Η Χαϋρουνίσα στέκεται πίσω από το βαν που θα μεταφέρει τους γονείς της μέχρι το χωριό τους. Μόλις το βαν απομακρύνεται λίγα μέτρα, εκείνη ρίχνει πίσω του νερό από μια κανάτα.
Έψαξα να δω αν πρόκειται για κάποια πρόληψη. Πιστεύεται πως όταν ρίχνεις νερό πίσω από αυτούς που φεύγουν το ταξίδι τους θα κυλήσει γρήγορα, πως θα επιστρέψουν σύντομα.
Η Χαϋρουνίσα μπαίνει πλεόν μόνη στο σπίτι της οικογένειας του ιεροδιδασκάλου της περιοχής. Φοράει τα ακουστικά της και ακούει δυνατά house, συγκεκριμένα αυτό το κομμάτι. Δεν είναι η πρωταγωνίστρια της νέας τουρκικής σειρά του Netflix αλλά αυτή η σκηνή θα γινόταν ιδανικό τρέιλερ για να πείσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους ότι δεν πρόκειται για ένα τουρκικό μελοδράμα από αυτά τα 150λεπτα που εισάγουμε και σπάμε σε μικρότερα επεισόδια, αλλά το νέο ποιοτικό (και σχετικά σύντομο) binge – watch που χρειάζονται.
Ο δημιουργός της σειράς Μπερκούν Ογιά ξετυλίγει την αφήγηση των ιστοριών που συγκλίνουν με αφορμή τις λιποθυμίες της Μέριεμ, μια νεαρής και συντηρητικής γυναίκας που χάνει τις αισθήσεις της κάθε φορά που βρίσκεται σε κάποιον αρραβώνα ή παρακολουθεί τον γάμο κάποιου άλλου, ακόμα και μέσα από την τηλεόραση -η εισαγωγή έχει κάτι το λεπτεπίλεπτα κωμικό. Οι λιποθυμίες της αυτές γίνονται παραπεμπτικό για ξεκινήσει συνεδρίες με μία ψυχίατρο που αποστρέφεται το γεγονός ότι η ασθενής της φοράει μαντίλα κι ό,τι αυτή συνεπάγεται και πρεσβεύει.
Γύρω από τη θεραπεύτρια και τη θεραπευόμενη βρίσκονται μια γυναίκα που βυθισμένη στη κατάθλιψη θεωρείται αγνώμων από το περιβάλλον της κι ένας ρηχός «πλέιμποι». Μια εξωστρεφής ηθοποιός που αναφέρει ελαφρώς ενοχικά τον ρόλο της σε μια σαπουνόπερα κι ένας πρώην καταδρομέας – νυν πορτιέρης, θεοσεβούμενος με καθημερινές εκρήξεις θυμού και περιστατικά βίας στο ενεργητικό του. Μια ψυχαναλύτρια που εποπτεύει εκείνη που συναντά η Μέριεμ και φαίνεται να πιο εξοικειωμένη απέναντι στη μαντίλα που ούτε η ίδια φοράει. Κι ένας ατζαμής ερωτοχτυπημένος που προσεγγίζει το αντικείμενο του πόθου του κάνοντας μια εισαγωγή στην αναλυτική ψυχολογία του Γιούνγκ ενώ οι προγαμιαιές σχέσεις δεν του επιτρέπονται.
Οι «παραγκουπόλεις» όπως αναφέρονται τα μακρινά προάστια συναντιούνται με ένα λοφτ κι ένα yoga studio σε μια ιστορία που δεν πέφτει στο κλισέ του να δείξει με δραματικό τόνο τη διαφορά στο βαλάντιο, αλλά το κάνει μέσα από κάδρα που επικεντρώνονται σε παπούτσια που βγαίνουν στην είσοδο των σπιτιών και στα coffee table books του σπιτιού στα παράλια.
Η παραπάνω περιγραφή τους είναι το μόνο πρώτο επίπεδο των κεντρικών χαρακτήρων μιας σειράς με αισθητική που διαφέρει, με μια αφήγηση ευφυή που μπλέκει αριστοτεχνικά τις ιστορίες όλων μεταξύ τους. Το Ethos κάνει αυτό που λίγες σειρές επιδιώκουν μέσα σε μόλις οκτώ 45λεπτα επεισόδια: δεν μας αφήνει να προσάψουμε στους χαρακτήρες τις συμπεριφορές τους. Γιατί πολύ απλά ερχόμαστε σε επαφή με τις μύχιες σκέψεις τους αλλά και με όσα τους καταπιέζουν και τους πνίγουν χωρίς να παρακολουθούμε κάτι επιτηδευμένα δραματικό. Ερχόμαστε σε επαφή με τη «σκιά» τους κατά Γιούνγκ, τη σκοτεινή πλευρά που όλοι έχουμε και πρέπει να γνωρίζουμε, γιατί «αν ο άνθρωπος έχει καταφέρει να αποδείξει τον εαυτό του, τότε τον γνωρίζει και τα καταπιεσμένα μέρη του εαυτού του δεν θα είναι πια η μοίρα του».
Είναι αρκετά εκείνα που υπονοούνται στη σειρά αλλά αυτό που φαίνεται ξεκάθαρο είναι πως κοσμικοί και ευσεβείς, όλοι τους έχουν τους δικούς τους δαίμονες. Δεν θα δείτε ηρωισμούς από πλευράς τους παρά ανθρώπους και οικογενειακά περιβάλλοντα ρεαλιστικά, μια διχασμένη Τουρκία με πρωταγωνιστές που οφείλουν πρώτα να κοιτάξουν τα δικά τους ψεγάδια κι έπειτα όσων θεωρούν απέναντί τους.
https://www.youtube.com/watch?v=8-z8UhyAdAU
Επαναλαμβάνω, η Χαϋρουνίσα δεν είναι ο κεντρικός ρόλος που κινεί τα νήματα των παράλληλων βίων, αλλά είναι ο χαρακτήρας που όπως εξελίσσεται φαίνεται ότι θα πατήσει ισορροπημένα και στους δύο κόσμους που μπλέκονται στη σειρά, τουλάχιστον έτσι τη φαντάζομαι.
Παράλληλα είναι ένας από τους δύο LGBT χαρακτήρες της σειράς τη στιγμή που κάποια από τα απροσδόκητα και με εικόνες αρχείου κλεισίματα των επεισοδίων γίνονται υπό τους ήχους και με βιντεοκλίπ του Φερντί Οζμπεγέν, ενός ανοιχτά γκέι αραμπέσκ τραγουδιστή που μεσουρανούσε μεταξύ ‘70 και ‘80. Κι αυτά τα δύο στοιχεία της σειράς έχουν την αξία τους αν αναλογιστεί κανείς ότι το καλοκαίρι το Netflix ακύρωσε μια τουρκική δραματική τηλεοπτική σειρά, όταν η Άγκυρα αρνήθηκε να δώσει άδεια για να συμπεριληφθεί στο σενάριο ο χαρακτήρας ενός ομοφυλόφιλου, όπως είχε γίνει γνωστό από τον εκπρόσωπο τύπου της υπηρεσίας streaming.
Καθώς η σειρά έκανε πρεμιέρα σε μέρες που ο εγκλεισμός δημιουργεί ένα βάρος, μιας και κάποιοι μπορεί να αποφεύγουν τα «πολύ βαριά» λόγω της κατάστασης, το Ethos αξίζει την προσοχή μας γιατί είναι μια σειρά που μένει όπως οι χρήσιμες κινηματογραφικές αναφορές. Είναι λυτρωτική, έχει ξεσπάσματα χρήσιμα που έχουν τη σημασία τους. Και η αφήγηση της ρέει όπως το νερό που πέταξε μια καταπιεσμένη κόρη πίσω από το βαν των κατα τ’ άλλα μειλίχιων γονιών της.
