα απτό παράδειγμα των συνεπειών του κλεισίματος ενός ραδιοφωνικού σταθμού εμβέλειας τόσο ευρείας ώστε να καλύπτει και τις πιο μαύρες των τρυπών της αποκομμένης ελληνικής υπαίθρου, τραβώντας ευθείες αναφορές στο είδος της απώλειας που αποτέλεσε η ιστορία της ΕΡΤ, για ανθρώπους όπως ο ήρωας της ταινίας της: ένας ηλικιωμένος αγρότης, που είχε το τρανζιστοράκι του ως μόνη συντροφιά στην επαναληπτική καθημερινότητά του.
Spectrum, του Δημήτρη Γκότση.
Το Spectrum, του Δημήτρη Γκότση, έχει ανεβάσει στη Δράμα το σφιχτό αστικό τοπίο μιας αδιευκρίνιστης γειτονιάς του κέντρου της Αθήνας, όπου η στενή συνύπαρξη του Έλληνα μαγαζάτορα με τον Πακιστανό μεροκαματιάρη, κάθε άλλο παρά στην κοινωνική αφομοίωση οδηγεί. Με σκηνοθετικό νεύρο και αφηγηματική οικονομία, ο Γκότσης οδηγεί την βία του οικονομικού στριμώγματος και των ατυχών οικογενειακών συμπτώσεων, στην αναπόφευκτη ξενοφοβική έκρηξη που σκιάζει βαριά την αστική μικροκοινωνία. Κι η σφιχτή του ηθογραφία καταφέρνει να συμπυκνώσει σε μια αρχετυπική ιστορία το ευρύτατο φάσμα των εκφάνσεων ενός απ’ τα πιο ηλεκτροφόρα ζητήματα της πεισματικά ασυμβίβαστης πολυπολιτισμικής μας κοινωνίας.
Σε πιο στενό οικογενειακό πλαίσιο αναζητά τις συνέπειες της οικονομικής ανέχειας η Στέλλα Κυριακοπούλου με την Βόλτα, όπου μια μητέρα ετοιμάζει την κόρη της για τον περίπατο του τίτλου, όμως ο τελικός προορισμός τους σε ένα ίδρυμα των βορείων προαστίων είναι ο πιο πικρός στον οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει μια μάνα το σπλάχνο της, για να το σώσει απ’ τη δική της καταστροφή. Η εμφάνιση της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου υπογραμμίζει το πώς ο ηθοποιός μπορεί να απογειώσει το ψαχνό ενός σεναρίου, καθώς με την διακριτική, αλλά μεστή της ερμηνεία, προσθέτει στην βραδυφλεγή αφήγηση της Κυριακοπούλου το συναισθηματικό φορτίο που χρειάζεται για να μετατραπεί το φινάλε σε μια στοιχειωτική εμπειρία.
Επίδειξη ερμηνευτικής απλότητας κάνει και ο Νίκος Γεωργάκης στους Μασάι του Χάρη Λαγκούση, όπου ο σκηνοθέτης Σύλλας Τζουμέρκας σε guest ερμηνευτική εμφάνιση, υποβοηθούμενος από την υποστηρικτική ερμηνεία της Γιούλικας Σκαφιδά, αποτελεί τον έτερο πόλο ενός μινιμαλιστικού δράματος δωματίου (ή μάλλον, διαδρόμου νοσοκομείου), για την απόσταση που μπορεί να χωρίζει δυο αδέρφια τόσο, ώστε να χάνουν πια την εικόνα του αρμονικού τρόπου με τον οποίο η γρετζάδα του ενός μπορεί να συμπληρώσει τις αδυναμίες του άλλου.
Έτερο γοητευτικό ερμηνευτικό δίδυμο, αυτό των Γιώργου Μπινιάρη και Αλεξάνδρας Χασάνι, που δίνουν απτή σάρκα στη σχέση δυο φυλακισμένων των περιστάσεών τους, ο πρώτος στο ρόλο του δέσμιου από μια μπουκάλα οξυγόνου υπερήλικα, κι η δεύτερη ως αναζητούσα δικές της ανάσες στα λίγα λεπτά που προλαβαίνει να ξεκλέψει απ’ την φροντίδα του σπιτονοικοκύρη της για να αγκαλιάσει το ακορντεόν της. Μια απ’ τις πιο όμορφες των ταινιών της φετινής Δράμας, η Ιλένα του Σπύρου Σκάνδαλου συνδυάζει την ερμηνευτική της υπεροχή με γοητευτική σκηνοθετική επιδεξιότητα, φινιρισμένη κι από το ρυθμικό μοντάζ του Στάμου Δημητρόπουλου, που βοηθά να αναδειχθεί η μελαγχολική γλυκύτητα της ιστορίας δυο ανθρώπων δεμένων απ’ τις συνθήκες τους, περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσαν να τους δέσουν τα λόγια που δεν επιτρέπουν οι ξένες γλώσσες τους να ανταλλάξουν.
