Τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε μόνο πολλές παραστάσεις. Εχουμε και πολλές επαναλήψεις, είτε γιατί ήταν πολύ επιτυχημένες, είτε γιατί κάποιες πρόλαβαν να παιχτούν λίγο την προηγούμενη σεζόν, είτε γιατί έτσι κερδίζεται χρόνος για την προετοιμασία των νέων παραστάσεων της νεάς σεζόν. Γεγονός είναι, πάντως, ότι έχουμε πολλές επαναλήψεις. Θα μπορούσα να πω ότι φέτος έχουμε ιδιαιτέρως πολλές για ένα από τους προηγούμενους λόγους ή για όλους μαζί. Πριν ξεκινήσουν λοιπόν οι καινούργιες (για τις οποίες θα σας ενημερώσουμε πολύ σύντομα), δείτε μιαν επιλογή από τις περυσινές που συνεχίζουν. Μην περιμένετε έναν πλήρη κατάλογο με τις παραστάσεις που θα επαναληφθούν. Είναι επιλογές- προτάσεις. Είναι παραστάσεις που πιστεύω ότι πρέπει να επιδιώξετε να δείτε αν δεν προλάβατε πέρυσι. Αυτές που έχω δει φυσικά και ελάχιστες που δεν πρόλαβα και θα τις δω κι εγώ φέτος.
Εθνικό Θέατρο
• Ο Δημήτρης Μαυρίκιος ξαναζωντανεύει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Λουίτζι Πιραντέλο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», μια παράσταση με «εικόνες υψηλής αισθητικής και θεατρικής μαγείας, μουσικές εξαίσιες, συγκίνηση. Μεγάλη συγκίνηση». Από τις 18 Σεπτεμβρίου.
• Στον ίδιο προορισμό, στο κτίριο Τσίλερ της Αγίου Κωνσταντίνου, στη Νέα Σκηνή όμως, παρουσιάζεται η παράσταση που τάραξε τα νερά την περυσινή σεζόν. Το έργο του Δημήτρη Ψαθά, το πασίγνωστο «Ξύπνα Βασίλη» το πήρε στα χέρια του ο Αρης Μπινιάρης και το έκανε διαχρονικό και σύγχρονο. Μια παράσταση σαν ταινία, με συγκλονιστική μουσική του Φώτη Σιώτα, με μοναδικές ερμηνείες. Από τις 2 Οκτωβρίου.
Θέατρο Νέου Κόσμου
Σε πολλούς χώρους απλώνονται φέτος οι παραγωγές του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Ετσι:
• Στο BiosMain θα ξαναστηθεί ο κόσμος του τσεχωφικού «Θείου Βάνια», σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη, παράσταση που γοήτευσε πέρυσι στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Από 2 Οκτωβρίου.
• Στο «Tempus Verum-Εν Αθήναις» στο Γκάζι μετακομίζει το έργο του Νικολάι Γκόγκολ «Ο Επιθεωρητής» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Ενα κλασικό κείμενο, μια παράσταση ευφρόσυνη, έξυπνη, σπιρτόζικη. Κι ένας απατωνίσκος επιθεωρητής Χλεστιακόβ (Πάνος Παπαδόπουλος) αξιαγάπητος. Από 7 Οκτωβρίου.
• Θα μπορούσε να μην εντάσσεται στις επαναλήψεις, αφού παρουσιάστηκε για τέσσερις μόλις παραστάσεις στο Χώρο Ε της Πειραιώς 260 (στη μικρή αίθουσα δηλαδή). Ομως το είδαν λίγοι. «Himmelweg (Ο δρόμος για τον ουρανό) του Χουάν Μαγιόργκα σε σκηνοθεσία Ελενας Καρακούλη. Ενα έργο που αγγίζει της όψεις της φρίκης που επιδιώκουν να μοιάζουν με κανονική ζωή. Από 7 Οκτωβρίου.
Θέατρο Τέχνης
Παίχτηκε για λίγες παραστάσεις στο τέλος της σεζόν. Ομως «Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, είχε χιούμορ, ρυθμό, κίνηση, εξαιρετικές ερμηνείες. Από 21 Οκτωβρίου.
Θεατρο Πορεία
Μια μουσική παράσταση, «Μια ωδή στην απελπισμένη θυσία και στην απόλυτη πίστη, στην παράνοια και τη φρίκη του πολέμου, του κάθε πολέμου, στη φρίκη του βουητού της μάχης, στην αγωνία και το φόβο του θανάτου» είναι το «Υψωμα 731» που έφτιαξε εξ αρχής ο Αρης Μπινιάρης. Από 4 Νοεμβρίου.
«Ύψωμα 731» Άρης Μπινιάρης
Ιλίσια-Βολανάκης
Μετακομίζουν εκεί φέτος τα «170 τετραγωνικά» σε κείμενο Γιωργή Τσουρή και σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Μια σύγχρονη νεοελληνική ιστορία, με δόσεις ρεαλισμού, σουρεαλισμού, θρίλερ και χιούμορ. Από 11 Νοεμβρίου.
Θέατρο Δημήτρης Χορν
Μετακομίζει σε μεγαλύτερο χώρο το «Masterclass» του Τέρενς ΜακΝάλι γιατί ήταν αδύνατον να χωρέσουν όσοι επιθυμούσαν να δουν τη Μαρία Ναυπλιώτου να ερμηνεύει μια μεγάλη ντίβα: τη Μαρία Κάλλας. Από 9 Οκτωβρίου.
«Masterclass»-η Μαρία Ναυπλιώτου ως Μαρία Κάλας
Skrow Theater
Από τα πολλά ισπανικά θεατρικά έργα που είδαμε την περυσινή χρονιά, ξεχωρίζει μακράν «Η αρχή του Αρχιμήδη» του Καταλανού Ζουζέπ Μαρία Μιρό σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Για το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, για τον τρόπο που το προσεγγίζει, για την ερμηνεία του Μιχάλη Συριόπουλου. Από 3 Οκτωβρίου.
Σταθμός Θέατρο
• Ενα σύγχρονο έργο, ένα ευαίσθητο όσο και έξυπνο κείμενο, που αγγίζει πολλά καθημερινά θέματα άγγιξε η Νίνα Ρέιν στο έργο «Φυλές» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά παρουσιάζεται και πάλι με κάποιες αλλαγές στη διανομή. Φέτος στη σκηνή θα είναι οι Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάνος Καρατζογιάννης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου. Από 30 Οκτωβρίου.
Θησείον – Ενα θέατρο για τις Τέχνες
• Εχει αλλόκοτο τίτλο αυτό το έργο του Εντουαρντ Αλμπι και παίζεται σπάνια: «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;». Και για τον τίτλο έκανε ιδιαίτερη αίσθηση πέρυσι. Και γιατί έπαιζαν ο Νίκος Κουρής και η Λουκία Μιχαλοπούλου σε εξαιρετικές ερμηνείες. Και γιατί είναι ένα τόσο μοντέρνο, τόσο βαθύ, τόσο έξυπνο κείμενο. Από τις 7 Οκτωβρίου.
«Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;»
Αυτά που δεν πρόλαβα (και ευτυχώς επαναλαμβάνονται)
• Το γνωστό μυθιστόρημα του Τζον Στάινμπεκ «Ανθρωποι και ποντίκια» σε μια νεοελληνική μεταφορά στην καρδιά της βιομηχανικής ζώνης, στο Cartel, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Από 17 Οκτωβρίου.
• Την παράσταση «Μύρτος» βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι, από την Ομάδα 4Frontal σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη, στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Από 21 Οκτωβρίου.
• «Το δακτυλίδι της μάνας», ένα ξεχασμένο κείμενο του Γιάννη Καμπύση το αναδεικνύει η ομάδα C for Circus (σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη), στο BiosMain (παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου). Από 14 Οκτωβρίου.
• Ενας μονόλογος για έναν μεγάλο συνθέτη: «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», ένα κείμενο με αφηγήσεις του Βαμβακάρη, με τον Θανάση Παπαγεωργίου να παίζει και να αυτοσκηνοθείται. Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 24-29/9 και Θεάτρο Ανεσις, από 11 Οκτωβρίου.
• Το έργο του Βρετανού Ντάνκαν ΜακΜίλαν «Με λένε Εμμα» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, ένα έργο για τις εξαρτήσεις, τις διαψεύσεις και τις απειλές του σύγχρονου κόσμου παρουσιάζεται και πάλι στο «Σύγχρονο Θέατρο». Από 30 Σεπτεμβρίου.
Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης»
